Farland Dav

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Z krzykiem i gwizdaniem woznica strzepnął lejcami i konie ruszyły.Otoczonystrażą wóz wyjechał z Warowni Darczyńców.Chemoise nie mogła iść za nim do Longmot.Wiedziała, że nigdy już nie ujrzyojca.22TRUDNY WYB�RBorenson uśmiechał się do Gaborna i patrzył, jak na twarzy księcia pojawia sięwyraz zrozumienia - zaczynał pojmować, że Raj Ahten przybył głównie po to, by usiecich obu, ojca i syna.Borenson zaś poczuł, że ogarnia go czarna rozpacz.Spojrzał na króla Sylvarrestę.Nie jestem mordercą, powiedział sobie.Niejestem.Zawsze starał się być dobrym żołnierzem.Chociaż żył dla miecza i dziękimieczowi, nie lubił zabijać.Walczył, aby bronić życia przyjaciół.Unicestwianie ichwrogów nie było dlań celem samym w sobie.Nawet jego towarzysze broni go nierozumieli.Owszem, śmiał się w walce, ale nie dlatego, że lubił rozlew krwi.Już dawnosię nauczył, że to najlepszy sposób, aby zasiać strach w sercach przeciwników.Dostał jednak od króla wyrazny rozkaz: zabić darczyńców Raja Ahtena, nawetjeśli będzie wśród nich jego przełożony i najdroższy przyjaciel - syn królewski.Starczyło spojrzenie, aby poznać, że Sylvarresta utracił swoje dary.Zidiociały,nie potrafił już nawet siedzieć samodzielnie na koniu, oczy rozszerzone miał strachem.Musieli go aż przywiązać do łęku.Borenson pomyślał, że ta dziewczyna obok króla to albo Ioma, albo królowa,chociaż która, trudno było powiedzieć, skoro utraciła dar urody.Skórę, miała szorstkąjak popękany rzemień.Nie jestem mordercą, powtórzył sobie Borenson, wspominając minione lata,kiedy Orden świętował Hostenfest z Sylvarrestą.Wonie pieczonej wieprzowiny,młodego wina i rzepy zawsze rozchodziły się daleko i mocno.I jeszcze świeży chleb zmiodem i pomarańcze z Mystarrii.Sylvarresta nigdy nie szczędził ani wina, ani żartów.Gdyby Borenson nie uważał, że król to ktoś nieporównanie znaczniejszy odniego, chętnie nazywałby Sylvarrestę swoim przyjacielem.Na wyspie Thwynn, gdzie urodził się Borenson, zasady gościnności jasnopowiadały, że skrzywdzenie lub zamordowanie kogoś, kto cię żywił, jest najcięższązbrodnią.Takich złoczyńców zabijano bez litości.Borenson widział kiedyś, jak prawieukamienowano pewnego mężczyznę, który jedynie obraził gospodarza.To Ioma.Dopiero teraz ją poznał, a i to nie po rysach, lecz po zgrabnej sylwetce.Pamiętał, jak pewnego wieczoru, siedem lat temu, siedział w Warowni Króla przyhuczącym ogniu i popijał korzenne wino.Orden z Sylvarrestą opowiadali sobie ozabawnych zdarzeniach z poprzednich polowań.Głośny śmiech obudził młodą Iomę wpokoju powyżej, przyszła więc posłuchać.Ku zdumieniu Borensona księżniczka siadła mu na kolanach i wystawiła stopydo ognia.Nie wybrała ani króla, ani żadnego z ich strażników.Wybrała jego i siedziałatak potem, patrząc sennie w jego rudą brodę.Była piękna już jako dziecko i Borensonpoczuł przypływ instynktu opiekuńczego.Wyobraził sobie, że pewnego dnia też będziemiał równie udaną córkę.Teraz uśmiechał się do Gaborna i starał się ukryć wściekłość i obrzydzenie dosiebie, że będzie musiał wykonać rozkaz.Ale przecież nie jestem mordercą.Ze wzgórza zbiegł rumak zabitego Niezwyciężonego.Uszy położył po sobie,stanął i rozejrzał się spokojnie dokoła.Ioma podjechała do niego, zaczęła coś do niegoszeptać, wzięła wodze.Spróbował ją ugryzć, ale uderzyła go po żelaznym naczółku wokolicy chrap, żeby wiedział, kto tu rządzi.Potem przywiodła konia Borensonowi.Podjeżdżając, zesztywniała w siodle.Spojrzała na rycerza z lękiem w żółtychoczach.- Proszę, panie Borenson.Nie od razu przyjął wodze.Stała w zasięgu ciosu, mógłby ją zabić samą pięścią,złamać jej kark.Ale stała obok i chciała mu pomóc.Raz jeszcze był jej gościem.Niepotrafił uderzyć.- Oddałeś dziś wielką przysługę memu ludowi, wywabiając Raja Ahtena zzamku Sylvarresta - powiedziała.W Borensonie zakiełkowała nieśmiała nadzieja.Może ona nie jestpośrednikiem Wilka? Może jedynie, aczkolwiek trudno w to uwierzyć, oddała własnydar, co nie stanowiło większego zagrożenia dla Mystarrii? Gdyby tak było, miałbypretekst, aby ją oszczędzić.Z ciężkim sercem przejął wodze.Ogier nie zareagował na jego obcą zbroję.Zamiótł tylko ogonem, odganiając muchy.- Dziękuję, księżniczko - odparł.Mam rozkaz cię zabić, powiedziałbynajchętniej, wolałbym więc cię nigdy nie spotkać.Jednak wcześniej musiał poznaćlepiej plan Gaborna.Może książę miał jakiś powód, aby sprowadzić króla i Iomę,powód, którego Borenson nie potrafił sobie nawet wyobrazić.- Słyszałam wiele rogów w lasach - zagadnęła Ioma.- Gdzie reszta waszychludzi? Chciałabym im podziękować.Borenson odwrócił się.- Pojechali godzinę temu.To nie była dobra pora na rozmowy.Zdjął swoją broń z martwego konia,przeniósł ją na zdobycznego wierzchowca i skoczył na siodło [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Summits. Six meetings that shap Dav

Crichton Michael Jurassic Park (2)

Prus Boleslaw Lalka 9789185805365 (2)

Clarke Arthur C. 03 OgrAld ramy

Brown Dan Anioly i demony