[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Cena zostanie zapłacona.- Obyście sczeźli - krzyknął - o czym wy mówicie.Wokół niego zamknęła się całkowita ciemność.Coś złapało go za gardło.Nie mógł oddychać.Powietrza.Nie mógł.ROZDZIAŁ 25DROGA DO WŁÓCZNIPrzy pierwszym rzędzie kolumn Rand nie zawahał się nawet na chwilę, śmiało wkroczył pomiędzy nie.Teraz nie było już odwrotu, czas oglądania się za siebie minął."Światłości, co mnie tam czeka? Co, tak naprawdę, dzieje się tutaj?"Stojące od siebie w odległości trzech kroków lub nieco większej, przezroczyste niczym najlepsze szkło, grube na jakąś stopę, kolumny rozpościerały się lasem oślepiającego światła, wypełnionego kaskadami zmarszczek, lśnień i dziwnych tęczy.Powietrze było tutaj chłodniejsze na tyle, by zaczął żałować, iż nie wziął ze sobą kaftana, ale gładki biały kamień pod jego stopami wciąż chrzęścił tym samym gruboziarnistym pyłem.Najlżejsza bryza nie poruszała skrzepłego powietrza, z jakie­goś jednak powodu wszystkie drobne włoski na jego skórze poruszały się, nawet pod koszulą.Przed sobą, nieco z prawej strony dostrzegł sylwetkę męż­czyzny, odzianego w szarości i brązy Aielów, zesztywniałą i nieruchomą niczym posąg pośród pulsującego światła.To mu­siał być Muradin, brat Couladina.Zesztywniały i nieruchomy, a więc coś jednak musiało się dziać.Dzięki dziwnej wszech­ogarniającej jasności Rand mógł wyraźnie widzieć jego twarz.Wytrzeszczone oczy wbite w jeden punkt, rysy twarzy ściąg­nięte, usta wygięte w grymas nieledwie obnażający zęby.Co­kolwiek tamten widział, nie był to widok przyjemny.Muradin przynajmniej dotarł aż tak daleko.Jeżeli potrafił tego dokonać, uda się również Randowi.Tamten znajdował się w najlepszym wypadku sześć, siedem kroków przed nim.Zdążył się jeszcze zdziwić, dlaczego wraz z Matem nie widzieli, jak Muradin wchodził do środka, postąpił kolejny krok naprzód.Patrzył cudzymi oczyma, czuł, lecz nie potrafił kontrolo­wać ciała.Jego właściciel przykucnął lekko wśród głazów po­krywających nagi stok wzgórza, pod słońcem płonącym na niebie i patrzył w dół na dziwne, na poły ukończone kamienne budowle."Nie! Nawet nie na poły ukończone.To jest Rhuidean, ale bez mgły i dopiero co rozpoczęto jego budowę."Tamten patrzył w dół z pogardą.Nazywał się Mandein, miał czterdzieści lat - młody jak na wodza klanu.W tym momencie separacja zniknęła, zastąpiła ją pełna akceptacja.Stał się Mandeinem.- Musisz się zgodzić - powiedziała Sealdre, ale posta­nowił zignorować jej słowa.Jenn stworzyli narzędzia, którymi czerpali wodę i zlewali do wielkich kamiennych basenów.Toczył już bitwy o mniejszą ilość wody, niźli zawierał choćby jeden z tych zbiorników, a tutaj ludzie przechodzili obojętnie obok nich, jakby woda nie miała żadnej wartości.Dziwny, szklany las wznosił się pośrodku całej tej krzątaniny, lśniąc w słońcu, a obok niego rosło najwyższe drzewo, jakie kiedykolwiek widział, wysokie najmniej na trzy piędzi.Kamienne budowle wyglądały, jakby po ich ukończeniu w każdej pomieścić się miał cały szczep.Szaleństwo.Tego Rhui­dean nie można bronić.Oczywiście, nikt nie miał zamiaru ata­kować Jenn.Większość unikała Jenn, tak jak oni unikali Prze­klętych Zatraconych, którzy wędrowali w poszukiwaniu pieśni, o których twierdzili, że przywrócą na powrót minione dni.Z Rhuidean wyruszyła w stronę gór procesja, kilkudziesię­ciu Jenn oraz dwa palankiny, każdy niesiony przez ośmiu ludzi.Na ich zbudowanie zużyto taką ilość drzewa, która wystarczy­łaby na kilkanaście lektyk wodzów.Słyszał też plotki, że wśród Jenn wciąż przebywają Aes Sedai.- Musisz zgodzić się na wszystko, czego zażądają, mój mężu - powtórzyła Sealdre.Wtedy spojrzał na nią i przez moment poczuł ochotę, by zanurzyć dłonie w jej długie złote włosy, aby na powrót zo­baczyć roześmianą dziewczynę, która złożyła u jego stóp swój panieński wianek i poprosiła, by ją poślubił.Ona jednak za­chowywała powagę, była napięta i zmartwiona.- Czy pozostali przyjdą? - zapytał.- Niektórzy.Większość.We śnie rozmawiałam z moją siostrą, a my zawsze śniłyśmy ten sam sen.Wodzowie, którzy nie przyjdą, oraz ci, którzy się nie zgodzą.Ich szczepy zginą, Mandein.Nie miną trzy pokolenia, a zmienią się w pył, a ich siedziby oraz bydło staną się własnością pozostałych szczepów.Imiona ich zostaną zapomniane.Nie podobały mu się jej rozmowy z Mądrymi z innych szczepów, nawet w snach.Mądre śniły jednak prawdę.Kiedy twierdziły, że wiedzą, zawsze miały rację.- Zostań tutaj - nakazał jej.- Gdybym nie wrócił, pomóż naszym synom i córkom utrzymać jedność szczepu.Musnęła dłonią jego policzek.- Uczynię tak, cieniu mego życia.Ale pamiętaj.Musisz się zgodzić [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

wblaskucienia.xlx.pl