[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przez ten darduszy ma Bóg pełną zapłatę, mniejsza nie mogłaby Go zaspokoić, i przyjmuje ten dar zwdzięcznością jako własność duszy, który Mu ona oddaje i przez który kocha Go jakby nanowo.A we wzajemnym oddaniu się Boga duszy kocha Go ona znowu jakby na nowo.Tak więc pomiędzy Bogiem a duszą powstaje czynna wymiana wzajemnej miłości wzgodnym zjednoczeniu i oddaniu się zaślubin, w którym wspólne dobro obojga, jakim jestboska istota, przez dobrowolne oddanie go jeden drugiemu posiadają równocześnie razem ipowtarzają sobie to, co mówił w Ewangelii św.Jana Syn Boży do swego Ojca: Omnia meatua sunt, et tua mea sunt et ciarificatus sum in eis; "Wszystko moje Twoim jest a Twoje moim;w nich zostałem (s.794) wsławiony" (17, 10).Stan ten w przyszłym życiu trwa bez przerwy wdoskonałym rozkosznym zaznawaniu; natomiast w obecnym stanie zachodzi tylko wtedy, gdyBóg wykonuje w duszy ten akt przeobrażenia i nie jest tak doskonały, jak w przyszłym życiu.A że dusza może składać ten dar, chociaż on swą wielkością przewyższa jej pojęcie i istotę,jest jasne, choćby z tego porównania, że ten, co jest władcą wielu narodów i królestw,chociażby największych, może je oddać, komu zechce.80.Wielkie to uspokojenie i zadowolenie dla duszy, gdy widzi, że daje Bogu - z tym samymświatłem boskim i boskim żarem otrzymanym od Niego - więcej niż to, czym jest sama wsobie i więcej niż jest warta.W przyszłym życiu dokonuje się to przez światło chwaty, w tymzaś za pomocą oświecenia przez wiarę.Tak więcOtchłanie głębin zmysłu duchowegoZ dziwnymi doskonalościami,Niosą Miłemu żar swój wraz z blaskami.Mówi wraz, gdyż Ojciec, Syn i Duch Święty łącznie udzielają się duszy i te Boskie Osoby sąw niej blaskiem oraz ogniem miłości.81.Należy wspomnieć krótko o doskonałościach, z jakimi dopełnia dusza tego oddania.Wodniesieniu do tego należy zauważyć, że dusza radując się pewnym odblaskiem widzeniauszczęśliwiającego, otrzymanym ze zjednoczenia rozumu i afektu z Bogiem, napełnionarozkoszą i zobowiązana przez tę tak wielką łaskę, spełnia to oddanie Boga i siebie samejBogu zdumiewającymi sposobami.Bo jeśli chodzi o miłość, odnosi się dusza do Boga zniezwykłymi wspaniałościami; podobnie również jeśli chodzi o odblask widzeniauszczęśliwiającego; w ten sam sposób, jeśli chodzi o uwielbienie; wreszcie tak samo, jeślichodzi o wdzięczność.82.Co do pierwszego, posiada dusza trzy główne doskonałości miłowania:Pierwsza, że kocha Boga nie przez samą siebie, lecz przez Niego.Jest to niepojętawspaniałość, gdyż kocha przez Ducha Świętego, tak jak Ojciec i Syn się kochają, jak to samSyn Boży mówi przez św.Jana: "Aby miłość, którą mnie umiłowałeś, w nich była, i ja wnich" (J 17, 26).Drugą doskonałością jest to, że kocha Boga w Bogu, gdyż w tym (s.795) gwałtownymzjednoczeniu zatapia się dusza w miłości Boga, a Bóg również z wielką siłą przenika duszę.Trzecią doskonałością najwyższej miłości jest to, że kocha Boga dla tego, czym On jest samw sobie; nie kocha Go tu bowiem dusza tylko dlatego, że jest dla niej tak dobry, szczodry,chwalebny itd., lecz o wiele więcej dlatego, że sam w sobie jest takim istotnie.83.W odniesieniu do obrazu widzenia uszczęśliwiającego, ma dusza trzy inne, zdumiewające,cenne i podstawowe doskonałości:Pierwszą, że raduje się tu Bogiem przez Niego samego.Mając bowiem rozum zjednoczony zJego wszechmocą, mądrością, dobrocią itd., chociaż jeszcze nie tak jasno, jak to będzie wżyciu przyszłym, doznaje jednak niewymownej rozkoszy w szczegółowym poznawaniu tychwszystkich przymiotów, jak już wyżej powiedzieliśmy.Drugą główną doskonałością tego uradowania jest rozkoszowanie się zwyczajnie w samymtylko Bogu, bez żadnej przymieszki stworzenia.Trzecią rozkoszą jest radość Nim tylko, z tego, czym On jest sam w sobie, bez najmniejszejodrobiny własnego upodobania.84 [ Pobierz całość w formacie PDF ]