Chmielewska Joanna Studnie Przodkow scr (2)

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Bierze z ruinki co popadnie i podrzuca tam.W ten sposób możemy miećzajęcie do sądnego dnia. Ja nie przerwała sucho Teresa. Mam zamiar wrócić do Kanady, nawet jeśli tu niebędzie sprzątnięte. Nie wiem, komu przeszkadza, że chcemy tu zrobić porządek powiedziała moja ma-musia z urazą.Otworzyłam usta, żeby wyjawić, co o tym myślę, ale spojrzałam na Lucynę i ugryzłam sięw język.Wyglądała, jakby myślała o tym samym.Ciocia Jadzia uczyniła nieśmiałe przypusz-90czenie, że Franek w ten taktowny sposób usiłuje dać nam do zrozumienia, iż nie życzy sobiew obejściu żadnych zmian.Ewentualnie Wanda, jego żona.Ewentualnie Jędrek, jego syn. E tam powiedziała energicznie moja mamusia. Mogą sobie tu z powrotem zrobićśmietnik, jak wyjedziemy.Zresztą, zaraz ich dzisiaj zapytam.Przeprowadzone wieczorem śledztwo wykazało niewinność wszystkich podejrzanych.Fra-nek pracował całymi dniami w polu i nie miał czasu na głupie figle, Jędrek nie okazywał nawetzaciekawienia.Był ledwo żywy, bo ojciec orał w niego jak w peszerona, i nie w głowie mu byłopodrzucanie łańcuchów.Wanda była wprawdzie bardzo rozweselona śmieszną fanaberią rodzi-ny z miasta, ale nie zamierzała brać w niej czynnego udziału, mając najzupełniej dość zajęciaw gospodarstwie, a ponadto stłuczone kolano.Turystów we wsi brakowało, ludność miejscowanie przejawiała nami żadnego zainteresowania.Krótko mówiąc, sprawców czynu nie było. Wobec tego jutro łapiemy się za ten śmietnik wszystkie zadecydowałam z wielkąstanowczością. Usuniemy go do zera i zobaczymy, co z tego wyniknie.Podrzuci ktoś nowyczy nie.* * *Tuż przed świtem Lucyna obudziła się zlana zimnym potem, ponieważ przyśniło jej sięcoś okropnego.Ktoś skradał się w ciemnościach w kierunku ruinki cicho, bezszelestnie, jakoś91krwiożerczo.W ręku trzymał ową ozdobną klamkę z fotografii.Lucyna siedziała skulona zazałomem murku, usiłując nie oddychać, żeby ten ktoś nie domyślił się jej obecności.Chmuryzasłaniały księżyc i prawie nic nie było widać.Ten ktoś skradał się i skradał powolutku, co-raz bliżej, straszliwe napięcie wzrastało, Lucyna bała się panicznie, skamieniała z tego strachu,wiedziała, że choćby najbardziej chciała, nie zdoła się poruszyć.�w ktoś zatrzymał się za osła-niającym ją murkiem, widziała czarną sylwetkę na tle nieba, jedną ręką usunął jakiś kamień,który uchylił się jak drzwiczki, drugą uniósł w górę klamkę.W tym momencie chmury odsło-niły księżyc i na jego twarz padło światło.Zamarł tak, oświetlony księżycowym blaskiem, z rę-kaw górze, klamka złociście połyskiwała.Lucyna nie rozróżniła rysów tej twarzy, doskonalenatomiast widziała jej wyraz.Był to wyraz tak śmiertelnej zgrozy, nieludzkiego przerażenia,dzikiej trwogi, że w Lucynie nagle coś pękło.Odzyskała zdolność ruchu i poderwała się, żebyteż, do diabła, spojrzeć na to coś za kamieniem.I obudziła się.Chwilę leżała, odzyskując równowagę i odtwarzając w pamięci koszmarnysen, w którym właściwie działo się niewiele, a to, co się działo, było zaledwie średnio wstrzą-sające.Skradał się i zamierzył klamką, wielkie rzeczy.Okropność polegała na nastroju, naatmosferze, na świadomości, że widok tego czegoś za kamieniem zapierał dech.Być może odwróciłaby się na drugi bok i zasnęła ponownie, gdyby nie to, że nagle przy-pomniał jej się inny sen, sprzed lat.Mieszkała wtedy w wynajętej willi z ogrodem otoczonymsiatką.Pokój miała na piętrze i przyśniło jej się, że ktoś wszedł do ogrodu przez furtkę.Prze-szedł ogród, wszedł do domu, zaczął wchodzić po schodach na górę.Wyraznie widziała, jakwchodzi na podest, cicho zbliża się do drzwi jej pokoju, wyciąga rękę, ujmuje klamkę.92Obudziła się i już w momencie budzenia odruchowo zapaliła nocną lampkę.I ujrzała, terazjuż na jawie, jak drzwi jej pokoju powolutku się uchylają.Na moment zamarło wszystko, i Lucyna, i drzwi, i prawdopodobnie ten ktoś za drzwiami.Potem Lucyna zerwała się z łóżka, chwyciła szlafrok i zapalając kolejno wszystkie światła, wy-skoczyła do holu.Nikogo tam nie było.Sprawdziła cały dom, drzwi wejściowe były zamknięte,pogasiła zatem światła i poszła spać.Nazajutrz zaś w blasku słońca okazało się, że od furtki dookna werandy prowadzą przez grządki świeże ślady męskich stóp, tam i z powrotem.Pod wpływem tego wspomnienia teraz nie wytrzymała.Czego jak czego, ale braku odwaginigdy nie można jej było zarzucić.Wstała cichutko, włożyła szlafrok i ranne pantofle, i zeszłana dół.Zaczynało już świtać, coś niecoś było widać.Przeszła przez podwórze, obeszła oborę,zbliżyła się do ruinki i skierowała ku wyśnionemu miejscu.I zobaczyła, co tam było.Obudziłam się, bo coś mnie szarpało za ramię.W szarym świetle wstającego poranka uj-rzałam nad sobą twarz Lucyny. Obudz się, wstawaj prędzej szeptała. Nie wiem, co zrobić, bo milicja nie pozwalanic ruszać, nie należy zadeptać śladów, nie wiem, jak to powiedzieć twojej matce i Teresie,niech Jadzia może odwali ten serwis fotograficzny.W ogóle wstań i zobacz sama, nie wiem,czy nie mam halucynacji, rusz się, tylko cicho, trzeba się zastanowić.Byłam absolutnie pewna, że musiała przed chwilą oszaleć, wstałam więc czym prędzej,żeby jej nie rozdrażnić.Rozdrażniona mogłaby mnie budzić siekierą.Lucyna popędzała mniegestami, szepcząc dalej [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Chmielewska Wiekszy kawalek swiata

chmielowski benedykt nowe ateny (3)

Chmielowski Benedykt Nowe Ateny

J.Chmielewska 1 Wielki diament

J. Chmielewska Florencja, corka

Chmielewska J. Jak wytrzymac ze

Kres Feliks W Krol Bezmiarow scr

Colin Dexter Ktokolwiek widzial scr

Chmielewska Joanna Pech (3)

0199291454.Oxford.University.Press.USA.Values.and.Virtues.Aristotelianism.in.Contemporary.Ethics.Jan.2007