Ruiz Zafón Carlos Cień Wiatru

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Juli�n , tak407jak don Ricardo mógł przewidzieć, uciekł.W głębi ducha Aldaya był zniego dumny, nawet jeśli życzył mu śmierci.Na jego miejscu przecieżzrobiłby to samo.Ktoś zapłaciłby za niego.Pen�lope urodziła martwe dziecko dwudziestego szóstego wrześniatysiąc dziewięćset dziewiętnastego roku.Gdyby lekarz mógł ją zbadać,stwierdziłby, że płód już od kilku dni był zagrożony i że należałonatychmiast interweniować, robiąc cesarskie cięcie.Gdyby został wezwanylekarz, być może udałoby mu się powstrzymać krwotok, zanim odebrałżycie Pen�lope krzyczącej, drapiącej w zamknięte drzwi, za którymi jejojciec płakał w milczeniu, a matka drżała, patrząc nań.Gdyby zostałwezwany lekarz, oskarżyłby don Ricarda Aldayę o morderstwo, bo nie byłosłowa odpowiedniego, by opisać widok tej ciemnej i zakrwawionej celi.Ale nie było nikogo kiedy w końcu otworzono drzwi i znaleziono leżącą wkałuży krwi martwą Pen�lope, obejmującą sine, błyszczące ciałkonoworodka, nikt nie był w stanie się odezwać.Obydwa ciała zostałypochowane w podziemnej krypcie, bez świadków, bez ceremonii.Wszystkie rzeczy z pokoju trafiły do pieca, samo pomieszczenie zaśzamurowano.Miquel Moliner, dowiedziawszy się o wszystkim od Jorge Aldayi,pijanego z poczucia winy i wstydu, postanowił wysłać Julianowi ówpodpisany przez Pen�lope list, w którym dziewczyna stwierdzała, że go niekocha, i prosiła, by o niej zapomniał, zapowiadając rzekome małżeństwo.Wolał sprawić, by Juli�n uwierzył w to kłamstwo i określił na nowo swojeżycie w cieniu zdrady, niż obwieścić mu prawdę.Dwa lata pózniej, gdyzmarła pani Aldaya, nie brakowało osób obwiniających o tę śmierć złeduchy zamieszkujące posiadłość, ale jej syn Jorge dobrze wiedział, żematkę zabił trawiący ją ogień, krzyki Pen�lope i rozpaczliwe walenie dodrzwi, wciąż rozlegające się w jej uszach.Już w tym okresie rodzinęzaczęły prześladować nieszczęścia, a bogactwo Aldayów topniało,marnotrawione na nierealne projekty, niszczone pod naporemnajzuchwalszej zachłanności, chęci odwetu i nieuchronnej historii.Sekretarze i skarbnicy wymyślili ucieczkę do Argentyny, początek nowegoprzedsięwzięcia, znacznie już skromniejszego.Najważniejsze było znalezćsię jak najdalej.Jak najdalej od widm krążących po korytarzach posiadłościAldayów, krążących od zawsze.Wyruszyli pewnego dnia o świcie tysiąc dziewięćset dwudziestegodrugiego roku w całkowitej tajemnicy, podróżując pod fałszywymi408nazwiskami na pokładzie statku, który miał ich zanieść do portu La Pląta.Jorge i ojciec dzielili kajutę.Stary Aldaya, cuchnący śmiercią i chorobą,ledwie się trzymał na nogach.Lekarze, których nie dopuścił do Pen�lope,za bardzo się go bali, by powiedzieć mu prawdę, ale on wiedział, że razemz nimi zaokrętowała się śmierć i że to ciało, które Bóg zaczynał muodbierać w dniu, kiedy postanowił odszukać swego syna Juliana,dogorywa.Przez całą długą żeglugę, gdy siedział na pokładzie, trzęsąc siępod kocem i spoglądając na bezkres oceanu, nie opuszczało goprzeświadczenie, że nie dopłynie do stałego lądu.Czasem obserwował zrufy rekiny podążające za statkiem od chwili postoju w porcie naTeneryfie.Usłyszał, jak jeden z oficerów mówi, że ta towarzysząca imzłowroga świta jest w rejsach transatlantyckich rzeczą jak najbardziejnormalną.Bestie żywiły się padliną wyrzucaną ze statku.Jednak donRicardo Aldaya nie wierzył w to.Był przekonany, że te czarcie pomiotypłyną za nim.Na mnie czekacie, myślał, widząc w nich prawdziwe obliczeBoga.Wtedy właśnie kazał przysiąc tak pogardzanemu jeszcze niedawnosynowi, do którego musiał się teraz zwrócić, że spełni jego ostatnią wolę. Odnajdziesz Juliana Caraxa i zabijesz go.Przysięgnij.Na dwa dni przed dopłynięciem do Buenos Aires Jorge obudził się oświcie i zobaczył, że koja ojca jest pusta.Wyszedł na pusty, okryty mgłą isaletrą pokład.Odnalazł leżący na rufie, jeszcze ciepły szlafrok ojca.Kilwater statku ginął w kłębach szkarłatnych oparów, a ocean krwawił wolśniewającym spokoju.Zauważył wówczas, że rekiny już nie płyną zastatkiem, a w dali dostrzec można było oszalały taniec płetw w czarcimkręgu.Do końca rejsu nikt już nie widział rekinów, a kiedy Jorge Aldayazszedł w porcie Buenos Aires na ląd i oficer straży granicznej zapytał go,czy podróżuje sam, bez namysłu przytaknął.Od bardzo dawna jużpodróżował sam.4095Dziesięć lat pózniej Jorge Aldaya, czy raczej strzęp człowieka, jaki zniego pozostał, wrócił do Barcelony.Nieszczęścia, jakie zaczęły nękaćród Aldayów w Starym Zwiecie, w Argentynie nasiliły się jeszczebardziej.Jorge musiał sam stawić czoło życiu i testamentowi RicardaAldayi, pozbawiony doświadczenia i hardości ojca.Przybył do BuenosAires z wyjałowionym sercem i z duszą zbolałą od skrupułów.Ameryka,powie pózniej jakby na usprawiedliwienie lub może w formie epitafium,to fatamorgana, ziemia rabusiów i padlinożerców, on zaś wychowanyzostał, by korzystać z przywilejów i niedorzecznych kaprysów starejEuropy, tego trzymającego się siłą inercji trupa.W kilka zaledwie latstracił wszystko, poczynając od reputacji, a skończywszy na złotymzegarku, ojcowskim prezencie z okazji Pierwszej Komunii.Dzięki jegosprzedaży mógł kupić bilet powrotny.Jorge Aldaya, który wrócił doHiszpanii, był już tylko całkowicie przegranym człowiekiem, nędzarzempełnym goryczy, który zachowywał jedynie pamięć o tym, że wszystko,co kochał, zostało mu odebrane, i odczuwał zapiekłą nienawiść do tego,kogo uznawał za winnego swej ruiny: do Juliana Caraxa.Wciąż doskwierało mu przyrzeczenie złożone ojcu.Przyjechawszydo Barcelony, natychmiast zaczął węszyć za Julianem, by dowiedziećsię, że Carax, tak jak i on, zniknął przypuszczalnie z Barcelony, któranie była już tą Barceloną, jaką opuścił dziesięć lat temu.To właśnie wtamtych dniach spotkał starego znajomego z lat chłopięcych, z tąbezinteresowną i rozmyślną przypadkowością, jaka cechuje zrządzenialosu.Po błyskotliwej karierze w domach poprawczych i w państwowejsłużbie więziennej Francisco Javier Fumero wstąpił do wojska,dosłużywszy się tam stopnia porucznika.Nie brakowało takich, którzyprzepowiadali mu dość szybkie zdobycie generalskich szlifów, aleudział w jakimś, co prawda zatuszowanym, ale jednak, skandalu,spowodował usunięcie go z wojska.W niczym nie umniejszyło to zresztąjego stawy, wciąż przerastającej zarówno rangę, jak i kompetencje.Gadano o nim przeróżne rzeczy, ale strach przed nim był jeszczewiększy.Francisco Javier Fumero, ów wstydliwy i nie całkiemnormalny chłopak, który w swoim czasie zwykł zbierać opadłe liście nadziedzińcu szkoły San Gabriel, był teraz mordercą.Plotki głosiły, żezabijał znane osoby za pieniądze, że likwidował polityków różnegoszczebla na zlecenie przeróżnych ciemnych sił i że był ucieleśnieniem410śmierci.Aldaya i Fumero natychmiast się rozpoznali pośród oparówunoszących się w kawiarni Novedades [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Gabriel Garcia Marquez Cien aos de soledad

Orson Scott Card Cien Hegemona

Card Orson Scott Cien Hegemona

Jordan Robert Wschodzacy Cien

Robert Jordan Wschodzacy Cien

Maja.Lidia.Kossakowska. .Siewca.Wiatru.(osloskop.net)

Cien wolnosci Dav

Roman Blahut, 2016

Hume Dav

Teach Yourself Database Programming with Visual C in 21 Da