[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Już by też kamień chyba w piersi miał, żeby się dłużej upierał! Jest też w tym dla niego iprzestroga boska, by z Sakramentem świętym nie wojował.Jak tylko się obaczy a przemówi, zaraz muto powiem.- Trzeba, żeby się pierwej obaczył, gdyż jeszcze nie wiadomo, dlaczego Danuśki nie wziął.A nuż chora?- Nie powiadaj byle czego! I tak mi markotno, że jej nie ma.%7łeby była chora, toby jej nie odjechał!- Prawda! - rzekł Zbyszko.I poszli do Juranda.W izbie gorąco było jak w łaz
ni i widno zupełnie, gdyż na kominie paliły sięogromne kłody sosnowe.Ksiądz Wyszoniek czuwał nad chorym, który leżał na łożu pod niedz
wiedzimiskórami, z twarzą bladą, z polepionymi od potu włosami i z zamkniętymi oczyma.Usta miał otwarte irobił piersiami jakby z trudem, ale tak silnie, że aż skóry, którymi był nakryty, podnosiły się i opadałyod oddechu.- Jakoże jest? - spytała księżna.- Wlałem mu dzbaniec grzanego wina w gębę - odrzekł ksiądz Wyszoniek - i poty na niego przyszły.- Z
pi czy nie śpi?- Może i nie śpi, bo bokami okrutnie robi.- A próbowaliście do niego gadać?- Próbowałem, ale nie odpowiada nic i tak myślę, że przed świtaniem nie przemówi.- Będziem czekać świtania - rzekła księżna.Ksiądz Wyszoniek jął nalegać, by udała się na spoczynek,ale ona nie chciała go słuchać.Chodziło jej zawsze i we wszystkim o to, by dorównać w cnotachchrześcijańskich, a zatem i w doglądaniu chorych, zmarłej królowej Jadwidze, i odkupić swymizasługami duszę ojca; nie pomijała więc żadnej sposobności, by w chrześcijańskim od wieków krajuokazać się gorliwszą od innych i tym zatrzeć pamięć, że urodziła się w pogaństwie.A oprócz tego paliła ją chęć, by dowiedzieć się czegoś z ust Juranda o Danusi, nie była bowiem zupełnieo nią spokojna.Siadłszy więc przy jego łożu, poczęła odmawiać różaniec, a następnie drzemać.Zbyszko, który nie był jeszcze zupełnie zdrów, a w dodatku strudził się nad miarę jazdą nocną, poszedłwkrótce za jej przykładem i po upływie godziny posnęli oboje tak mocno, że byliby może dospali dobiałego dnia, gdyby nie to, że o świtaniu obudził ich głos dzwonka z zamkowej kaplicy.Ale głos ów rozbudził i Juranda, który otworzył oczy, siadł nagle na łożu i jął rozglądać się wokół,mrugając przy tym oczyma.- Pochwalony Jezus Chrystus!.Jakoże wam? - rzekła księżna.Lecz on widocznie nie oprzytomniałjeszcze, gdyż patrzał na nią, jakby jej nie poznawał, i po chwili zawołał:- Bywaj! bywaj! rozkopać zaspę!- W imię Boże: jużeście w Ciechanowie! - ozwała się znów pani.Jurand zaś zmarszczył czoło jak człowiek, który z trudem zbiera myśli, i odrzekł:- W Ciechanowie?.Dziecko czeka i.księstwo.Danuśka! DanuśkaL.I nagle, zamknąwszy oczy, upadł znów na wezgłowie.Zbyszko i księżna zlękli się, czy nie umarł, lecz wtej samej chwili piersi jego poczęły się poruszać głębokim oddechem jak u człowieka, którego pochwyciłtwardy sen.Ojciec Wyszoniek przyłożył palec do ust i dał znak ręką, by go nie budzić, po czym szepnął:- Może tak prześpi cały dzień.- Tak, ale co on mówił? - zapytała księżna.- Mówił, że dziecko czeka w Ciechanowie - odpowiedział Zbyszko.- Bo się nie opamiętał - objaśnił ksiądz.ROZDZIAA
XXVIIIOjciec Wyszoniek obawiał się nawet, czy i po powtórnym rozbudzeniu nie chwyci Juranda dur i nieodejmie mu na długo przytomności.Tymczasem obiecał księżnie i Zbyszkowi, że im da znać, gdy staryrycerz przemówi, a po ich odejściu sam udał się na spoczynek.Jakoż Jurand rozbudził się dopiero wdrugie święto przed samym południem, ale za to zupełnie przytomny.Księżna i Zbyszko byli przy tymobecni, więc on, siadłszy na łożu, spojrzał na nią, poznał i rzekł:- Miłościwa pani.Dlaboga, tom ja w Ciechanowie?- I przespaliście święto - odrzekła pani.- Z
niegi mnie przysypały.Kto mnie zratował?- Ten rycerz: Zbyszko z Bogdańca.Pamiętacie, w Krakowie.A Jurand popatrzył chwilę swoim zdrowym okiem na młodzieńca i rzekł:- Pamiętam.A gdzie Danuśka?- Nie jechała przecie z wami? - spytała z niepokojem księżna.- Jakże miała ze mną jechać, kiedy to ja do niej jechał? Zbyszko i księżna spojrzeli po sobie wmniemaniu, że to jeszcze gorączka mówi przez usta Jurandowe, po czym pani rzekła:- Ocknijcie się, na miły Bóg! Nie było-li z wami dziewczyny?- Dziewczyny? Ze mną? - spytał ze zdumieniem Jurand.- Bo wasi ludzie poginęli, ale jej między nimi nie znalez
li.CzemuÅ›ciejÄ… ostawili w Spychowie?Ów zaÅ› powtórzyÅ‚ jeszcze raz, ale już z trwogÄ… w gÅ‚osie:- W Spychowie? Toć ona przy was, miÅ‚oÅ›ciwa pani, nie przy mnie!- Przecie przysÅ‚aliÅ›cie po niÄ… do leÅ›nego dworca ludzi i pismo!- W imiÄ™ Ojca i Syna! - odpowiedziaÅ‚ Jurand.- ZgoÅ‚a po niÄ… nie posyÅ‚aÅ‚em.Wówczas księżna przybladÅ‚a nagle [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

wblaskucienia.xlx.pl