[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wiemy o panu nie-jedno. To pan także braÅ‚ udziaÅ‚ w tym sÅ‚awnym rajdzie na Penemünde!  powiedziaÅ‚Filip Davis z szacunkiem. CzytaÅ‚em o tym, a pan Drummond opowiadaÅ‚ nam kie-dyÅ›, jak to siÄ™ odbyÅ‚o.Pan pilotowaÅ‚ wtedy? Tak. Ian Drummond staÅ‚ w drzwiach sieni. PilotowaÅ‚ i osiem razy naprowa-dzaÅ‚ nas na cel.Nie mogliÅ›my wtedy przedostać siÄ™ przez osÅ‚onÄ™ artylerii i myÅ›liwców.Dwie godziny lataliÅ›my nad BaÅ‚tykiem.PamiÄ™tasz.zobaczyliÅ›my wtedy Å›wiatÅ‚a Szwecji.To byÅ‚o zupeÅ‚nie jak bajka.W caÅ‚ej Europie nie paliÅ‚a siÄ™ nocÄ… ani jedna latarnia ulicz-na i nagle zobaczyliÅ›my z daleka oÅ›wietlone miasta, ogromne neony i reflektory samo-chodów na szosach.To byÅ‚a chyba najgorsza noc w moim życiu.UsunÄ…Å‚ siÄ™, żeby zrobić przejÅ›cie mężczyz
nie, którego Alex nigdy jeszcze nie widział. Pan Sparrow  powiedziała Sara  szczęśliwy właściciel naszej pięknej Lucy.Sparrow, jak gdyby nie słysząc, podszedł do Alexa i podał mu rękę.Była to duża, cięż-ka ręka, zakończona krótkimi, szerokimi palcami.Alex powiedział kilka zdawkowychzdań i kiedy Sparrow odszedł i stanął obok Drummonda, mówiąc coś półgłosem, przyj-rzał mu się.Harold Sparrow nie był wysoki, ale atletycznie zbudowany i bardzo rozro-śnięty w barkach.Gdyby nie okulary, można go było wziąć za zapaśnika.Spoza tychokularów patrzyły bystre, jasne oczy, ocienione ciemnymi brwiami.Był prawdopodob-nie nieco starszy niż Drummond.Patrząc na niego Alex pomyślał, że mało jest rzeczy,33których ten człowiek nie zdobędzie, jeżeli naprawdę tego zapragnie.Cała jego postaćwyrażała rzeczowość, pewność siebie i wolę.Z parku nadeszła Lucy w tej samej białej sukience, w której widział ją po raz pierw-szy. Siadajmy!  Sara skinęła na stojącą w drzwiach domu pokojówkę. Na pewnojesteśmy wszyscy bardzo głodni.Kiedy słońce świeci, ludzie mają lepszy apetyt.Prawda,Lucy? Medycyna nic o tym nie mówi.Ale chyba to prawda.Zresztą nie chcę myślećo moim zawodzie.Pojutrze mam bardzo trudną operację. A czy mogą być łatwe operacje mózgu?  zapytał Drummond biorąc sałatkę. Tak.Ale ta będzie trudna. Lucy umilkła. Opowiedz. Sara odłożyła nóż i złożyła ręce. Ile razy mówisz o tych spra-wach, czuję się bezbronna.A to bardzo, bardzo przyjemnie: być bezbronną nawet przezkilka minut. Sama operacja na pewno by was nie zainteresowała. Lucy roześmiała się, alenerwowo dotknęła rubinowego wisiorka. Operacja to kilka osób ubranych na bia-ło i jedna osoba, która śpi i nie wie, co się z nią dzieje.Nikt, kto nie robi operacji i nieatakuje choroby we wnętrzu drugiego, żywego, bezbronnego człowieka, nie wie, ile tokosztuje.Kiedyś oddałam lancet asystentowi i upadłam obok stołu operacyjnego.Cucilimnie pół godziny.Teraz, na szczęście, tak się nie denerwuję.Ale początkowo miałamchwile paniki.To najgorsze dla chirurga.Operacja w toku, każda sekunda jest droga,a tymczasem nagle ogarnia cię okropne przeświadczenie, że się mylisz, że ręka ci za-drży, że w kulminacyjnym momencie popełnisz małą omyłkę, o centymetr, powiedzmy,albo o milimetr, co zresztą jest czasem równoznaczne.Chory nie obudzi się. Mówiłato wszystko bardzo spokojnie.Alex powiódł szybko oczami po obecnych.Chociaż sie-dzieli w promieniach słońca, w letnie popołudnie, przy nakrytym stole i pośród klom-bów pełnych rozkwitających kwiatów, wyglądali, jakby zapomnieli o tym. Ludzie za-wsze słuchają o tych sprawach w skupieniu. pomyślał przelotnie  bo wiedzą, żew każdej chwili i im się to może przydarzyć, i oni mogą znalez
ć się na tym stole.Chcąwiedzieć, co myśli lekarz w takich chwilach.Zauważył, że Sparrow patrzy na swoją żonęz wyraz
ną dumą.Drugim człowiekiem, który wpatrywał się w nią może jeszcze inten-sywniej, był młody Filip Davis.Zdawał się chłonąć każde zdanie jak objawienie.Ten napewno kochał i nie marzył o tym, że będzie kochany.Pożałował w tej chwili tego chłop-ca i, jak zwykle bywa w takich wypadkach, poczuł do niego odruchową sympatię. To kobieta  powiedziała Lucy i nałożyła sobie na talerz plaster szynki z półmi-ska, który podsunął jej Drummond. Była do niedawna najnormalniejsza w świecie.Ma męża i małe dziecko.Na szczęście, nie zaczęła od dziecka, bo to by jej się na pewnoudało.Pewnego dnia, gdy mąż wrócił z biura, rzuciła się na niego z nożem kuchennym.34Zdołał ją obezwładnić, a sąsiedzi, którzy wpadli do ich mieszkania, słysząc jego krzyk,zatelefonowali po lekarza.Przywieziono ją do domu obłąkanych, bo zdradzała wszyst-kie objawy szaleństwa.Wieczorem powróciła do przytomności.Nie pamiętała nicze-go, niczego nie rozumiała.Wpuszczono do niej męża, zachowując oczywiście wszyst-kie środki ostrożności.Kochają się oboje bardzo i byli w rozpaczy.Na drugi dzień atakpowtórzył się, kiedy do pokoju wszedł pielęgniarz [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

wblaskucienia.xlx.pl