[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Tu nie chodzi o miłość, tylko o życie.Z miłości budujemy dom, ale potem trzebago umeblować.Słuchaj, Sam, idziemy wszyscy do Dick s Cabin coś zjeść.To było ulu-bione miejsce mamy, więc pomyśleliśmy, że to nienajgorszy pomysł.Przyjdziesz?I zaproś też pana Duranta.Mama zawsze była w nim zakochana.136 Oczywiście.Ale naprawdę zamierzacie się pobrać?Spojrzeli na siebie z uroczą nieśmiałością.Po tym wszystkim, co przeszli, wróciłokres zalotów.Jednak nic nie było ustalone.Frannie się palił, ale Magda jeszcze niepodjęła decyzji. Nie powiedziała nie . Zgadza się, nie powiedziałam nie .Dobra, idzcie już.Ja muszę się pożegnać z pa-roma osobami.Pamiętaj, Frannie, obiecałeś, że mu powiesz.To dobra chwila.Odprowadziliśmy ją wzrokiem. Sam, ona była dla mnie taka dobra.Tak się o mnie troszczyła.A to, co muszę wy-prostować.muszę ci opowiedzieć o paru sprawach.Obiecałem jej to i noszę się z tymzamiarem już od dłuższego czasu.Zróbmy sobie małą przejażdżkę przed tą kolacją,co?Durant bardzo ucieszył się z zaproszenia.Gdy powiedziałem mu o uczuciach Jitki,osłupiał.Dopiero po chwili zdobył się na lekki uśmiech. Ja też byłem w niej zakochany.Wszystkie Ostrove mają jakąś magiczną władzęnad Durantami. Jedz do domu Tyndalla.Spojrzałem na McCabe a ze zdumieniem.Przez cały czas, jaki spędzałem w Crane sView, starannie unikałem tego miejsca.Raz nawet przypadkowo przejeżdżałem tamtę-dy, ale odwróciłem wzrok, ponieważ wywoływało same złe wspomnienia.Lionel Tyndall w latach dwudziestych zrobił fortunę na ropie.Miał domy w całymkraju, ale najbardziej lubił Crane s View, ponieważ było tak blisko Nowego Jorku.Jegodom należał do największych w mieście.Jeden z tych kolonialnych kolosów, które mi-jało się na Livingstone Avenue, wjeżdżając do miasta.Dziwne było jednak to, że wokółtej posiadłości miał tak niewiele ziemi.Tyndall zmarł na początku lat pięćdziesiątych.Wtedy jego liczna i chciwa rodzinarozpoczęła walkę o wielki spadek po nim.Procesy ciągnęły się latami.A przez ten całyczas dom stał pusty.Zaraz po śmierci Tyndalla zaczęły się tam włamywać dzieciaki.To,co znalazły, przeszło do legendy.Lionel Tyndall był kolekcjonerem.Zbierał książki, czasopisma i meble tak wielkie,że nadawały się tylko do takiego domu jak ten, z dwudziestoma pięcioma pokojami.Uwielbiał magię i sam był magikiem amatorem i brzuchomówcą.Nigdy niczego tamnie widziałem, ale chłopcy opowiadali niesamowite historie o tym, jak wchodzili dopokoi pełnych dziwacznych przedmiotów, na przykład skomplikowanych i rozsypują-cych się zestawów teatralnych i różnych tajemniczych przedmiotów o nazwach SekretMadagaskaru lub Serce Boga .Rzecz jasna w czasach, kiedy zaczęliśmy tam myszko-wać, tego typu przedmioty już dawno stamtąd wywędrowały, ale historie, które namopowiadano, wzmacniały tylko ową aurę tajemniczości otaczającą to miejsce.137 Najbardziej utkwił mi w pamięci dymno-pylisty zapach unoszący się w domu.Przezokna wpadało światło, tańcząc na niezliczonych przedmiotach, których nie zdołanojeszcze wynieść.Były tam pudełka pełne dziecięcych zabawek, jakieś biurko zawaloneplakatami z broadwayowskich przedstawień, obite aksamitem krzesło, w które ktośpowbijał różne przybory kuchenne: łopatkę, wielkie noże, chochle do zupy.Kto mógłwpaść na taki pomysł?Dzieciaki i obiboki.Niebezpieczeństwo przebywania w domu Tyndalla polegało natym, że nigdy nie było wiadomo, na kogo człowiek się natknie.Włóczędzy wręcz uwiel-biali to miejsce mieli tu dach nad głową, wygodne meble do spania i mnóstwo przed-miotów, które można było ukraść.Raz, gdy byliśmy tam, zza rogu wyszło dwóch żałosnych, podejrzanie wyglądającychmężczyzn w płaskich kapelusikach na głowach i napędziło nam stracha. Co wy tu dzieciaki rozbicie? To samo, co pan odpowiedział niebezpieczny dwunastoletni Frannie McCabe.Obydwaj spojrzeli na siebie, a potem zniknęli tak samo, jak się pojawili, więc konty-nuowaliśmy naszą wędrówkę [ Pobierz całość w formacie PDF ]