Pratchett Terry wiat Dysku T. 38 W Północ Się Odzieję

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Najważniejsze to mówić spokojnym, rzeczowym tonem.Ludzie byli w szoku.Ona także by była, gdyby miała trochę czasu, ale w tej chwili najważniejsze towciągnąć innych z powrotem do świata tu i teraz.- Posłuchajcie mnie wszyscy! - Jej głos odbił się echem w wielkim holu.-Owszem, wasz baron umarł, ale przecież nadal macie barona.Zjawi sięniedługo ze swoją.panią, a wy powinniście wysprzątać wszystko na ichprzyjazd! Znacie swoje obowiązki! Bierzcie się do pracy! Wspominajcie godobrze i zróbcie tu porządek dla niego!To działało.Zawsze.Głos, który brzmi tak, jakby jego właścicielka wiedziała,co robi, mógł załatwić wiele spraw, zwłaszcza jeśli właścicielka nosiła czarnyszpiczasty kapelusz.Nagle wszyscy ruszyli z miejsc.- Pewnie sobie myślisz, że ujdzie ci to na sucho, co? - odezwał się ktoś za jejplecami.Tiffany odczekała chwilę, nim się odwróciła, ale kiedy już się odwróciła, to zuśmiechem.- Och, panna Spruce.Wciąż pani tu jest? Może trzeba wyszorować jakieśpodłogi?Pielęgniarka była uosobieniem furii.-Ja nie szoruję podłóg, ty arogancka mała.- Nie, pani niczego nie szoruje, panno Spruce.Zauważyłam to.PannaFlowerdew, która pracowała tu wcześniej, ona potrafiła wyszorować podłogę.Szorowała tak, że można było potem zobaczyć na tej podłodze własną twarz,choć w pani przypadku nie wiem, czemu miałoby to być zachętą.PannaJumper, która była tu jeszcze przed nią, szorowała nawet podłogi piaskiem,białym piaskiem! Zcigała brud, jak terier ściga lisa!Pielęgniarka otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, lecz Tiffany nie zostawiłajej miejsca na słowa.- Kucharka mówiła mi, że jest pani kobietą bardzo religijną, zawsze nakolanach, i jeśli o mnie chodzi, to bardzo dobrze, nie mam nic przeciw temu,ale czy nigdy pani nie przyszło do głowy, żeby uklęknąć ze ścierką i wiadrem?Ludzie nie potrzebują modlitw, panno Spruce, potrzebują wykonania pracy,która ich czeka.A ja mam już pani dosyć, panno Spruce, zwłaszcza paniślicznego białego fartucha.Myślę, że pani biały fartuch wywarł wielkiewrażenie na Rolandzie, ale na mnie wcale nie, panno Spruce, bo pani nigdy nierobi nic, czym mógłby się zabrudzić!Pielęgniarka podniosła rękę.- Mogłabym cię uderzyć!- Nie - oświadczyła stanowczo Tiffany.- Nie mogłaby pani.Ręka pozostała w powietrzu.- Jeszcze nigdy w życiu nikt mnie tak nie obraził! - wrzasnęła wściekłapielęgniarka.- Doprawdy? - zdziwiła się Tiffany.- Jestem szczerze zaskoczona.- Odwróciłasię na pięcie i podeszła do młodego gwardzisty, który właśnie zjawił się wholu.- Widziałam cię już tutaj, ale cię nie znam.Jak masz na imię, jeśli wolnospytać?Młody gwardzista powitał ją tym, co prawdopodobnie uważał za salut.- Preston, panienko.- Czy baron został już przeniesiony do krypty, Prestonie?- Tak, panienko.Zniosłem też kilka latarni, trochę ręczników i wiadro ciepłejwody.- Wyszczerzył zęby, widząc jej minę.- Moja babcia zajmowała sięprzygotowaniem ciał, kiedy byłem mały.Mogę pomóc, jeśli sobie życzysz.- A czy twoja babcia pozwalała ci pomagać?- Nie, panienko.Mówiła, że mężczyzn nie dopuszcza się do takich spraw,chyba że mają certyfikat w doktrynie.Tiffany nie zrozumiała.- W doktrynie?- No wiesz, panienko.Doktryna: pigułki i eliksiry, ucinanie nóg i takierzeczy.Błysnęło światło.- Ach, mówisz o doktorach.Nie, nie trzeba.Tu nie chodzi o to, żeby biedaklepiej się poczuł.Poradzę sobie sama, ale dziękuję za propozycję.To zajęcie dlakobiet.k�Dlaczego właściwie to zajęcie dla kobiet, nie mam pojęcia, pomyślała, kiedywkroczyła do krypty i podwinęła rękawy.Młody gwardzista był na tyleprzewidujący, że przyniósł nawet miseczkę z ziemią i miseczkę z solą10.Jegobabcia dobrze się sprawiła, uznała Tiffany.Przynajmniej nauczyła młodegoczłowieka czegoś użytecznego.Płakała, kiedy starała się, by starzec nabrał prezencji , jak określała tobabcia Weatherwax.Zawsze płakała.Płacz jest potrzebny.Ale nie należypłakać tam, gdzie ktokolwiek mógłby zobaczyć, nie wtedy, gdy jest sięczarownicą.Ludzie się tego nie spodziewają.To budzi w nich niepokój.Odstąpiła.No cóż, musiała przyznać, że staruszek wyglądał zdecydowanielepiej niż wczoraj.Jako ostatnie pociągnięcie wyjęła jeszcze z kieszeni dwiemonety i ostrożnie położyła mu je na powiekach.Tak nakazywał stary zwyczaj, którego nauczyła ją niania Ogg.Ale był teżnowy obyczaj, który znała tylko Tiffany.Oparła rękę o krawędz marmurowejpłyty, a w drugą chwyciła wiadro wody.I stała tak nieruchomo, aż woda zawrzała, a na marmurze zaczął się tworzyćlód.Potem wyniosła wiadro na zewnątrz i wylała jego zawartość do ścieku.Gdy skończyła, w zamku trwała ogólna krzątanina, więc zostawiła ludzi,żeby sami radzili sobie z sytuacją.Zawahała się, kiedy już wyszła za mury, iprzystanęła, by się zastanowić.Ludzie często nie chcą przystanąć, żeby sięzastanowić.Myślą po drodze [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Black Americans of Achievement Terry Bisson Nat Turner, Slave Revolt Leader (2004)

Brooks Terry Piesn Shannary (SCAN dal 738)

Goodkind Terry Pierwsze prawo magii

Brooks Terry Potomkowie Shannary (SCAN dal 8

Brooks Terry Potomkowie Shannary (SCAN dal 8 (2)

Brooks Terry Potomkowie Shannary

Rice Anne Godzina czarownic Tom 3

Linux Podręcznik Administratora Sieci

Keller Easterling Organization Space, Landscapes, Highways, and Houses in America (1999)

Carl G. Pedersen Barack Obama's America (2009)