[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.57 No więc?  spytał Montag. Mówi pan zupełnie serio? Najzupełniej. Trzeba przyznać, że to podstępny plan. Faber zerknął nerwowo na drzwi swejsypialni. Ujrzeć w całym kraju płonące strażnice, niszczone jako wylęgarnie zdrady.Salamandra pożera swój własny ogon! O, Boże! Mam listę wszystkich mieszkań strażaków.Rozporządzając czymś w rodzaju or-ganizacji podziemnej. Nie możemy wierzyć ludziom, w tym cały szkopuł.Pan, ja i kto jeszcze zechce roz-niecać pożary? Czy nie ma profesorów takich jak pan, byłych pisarzy, historyków, lingwistów.? Nie żyją albo są bardzo starzy. Im starsi, tym lepiej  nikt na nich nie zwróci uwagi.Zna ich pan całymi tuzina-mi, niech się pan przyzna! Och, jest mnóstwo choćby aktorów, którzy nie grali Pirandella, Shawa czySzekspira od niepamiętnych czasów, ponieważ te sztuki zbyt wiele mówią o świecie.Moglibyśmy wykorzystać ich gniew.I moglibyśmy posłużyć się uczciwą wściekłościątych historyków, którzy od czterdziestu lat nie napisali ani jednej linijki.Oczywiście,moglibyśmy rozpocząć lekcje myślenia i czytania. Tak! Ale to wszystko dotyczy zaledwie spraw marginesowych.Cała kultura została za-bita.Jej szkielet należy stopić i ukształtować na nowo.Mój Boże, to nie jest tak proste jakwzięcie do ręki książki, którą człowiek odłożył przed pół wiekiem.Niech pan pamięta,że strażacy rzadko są potrzebni.Ludzie sami przestali czytać, z własnej chęci.Wy, stra-żacy, urządzacie teraz od czasu do czasu cyrk: podpala się budynek i gromadzą się tłu-my, by podziwiać piękny ogieniek, ale to tylko małe marginesowe przedstawienie i na-wet niezbyt potrzebne, by wszystko utrzymać w porządku.Bardzo nieliczni chcą być te-raz buntownikami.A z tych nielicznych większość, podobnie jak mnie, łatwo zastraszyć.Czy potrafi pan tańczyć szybciej niż Biały Klaun, krzyczeć głośniej niż pan Iluzjonistai telewizyjne  rodzinki ? Jeśli pan potrafi, to przeprowadzi pan wszystko, na co pan maochotę.W każdym przypadku jest pan głupcem.Ludzie się bawią. Popełniając samobójstwa! Mordując!Dywizjon bombowców przelatywał na wschód przez czas ich rozmowy i dopiero te-raz obaj mężczyz
ni zatrzymali się i słuchali z drżeniem ciężkiego huku odrzutowców. Cierpliwości, Montag! Pozwólmy wojnie wyłączyć  rodzinki.Nasza cywilizacjasama rozdziera się na kawałki.Nie dotykaj centryfugi. Ktoś powinien być gotów, kiedy to wybuchnie.58 Co? Ludzie będą cytować Miliona? Mówić, że pamiętają Sofoklesa? Przypominaćtym, co przeżyli, że człowiek ma również swoje dobre strony? Przeciwnie  będą tyl-ko zbierać kamienie, by się nimi wzajemnie obrzucać.Montag, idz
pan do domu.Połóżsię spać.Po co tracić swe ostatnie godziny szalejąc w klatce, zaprzeczając, że się jest wie-wiórką? Więc już panu na tym nie zależy? Zależy mi tak bardzo, że aż mi mdło. I nie chce mi pan pomóc? Dobranoc, dobranoc!Dłonie Montaga chwyciły Biblię.Zobaczył, co zrobiły jego dłonie, i patrzył ze zdzi-wieniem. Chciałby pan to mieć? Dałbym za to moja prawą rękę  rzekł Faber.Montag stał i czekał, co dalej nastąpi.Jego dłonie same z siebie, jak dwoje pracują-cych razem ludzi, zaczęły wyrywać kartki z książki.Ręce wyrwały kartę tytułową, a po-tem pierwszą stronę i drugą. Idioto, co robisz?!  Faber skoczył jak oparzony.Rzucił się na Montaga.Montagodepchnął go i pozwolił rękom prowadzić dalej dzieło zniszczenia.Dalsze sześć kartekupadło na podłogę.Podjął je i zgniótł na oczach Fabera. Nie rób tego, och, nie!  krzyknął stary człowiek. Kto mnie może zatrzymać? Jestem strażakiem.Mogę cię spalić!Stary człowiek stał patrząc na niego. Nie zrobisz tego. Ale mogę! Książka.Nie niszcz jej. Faber opadł na fotel, jego twarz była bardzo blada, ustadrżały. Nie maltretuj mnie jeszcze bardziej.Czego chcesz? Chcę, żeby pan mnie uczył. Dobrze, dobrze.Montag położył książkę.Zaczął rozprostowywać pognieciony papier i wygładzać go,a stary człowiek patrzył ze zmęczeniem.Faber potrząsnął głową, jak by budził się ze snu. Montag, czy ma pan pieniądze? Trochę mam.Jakieś czterysta, pięćset dolarów.A dlaczego? Niech je pan przyniesie.Znam pewnego człowieka, który przed pół wiekiem dru-kował nasze pismo uniwersyteckie.To było w tym roku, kiedy wszedłem do sali, by za-cząć nowy semestr, i odkryłem, że tylko jeden student zapisał się na wykłady o drama-cie od Ajschylosa do O Neilla.Rozumie pan? Jakie to było podobne do pięknego po-sągu z lodu, topiącego się w słońcu! Pamiętam, jak gazety konały niby wielkie motyle.Nikt ich nie chciał.Nikomu ich nie brakowało.A potem rząd widząc, jak korzystne jest,59gdy ludzie czytają tylko o namiętnych wargach i ciosach w żołądek, otoczył plac waszy-mi pożeraczami ognia.Tak, Montag, ten bezrobotny drukarz istnieje.Możemy zacząćod kilku książek i czekać, aż wojna złamie cały system i doda nam bodz
ca, którego po-trzebujemy.Parę bomb i  rodzinki na ścianach wszystkich domów zamilkną jak karna-wałowe błazny! W tej ciszy nasz sceniczny szept może się rozlec daleko.Obaj stali patrząc na leżącą na stole książkę. Usiłowałem zapamiętać  powiedział Montag. Ale, diabli, wyleciało mi, gdytylko odwróciłem głowę.Boże, jak pragnę powiedzieć coś kapitanowi.On czytał dużoi na wszystko ma odpowiedz
albo przynajmniej wydaje siÄ™, że ma.ZrobiÅ‚ siÄ™ bardzosÅ‚odki.BojÄ™ siÄ™, że z powrotem namówi mnie do tego, czym byÅ‚em.Zaledwie tydzieÅ„temu, trzymajÄ…c w rÄ™kach węża z na5àÄ…, myÅ›laÅ‚em sobie: Boże, ale to frajda!Stary czÅ‚owiek skinÄ…Å‚ gÅ‚owÄ…. Ci, co nie budujÄ…, muszÄ… burzyć  rzekÅ‚. To rzecz równie stara jak historiai nieletni przestÄ™pcy. Taki wÅ‚aÅ›nie jestem. CoÅ› z tego tkwi w nas wszystkich.Montag ruszyÅ‚ ku drzwiom. Czy mógÅ‚by mi pan dziÅ› jakoÅ› pomóc z moim kapi-tanem? PotrzebujÄ™ parasola, ażeby schronić siÄ™ przed deszczem.Diabelnie siÄ™ bojÄ™, żeutonÄ™, kiedy on siÄ™ znowu do mnie zabierze [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

wblaskucienia.xlx.pl