[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- No tak.- Winter znów wydmuchnął dym.- Czasami trzebasię niepokoić i takim obrotem spraw.- Wiesz, o co mi chodzi.- To nie znaczy, że byli czyści.- Czyści jak śnieg.Czy jak hera.- Albo nieczyści.- Te ofiary mogły przywiez
ć niewyrównane rachunkistamtąd, skąd przyjechały.Winter pokiwał głową.- Cholernie trudno to sprawdzić.-No.- Może trzeba będzie pojechać do Kurdystanu, a potem doIranu, Iraku, Syrii, Turcji, a może nawet na Malediwy -powiedział Halders.- Na Malediwy?- Tak.Myślę, że i tam przydałoby się zajrzeć na parę ty-godni.Tak dla pewności.- Miałbym jechać z tobą?- Miałem zamiar zabrać Anetę, w końcu to jej tereny.- Fredrik, Malediwy leżą przy południowym wybrzeżu Indii.- To dobrze.Winter zaciągnął się jeszcze raz.Przez parking przeszłajakaś rodzina.Tata, mama, siostra i brat.Wsiedli do samo-chodu.Volvo.Wyglądali na Skandynawów.- Jeśli chodzi o narkotyki, szybko się dowiemy - powiedziałWinter.- Nie byłbym tego taki pewien.- Ale czego? %7łe to narkotyki czy że się dowiemy?- Narkotyki.Coś tu się nie zgadza.Przecież gadałeś zSivertssonem.Nie umiał z niczym połączyć tej sprawy.- Czasy się zmieniają.Metody też.- Strzał prosto w twarz? To żadna nowa metoda.Przecież tunie chodzi o jakieś młodzieżowe hity na czasie.- A kto powiedział, że chodzi o młodzież.- Teraz głównie oni działają w branży - stwierdził Halders.- Według mnie nie masz racji.- Nie ja to wymyśliłem.- Ale według ciebie nie chodzi o narkotyki?Halders sztywno wzruszył ramionami.Cały był zesztywniałyMoże dziś wieczorem powinien przebiec z dziesięć kilometrów.Pieszczoty z Anetą też go rozluz
niały.Może i tego dziśspróbuje.I posłucha Pink Floydów.Szkoda, że cię tu nie ma.Oile taki wieczór w ogóle wchodzi w grę.Może on i Winter utknągdzieś do nocy albo i na dłużej.- Musimy się czegoś dowiedzieć o Husseinie - powiedziałWinter i rzucił peta na ziemię.- Facet zniknął na zawsze.- Jak to?- Zszedł do podziemia.Dobrowolnie albo nie.- No to go wykopiemy.- Ha, ha.- Bez przesady, to nie było śmieszne.Halders ruszył w stronę samochodu.- Sednem jest motyw - powiedział Winter.- To motyw był tudecydujący.- Narkotyki albo zabójstwo honorowe - odparł Halders.- Albo jeszcze coś innego.- Niby co?- Musimy uruchomić wyobraz
niÄ™.- Chyba wÅ‚aÅ›nie na tym polega ta robota.Winter pojechaÅ‚ na Hjällbo, Halders wróciÅ‚ na komendÄ™.Wdrodze Winter sÅ‚uchaÅ‚ Lars Jansson Trio.Witnessing.Po-myÅ›laÅ‚, że i tutaj wiele zależy od Å›wiadka, ale nie majÄ… żadnego.Zawsze wszystko zależy od Å›wiadków.I od czasu.BrakowaÅ‚omu teraz Å›wiadków, a wiedziaÅ‚, że istniejÄ….Jak zawsze chodzi oto, żeby ich odnalez
ć.%7łeby osiągnąć sukces.Success.Alboponieść porażkę.Failure.Succes-Failure to pierwszy kawałekna tej płycie.A potem Grip it.Chwyć to.Ale co? Na pewno niechodzi o szczęście, nie w tym przypadku.O pecha też nie.Może o zło? Oczywiście, że tak, ale ono zawszema wiele twarzy.Wiele albo żadnej.Przypomniały mu sięofiary z dziwnego sklepiku Jimmy ego.Dziwnego pod wielomawzględami.Pod względem położenia, odosobnienia, pustkidookoła.Sklep spożywczy czynny dwadzieścia cztery godzinyna dobę stojący na uboczu.Prawdziwa sprzeczność.Właśnie toułatwiło zabójcom zadanie.Winter ruszył ze sklepu w stronę bloków.Z
cieżka była równiepusta jak zawsze.Czuć było samotność.Ogarnął go smutek,jakby wciąż towarzyszyła mu molowa tonacja kompozycjiLarsa Janssona.Pomyślał o chłopcu na rowerze.Pojawi się,jeśli pójdę ścieżką? Jeśli zaczekam? Zaczeka na mnie? Spojrzałw stronę okien.W promieniach słońca wyglądały na srebrne.Jeśli ktoś stoi teraz za którymś z nich, jest niewidoczny.A onmnie widzi? Ja nie jestem niewidoczny.Może powinienempomachać?Poszedł dalej w stronę domów.Nie wiało.Nic też nie ru-szało się w zaroślach z lewej strony.Przeciął pole.Wiem, żewszystko zależy od tego chłopca, pomyślał.1 2TO TUTAJ WSZYSTKO SI
ZACZ
A
O.Chociaż nie, to bytogdzieś daleko stąd.Zaczęło się zupełnie gdzie indziej.A potemprzybyło tutaj.A może było tutaj od zawsze.Czekało.Wintersię rozejrzał.Te domy.Cała ta część miasta.Pokrytanierównościami i polami.Te dziwaczne miasta w mieścieprzypominające kamienie rozrzucone precyzyjnie, w równychodstępach.Tutaj, tutaj i tu.Teraz kamienie połączyły ulice,które wcisnęły się pomiędzy nie, otaczając te minimiastapierścieniem.Między nimi a domami właściwie nie było wolnejprzestrzeni.Nie było dokąd uciec.A może przeciwnie: uciecmożna było wszędzie.Krążył wokół bloku.Pięćdziesiąt metrów, siedemdziesiąt.Czyżby słyszał rower? Odwrócił się szybko, ale nic nie zobaczył.Zaczął biec.Teraz go dostrzegł.Jego plecy Chłopiec jechał innąścieżką, biegnącą w stronę drugiego bloku.Jechał tak, że całejego drobne ciało poruszało się w górę i w dół, w górę i w dół,jakby ktoś go wsadził w jakąś maszynę.- Zaczekaj! - krzyknął Winter.- Hej! Zaczekaj!Wciąż biegł.Znów zaczęły mu dokuczać płuca - on nie byłmaszyną.Snuć się po okolicy z prędkością ślimaka to jedno.Ale nagle ruszyć biegiem to coś innego.Już drugi raz mu się totutaj przytrafiło.Prawdopodobnie ludzie stojący w oknachzaczęli się już zastanawiać, co to za wariat biega po podwórku.Był pewien, że patrzą [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

wblaskucienia.xlx.pl