Christie Agatha Godzina zero (2)

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. To już drugi, którego zatrzymali rzekł Nevile mam nadzieje, że tym razemmają właściwego. Niewykluczone, że będą musieli go wypuścić powiedział pan Treves. Brak dowodów? spytał Royde. Tak. Ale przecież rzekła Kay muszą w końcu znalezć dowody!57 Niekoniecznie, pani Strange.Zdziwi panią, ale wielu przestępców chodzi na wol-ności. Bo nigdy ich nie znaleziono, o to panu chodzi? Nie tylko.Jest na przykład człowiek tu wymienił głośny proces sprzed dwóchlat o którym policja doskonale wie, że jest winny morderstw na dzieciach.Wiedząbez cienia wątpliwości, że tych dwóch świadków, którzy mu zapewnili alibi, kłamie, alenie mogą tego udowodnić.I w ten sposób morderca jest wolny. Okropne powiedziała Mary.�omas Royde opukał swoją fajkę i odezwał się spokojnym zamyślonym głosem: To tylko potwierdza mój niezmienny od lat pogląd, że są sytuacje, w których czło-wiek ma prawo sam wymierzyć sprawiedliwość. Co pan ma na myśli, panie Royde?�omas zaczął nabijać fajkę.Patrzył uważnie na swoje ręce, mówiąc urywanymi zda-niami. Powiedzmy, że wiecie.o jakiejś brudnej robocie.wiecie, że człowiek, który tozrobił jest nie do ruszenia przez wymiar sprawiedliwości.że uniknie kary.W takimprzypadku ja uważam.że można samemu ją wymierzyć.Pan Treves ciepło stwierdził: Niezwykle zgubna doktryna, panie Royde.Takie działanie jest nieuzasadnione! Ja mam inne zdanie.Zakładam, że fakty nie budzą wątpliwości, jedynie prawo jestbezsilne! Jednak wymierzanie sprawiedliwości przez osoby prywatne jest niedopusz-czalne!�omas lekko się uśmiechnął. Nie zgadzam się rzekł. Jeżeli takiemu typowi powinno się skręcić kark, niemam żadnych oporów, żeby wziąć to na swoje sumienie. Ale wtedy z kolei pan sam złamie prawo i będzie podlegał karze!�omas nadal się uśmiechał. Musiałbym być ostrożny, oczywiście.Trzeba by wykazać się nie lada przebiegło-ścią.Rozległ się jasny głos Audrey: Znalezliby cię i tak, �omas. A ja myślę, że nikomu by się to nie udało. W jednej sprawie, którą prowadziłem. zaczął pan Treves i przerwał.Dodałprzepraszająco: Kryminologia, proszę państwa, to moje hobby. Prosimy, niech pan mówi powiedziała Kay. Mam spore doświadczenie w sprawach kryminalnych.Zaledwie kilka z nich byłonaprawdę interesujących.Większość morderców to osobnicy żałośnie nieciekawi i nie-58zmiernie krótkowzroczni.Jednak mogę opowiedzieć wam o pewnym interesującymprzypadku. Tak, proszę znów odezwała się Kay lubię słuchać o morderstwach.Pan Treves mówił powoli i dobierał słów z największą starannością. Sprawa ta dotyczyła dziecka.Nie podam państwu oczywiście ani wieku, ani płcirzeczonego dziecka.Fakty przedstawiały się następująco: dwójka dzieci bawiła się łu-kiem i strzałami.Jedno z dzieci strzeliło tak, że grot przeszył ważne organy drugiego,co w rezultacie doprowadziło do zgonu dziecka.Orzeczono śmierć wskutek nieszczęśli-wego wypadku.Dziecko, które było sprawcą wypadku, znajdowało się w stanie szoku,wszyscy się nad nim litowali i współczuli mu. Przerwał. To wszystko? spytał Ted Latimer. To było wszystko.Nieszczęśliwy wypadek.Ale jest jeszcze inny wątek tej historii.Otóż pewien farmer jakiś czas przedtem przypadkowo przejeżdżał drogą przez pobliskilasek.Tam na polance zauważył dziecko, które ćwiczyło się w strzelaniu z łuku.Przerwał, pozwalając słuchaczom wyciągnąć wnioski. Myśli pan spytała Mary Aldin z niedowierzaniem że to nie był wypadek? %7łeto było zrobione naumyślnie? Nie wiem i nigdy nie byłem pewny.W trakcie przesłuchania twierdzono, że dziecinie były obeznane z łukiem i strzałami i nie umiały się nimi posługiwać. A tak nie było? W przypadku jednego z dzieci z pewnością nie było to prawdą. Co zrobił ten farmer? szeptem spytała Audrey. Nic.Do dziś nie wiem, czy postąpił słusznie.Chodziło przecież o całą przyszłośćdziecka.Wydawało mu się, że wszelkie wątpliwości powinny przemawiać na korzyśćdziecka.Audrey spytała: Ale pan nie ma wątpliwości, że to nie był wypadek? Osobiście jestem przekonany, że mieliśmy tu do czynienia z autentycznym mor-derstwem doskonałym, w najdrobniejszych szczegółach zaplanowanym i zrealizowa-nym przez to dziecko oświadczył z powagą pan Treves. A motyw? spytał Ted Latimer. Owszem, były motywy.Dziecinada: dokuczanie, robienie na złość, przezywanie.Wystarczyło, żeby rozpalić nienawiść.U dziecka nie trzeba wiele. Ale ta premedytacja! zawołała Mary.Pan Treves przytaknął. Tak, premedytacja, to było brzydkie.Dziecko, które metodycznie, dzień w dzieńćwiczy z morderczym zamiarem w sercu, a potem daje popis aktorstwa: niezręcznystrzał, udawana rozpacz i smutek to wprost niewiarygodne.Do tego stopnia niewia-59rygodne, że wątpię, iżby uwierzył w to sąd. Co się stało z tym.z tym dzieckiem? zaciekawiła się Kay. Zdaje się, że zmieniono mu nazwisko.To była głośna sprawa, więc okazało sięto konieczne.Dziś to dziecko jest dorosłym człowiekiem gdzieś w świecie.Jedno tylkomnie zastanawia: czy nadal ma serce mordercy?I dodał w zamyśleniu: To było wiele lat temu, ale rozpoznałbym mojego małego mordercę wszędzie. Na pewno nie sprzeciwił się Royde. Ależ tak.Miał pewien znak szczególny, no, ale nie będę już więcej o tym mówił.Toniezbyt miły temat, Powinienem już iść.Wstał. Może strzemiennego?Trunki stały na stole w drugiej części pokoju.�omas Royde, który był w pobliżu,wyjął korek z kara4�i z whisky. Whisky z wodą sodową, panie Treves? A pan, Latimer, czego się napije?Nevile półgłosem zwrócił się do Audrey: Wieczór taki piękny.Chodzmy się przejść.Stała w drzwiach, patrząc na zalany światłem księżyca taras.Minął ją i stanął na ze-wnątrz, czekając na nią.Cofnęła się do pokoju i przecząco pokręciła głową. Nie, jestem zmęczona.Chyba pójdę do łóżka.Przeszła przez pokój i zniknęła.Kay ziewnęła szeroko. Ja też jestem śpiąca.A ty, Mary? Tak, ja chyba też.Dobranoc, panie Treves.�omas, zaopiekuj się panemTrevesem. Dobranoc, panno Aldin.Dobranoc, pani Strange. Będziemy w twoim hotelu na lunchu, Ted powiedziała Kay. Możemy się wy-kąpać, jeśli nadal będzie tak ciepło. Cudownie.Będę się za tobą rozglądał.Dobranoc, panno Aldin.Obie kobiety wyszły.Ted Latimer zwrócił się uprzejmie do pana Trevesa: Idę w tę samą stronę, co pan do promu, więc mijam pański hotel. Dziękuję, panie Latimer.Będzie mi miło, jeśli mnie pan odprowadzi.Chociaż pan Treves mówił o wyjściu, nie robił wrażenia, że mu się spieszy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Fowler Christopher Siedemdziesišt siedem zegarów

Christopher J. O'Leary, Robert A. Straits, Stephen A. Wandner Job Training Policy In The United States (2004)

Swietlisty Kamien 03 Paneb Og Jacq Christian

Swietlisty Kamien 03 Paneb Og Jacq Christian(1)

wietlisty Kamień 03 Paneb Ognik Jacq Christian(1)

Jacq Christian wietlisty Kamień 03 Paneb Ognik

wietlisty Kamień 01 Nefer Milczek Jacq Christian

Aldan Lino Ksiezyc dwudziestu rak

Siemieński Lucjan Podania i legendy polskie ruskie i litewskie

Etiquette in Society, in Business, in Politics and at Home