Pratchett Terry Blask Fantastyczny

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Słuchajcie! zawołał.Nasłuchiwali.Wokół rozbrzmiewały delikatne odgłosy zimy, która zaciskałajuż w pięści tę krainę: trzeszczenie skał i stłumione kroki małych stworzonekw tunelach pod śnieżnym dywanem.W odległym lesie zawył wilk i zaraz umilkłzakłopotany, że nikt się do niego nie przyłączył.Trwał także srebrzysty dzwiękpadającego blasku księżyca.I sapanie pół tuzina magów, starających się oddychaćjak najciszej. Niczego nie słyszę. zaczął jeden. Psst! Dobrze, dobrze.62Wtedy usłyszeli wszyscy: cichy, daleki chrzęst, jakby coś bardzo szybko po-ruszało się po śnieżnej pokrywie. Wilki? rzucił któryś z magów.Wszyscy wyobrazili sobie setki chudych wygłodniałych ciał, pędzących sko-kami przez noc. Nnnie stwierdził przywódca. Zbyt regularny rytm.Może to posła-niec?Teraz chrzęst brzmiał głośniej: chrupiący i rytmiczny, jakby ktoś bardzo szyb-ko jadł seler. Wyślę flarę oświadczył przywódca.Zebrał garść śniegu, ulepił kulę, rzucił ją w powietrze i rozpalił strugą oktary-nowego światła z czubków palców.Zapłonęła krótkotrwałym jaskrawoniebieskimświatłem.Zapadła cisza.Wreszcie odezwał się inny mag. Ty durniu! Teraz już niczego nie widzę.Była to ostatnia rzecz, jaką usłyszeli, zanim coś szybkiego, twardego i hałaśli-wego wypadło na nich z ciemności i zniknęło w mroku nocy.Kiedy powykopywali się nawzajem ze śniegu, znalezli tylko głębokie śladysetek małych stóp.Setki śladów, bardzo gęstych i prowadzących przez śnieżnąrówninę prosto jak promień światła.* * * Nekromantka! stwierdził Rincewind.Stara kobieta przy ognisku wzruszyła ramionami i z niewidzialnej kieszeniwyjęła talię zatłuszczonych kart.Mimo mrozu na zewnątrz atmosfera w jurcie przypominała tę spod pachy ko-wala.Mag pocił się już obficie.Koński nawóz świetnie nadaje się na paliwo, aleLudzie Koni muszą się jeszcze wiele nauczyć o świeżym powietrzu.Poczynającod tego, co właściwie oznacza to określenie.Bethan pochyliła się do maga. Czy ma to coś wspólnego z nowym romantyzmem? szepnęła. Nekromancja.Rozmawianie z umarłymi wyjaśnił. Aha. Była nieco rozczarowana.Do jedzenia podano im tu końskie mięso, koński ser, końską kaszankę i cien-kie piwo, którego receptury Rincewind wolał nie analizować.Cohen (który jadłkońską zupę) wytłumaczył, że ludzie w Końskich Plemionach z osiowych stepówrodzą się w siodle choć Rincewind uważał to za ginekologiczną niemożliwość.63Mają też wrodzone zdolności do naturalnej magii.To dlatego, że życie na stepiepozwala zrozumieć, jak dokładnie niebo pasuje do ziemi na całej jej krawędzi,co z kolei w naturalny sposób inspiruje umysł do stawiania ważkich pytań, naprzykład Dlaczego? , Kiedy? i Czemu choć raz dla odmiany nie spróbujemywołowiny?Babka wodza skinęła Rincewindowi głową i rozłożyła karty.Rincewind, co już zostało powiedziane, był najgorszym magiem na całymDysku.%7ładen czar nie chciał zatrzymać się w jego umyśle od dnia, gdy zamiesz-kało tam Zaklęcie mniej więcej z tych samych powodów, dla których ryby uni-kają stawu ze szczupakiem.Jednak nadal zachował swoją dumę, a magowie nielubią, gdy kobiety próbują nawet najprostszych czarów.Niewidoczny Uniwersy-tet nigdy nie przyjmował kobiet na studia; tłumaczono mętnie, że w grę wchodząproblemy z kanalizacją, lecz rzeczywistą przyczyną była niewypowiedziana trwo-ga, że gdyby pozwolić kobietom na zabawy z magią, prawdopodobnie radziłybysobie znakomicie. Zresztą, i tak nie wierzę w karty caroca burknął Rincewind. Całeto gadanie, że zawierają wysublimowaną mądrość wszechświata, to jedna wielkabzdura.Pierwszą kartą, pożółkłą od dymu i pomarszczoną wiekiem była.Powinna to być Gwiazda.Ale zamiast znajomego krążka z prymitywnymi pro-mieniami, zobaczył mały czerwony punkt.Starucha zamruczała pod nosem i po-skrobała kartę paznokciem, wreszcie spojrzała podejrzliwie na Rincewinda. Nie mam z tym nic wspólnego oświadczył.Wyłożyła Konieczność Mycia Rąk, Osiem Oktogramów, Kopułę Niebios, Je-zioro Nocy, Cztery Słonie, %7łółwiowego Asa i wreszcie -Rincewind spodziewałsię tego Zmierć.Tutaj też coś było nie w porządku.Karta powinna przedstawiać realistycznywizerunek Zmierci na białym koniu.I rzeczywiście Zmierć i koń byli na miej-scu.Jednak niebo zalewał czerwony blask, a zza odległego wzgórza wynurzałasię maleńka postać, ledwie widoczna w świetle płonącego w lampach końskiegotłuszczu.Rincewind jednak nie musiał nawet się jej przyglądać, gdyż za nią biegłaskrzynia na setkach małych nóżek.Bagaż podąża za swym właścicielem wszędzie.Rincewind zerknął na Dwukwiata, blady kształt na stosie końskich skór podścianą jurty. Naprawdę nie żyje? zapytał.Cohen przetłumaczył, a starucha pokręciła głową.Grzebała chwilę w kolek-cji torebek i buteleczek w drewnianej szkatułce.Wreszcie znalazła małą zielonąfiolkę, z której wlała kilka kropel do piwa Rincewinda. Mówi, że to jakieś lekarsztwo wyjaśnił Cohen. Na twoim miejszczubym wypił.Ludzie Koni bardzo się denerwują, kiedy ktoś gardzi ich gościnnością.64 Czy głowa mi od tego odpadnie? spytał Rincewind. Ona twierdzi, że koniecznie musisz wypić.Pociągnął łyk, świadom wpatrzonych w siebie oczu. Hm mruknął. Całkiem.* * *Coś pochwyciło go i cisnęło w powietrze.Tyle że w innym sensie nadal sie-dział w jurcie widział siebie, malejącą figurkę w kręgu światła, który stawałsię coraz mniejszy.Ludziki-zabawki dookoła wpatrywały się w jego ciało.Z wy-jątkiem starej kobiety.Ona patrzyła prosto na niego i uśmiechała się.* * *Najstarsi Magowie znad Okrągłego Morza wcale się nie uśmiechali.Zaczynalizdawać sobie sprawę, że oto spotkali coś absolutnie nieznanego i przerażającego:młodego człowieka, który postanowił zrobić karierę.Właściwie żaden z nich nie wiedział, ile dokładnie lat ma Trymon.Jednak jegorzadkie włosy wciąż były czarne, a skóra miała woskową barwę, którą w marnymoświetleniu można by uznać za cechę kwitnącej młodości.Sześciu żyjących jeszcze mistrzów Ośmiu Obrządków siedziało przy długim,lśniącym, nowym stole, w komnacie, która jeszcze niedawno była pracownią Gal-dera Weatherwaxa.I każdy z nich zastanawiał się, co takiego jest w Trymonie, żemają taką ochotę go kopnąć.Rzecz nie w tym, że był ambitny i okrutny.Ludzie okrutni są głupcami; wszy-scy obecni wiedzieli, jak wykorzystywać okrutników, i doskonale potrafili używaćambicji innych.Nikt nie przetrwałby długo jako Mag �smego Stopnia, gdyby nieopanował czegoś w rodzaju myślowego judo.Rzecz nie w tym również, że Trymon był jakoś szczególnie złośliwy, żądnykrwi, czy też władzy.Takie cechy u maga niekoniecznie uchodzą za wady.Na ogółmagowie nie są bardziej niegodziwi niż powiedzmy rada przeciętnego kluburotariańskiego.Każdy z nich zyskał godność nie tyle dzięki sprawności w magii,ile dzięki temu, że zawsze pamiętał, by korzystać ze słabości przeciwników.I rzecz nie w tym, że Trymon był szczególnie mądry.Każdy z magów uważałsiebie za osiągnięcie w dziedzinie mądrości.To należało do zawodu.65Nie miał nawet charyzmy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Black Americans of Achievement Terry Bisson Nat Turner, Slave Revolt Leader (2004)

Brooks Terry Piesn Shannary (SCAN dal 738)

Goodkind Terry Pierwsze prawo magii

Brooks Terry Potomkowie Shannary (SCAN dal 8

Brooks Terry Potomkowie Shannary (SCAN dal 8 (2)

Brooks Terry Potomkowie Shannary

Graham Masterton Zakleci

Zimmer Bradley Marion Mgly Avalonu