de Gaulle Pamietniki wojenne

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Od początku aż do końca wielkiejtragedii Winston Churchill zawsze był w moich oczach wielkimbojownikiem o wielką sprawę, wielkim współtwórcą wielkiej historii.Tego dnia wyłuszczyłem mu wszystko, co mi premier francuski poleciłpowiedzieć o woli naszego rządu prowadzenia nadal walki, nawetgdybyśmy musieli ją kontynuować z naszych posiadłości zamorskich.Churchill okazał żywe zadowolenie z tej decyzji rządu francuskiego.Aleczy będzie ona miała jakieś praktyczne rezultaty? Dał mi dozrozumienia, że nie jest o tym przekonany.W każdym razie nie wierzyłjuż w możliwość naprawienia sytuacji militarnej w samej Francji, coznalazło niedwuznaczny wyraz w jego kategorycznej odmowie udziałuznaczniejszych sił RAF w walkach na kontynencie.Od czasu ewakuacji armii angielskiej z Dunkierki lotnictwo brytyjskiebrało już tylko sporadycznie udział w bitwie o Francję.Z wyjątkiemjednej grupy myśliwskiej, która dzieliła jeszcze los naszego lotnictwa,eskadry brytyjskie miały swe bazy na Wyspach Brytyjskich i były zbytoddalone, by móc wspierać nasze wojska nieustannie cofające się corazdalej na południe.Na moją usilną prośbę, aby do współdziałania z namiprzerzucić na lotniska na południe od Loary przynajmniej częśćlotnictwa angielskiego, Churchill odpowiedział stanowczo odmową.Jeżeli chodzi o siły lądowe, to przyrzekł przysłać do Normandii świeżoprzy-byłą dywizję kanadyjską i pozostawić we Francji 51 dywizję szkocką, jakrównież resztki brygady zmechanizowanej, które walczyły wspólnie znami.Natomiast oświadczył mi, że nie może nawet w przybliżeniuustalić terminu, kiedy korpus ekspedycyjny, któremu udało się uniknąćpogromu w Belgii przy pozostawieniu tam sprzętu bojowego będzie w stanie wziąć znowu udział w walce.Jedność strategiczna Londynu i Paryża była zatem faktycznie zerwana.Jedno niepowodzenie na kontynencie wystarczyło, aby Angliapoświęciła się wyłącznie sprawom związanym z jej własną obroną.Byłoto pośmiertnym triumfem Schlieffena, właściwego twórcy planuniemieckiego, który po niepowodzeniach niemieckich w 1914 i 1918roku tym razem doprowadził w końcu do rozdzielenia sił francuskich iangielskich, a tym samym do wbicia klina między Francję i Anglię.Aatwo było przewidzieć, jakie wnioski wyciągną stąd koła defetystycznewe Francji.Prócz tej rozmowy z Churchillem nawiązałem w ciągu tego samegodnia kontakt z ministrem wojny Edenem, z pierwszym lordemadmiralicji Alexandrem, z ministrem lotnictwa Archibaldem Sinclairem iz szefem sztabu generalnego Johnem Dillem.Odbyłem także narady znaszym ambasadorem Corbinem, z przewodniczącym angielsko-francuskiego komitetu do spraw koordynacji zakupów materiałówwojennych Monnetem oraz z szefami naszych misji wojskowych: armii,marynarki wojennej i lotnictwa.Było jasne, że jeżeli w Londynieludność była spokojna, to w kołach dobrze poinformowanych klęski weFrancji wywołały najwyższy niepokój i wątpliwości co do dalszejpostawy władz francuskich.Wieczorem wylądowałem na lotnisku wBourget, zresztą nie bez trudności, bo lotnisko na krótko przedtem byłobombardowane przez Niemców.W nocy z 9 na 10 czerwca Paul Reynaud zawezwał mnie do swegomieszkania.Dopiero co otrzymał alarmujące wiadomości.Przeciwnikosiągnął Sekwanę poniżej Paryża.Z drugiej strony wszystkowskazywało na to, że niemieckie wojska pancerne przejdą lada chwilado decydującego uderzenia w Szampanii.Stolica była więc bezpośredniozagrożona z trzech stron: od zachodu, od wschodu i od północy.Wreszcie nasz ambasador w Rzymie Fran�ois-Poncet donosił, żeoczekuje z minuty na minutę wypowiedzenia wojny przez rząd włoski.W obliczu tych niepomyślnych wiadomości mogłem zaproponowaćtylko jedno: zdobyć się na największy wysiłek, jak najprędzejewakuować się do Afryki i niezwłocznie przestawić się na wojnękoalicyjną z wszystkimi wypływającymi stąd konsekwencjami.Niewiele godzin spędzonych w ciągu tej doby przy ulicy Saint-Dominique* dało mi aż nazbyt wiele podstaw do utwierdzenia się wprzekonaniu, że nie ma innego wyjścia.Wydarzenia rozwijały się takszybko, że niepodobieństwem było nadążyć za nimi.Każda powziętadecyzja była już w kilka chwil pózniej nieaktualna.Powoływano się naprecedensy pierwszej wojny światowej, które w rzeczywistości nie miałyjuż najmniejszego zastosowania.Audzono się, że istnieje jeszcze jakiśfront, jakieś aktywne, działające dowództwo, naród zdolny do ofiar.Marzenia lub reminiscencje! W rzeczywistości naród był wstrząśnięty iogłuszony, armia pozbawiona wiary i nadziei, a tryby aparatu państwo-wego obracały się w warunkach kompletnego chaosu.Odczułem to zwłaszcza podczas krótkich wizyt złożonych przeze mniezgodnie z przyjętym zwyczajem czołowym osobistościom Republiki:najpierw prezydentowi Lebrun, któremu zostałem przedstawionyjednocześnie z nowymi ministrami, potem przewodniczącym obu Izb iwreszcie członkom rządu.Na zewnątrz wszyscy okazywali spokój igodność.Ale było jasne, że byli już tylko statystami na scenie, na którejobracali się siłą przyzwyczajenia.Wśród orkanu rozgrywających sięwydarzeń posiedzenia rady ministrów, udzielane instrukcje, odbieranemeldunki, deklaracje publiczne, krzątanina oficerów, urzędników,dyplomatów, parlamentarzystów, dziennikarzy, którzy mieli coś dozakomunikowania lub przychodzili o coś się pytać wszystko tosprawiało wrażenie jakiejś fantasmagorii, pozbawionej realnego celu iznaczenia.W istniejących warunkach i w tych ramach, w których rozgry-wały się wydarzenia, jedynym wyjściem istotnie była kapitulacja [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Smith Lisa Jane Pamiętniki Wampirów 06 Dusze cieni (bez korekty)

Niemcewicz Julian Ursyn Pamiętniki czasów moich

Migar Michał Erotyczny pamietnik masażysty

Castillo Pamietnik zolnierza Korteza

Chryzostom Pasek Jan Pamietnik

Lewis Susan Skradzione marzenia 2

Adams G.B. History of England From the Norman Conquest to the Death of John

W szponach szantazu Hram A

Arakel z Tebryzu Ksiega dziejow

Glen Cook Gorzkie Zlote Serca