[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Lecz cóż właściwie oznacza stwierdzenie, że się o nich nie myślało?Francuska uczona, Mireille Calle Gruber, zauważyła, że subtelna gra słów łączy słowo semplici, uży-wane dla wskazania ludzi prostych, z semplici w znaczeniu prostych leków ziołowych, a następnie do-szła do wniosku, że mówię o  chwastach herezji.Mógłbym odpowiedzieć, że termin ten był w obydwuznaczeniach używany w ówczesnej literaturze, podobnie jak termin  chwast.Z drugiej strony znałemdobrze przykład Greimasa dotyczący podwójnej izotopii, która rodzi się, kiedy herborystę się definiujejako  przyjaciela prostaczków (amico dei semplici).Czy świadomie posłużyłem się grą słów? Dzisiaj tojuż nieważne, bo tekst jest gotowy i sam tworzy swoje znaczenia.Czytając recenzje z powieści, poczułem dreszcz ukontentowania, kiedy natknąłem się na krytyka(pierwszymi byli Ginevra Bompiani i Lars Gustaffson), który zacytował słowa, jakie wypowiedziałWilhelm pod koniec postępowania inkwizycyjnego ( Co przeraża cię najbardziej w czystości?  pytaAdso.A Wilhelm odpowiada:  Pośpiech. ) Bardzo lubiłem, i lubię nadal, te dwie linijki.Ale potem jakiśczytelnik zwrócił mi uwagę, że na stronicy następnej Bernard Gui, grożąc klucznikowi wydaniem namęki, powiada:  Sprawiedliwość nie jest rychliwa, jak sądzili pseudoapostołowie, a sprawiedliwość Boskamoże czekać wieki. Czytelnik słusznie pytał, jaką relację chciałem ustanowić między pośpiechem, któ-rego lęka się Wilhelm, a brakiem pośpiechu sławionym przez Bernarda.Spostrzegłem, że zdarzyło się cośniepokojącego.Tej wymiany słów między Adsem a Wilhelmem w rękopisie nie ma.Króciutki dialog do-dałem podczas korekty.Czułem, że dla uzyskania harmonijnej równowagi trzeba dodać jeszcze jedną se-kwencję, zanim znów oddam głos Bernardowi.I naturalnie, kiedy kazałem Wilhelmowi poczuć niena-wiść do pośpiechu (a uczyniłem to z wielkim przekonaniem, dlatego riposta tak mi się póz
niej spodoba-*Fermo e Lucia, pierwotny tytuÅ‚ Narzeczonych Manzoniego.**Ardengo Soffici, Lemmonio Boreo, Giuseppe Antonio Borgese, Rubè, Vasco Pratolini, Melello(wyd.pol.Metello, przeÅ‚.B.Sieroszewska, W-wa 1957), William W.àackeray, Barry Lyndon, Stendhal,Armancja.***Fragment wiersza Gertrudy Stein.434Å‚a), zapomniaÅ‚em zupeÅ‚nie, że nieco dalej Bernard mówiÅ‚ już o poÅ›piechu.JeÅ›li przeczyta siÄ™ tylko kwe-stiÄ™ wypowiedzianÄ… przez Bernarda, jest to po prostu wypowiedz
stereotypowa, takich właśnie słówoczekujemy od sędziego, chodzi o gotowe zdanie w rodzaju  wobec sprawiedliwości wszyscy są równi.Cała bieda w tym, że pośpiech, o którym mówi Bernard, w zestawieniu z tym, o którym mówi Wilhelm,sprawia, że powstaje określone skojarzenie i czytelnik ma rację zastanawiając się, czy obaj mówią o tymsamym, czy też nienawiść do pośpiechu wyrażona przez Wilhelma nie jest odrobinę odmienna od nie-nawiści do pośpiechu wyrażonej przez Bernarda.Tekst jest gotowy i tworzy swoje znaczenia.Z
wiadomieczy nieświadomie stanąłem oto w obliczu pytania, dwuznacznej prowokacji, i sam jestem zakłopotany,jak mam zinterpretować tę opozycję, aczkolwiek pojmuję, że zagniez
dził się w niej jakiś sens (może nie-jeden).Autor powinien umrzeć po napisaniu powieści, by nie stawać na drodze, którą ma przed sobą tekst.Opowiedzieć o procesie twórczymAutor nie powinien interpretować.Ale może opowiedzieć, dlaczego i jak pisał.Dzieła poświęconepoetyce nie zawsze pomagają zrozumieć utwory, o których traktują, pomagają natomiast zrozumieć, jakrozwiązuje się ten techniczny problem, jakim jest akt twórczy.Poe, snując rozważania o filozofii kompozycji, opowiada, jak pisał Kruka.Nie mówi nam, jak po-winniśmy utwór odczytać, lecz jakie zadania sobie postawił, by uzyskać określony rezultat poetycki.A rezultat poetycki zdefiniowałbym jako zdolność tekstu do prowokowania ciągle nowych interpretacji,nie wyczerpujących się nigdy do końca.Każdy, kto pisze (maluje albo rzez
bi, albo komponuje muzykę), wie, co czyni i ile go to kosztuje.Wie,że musi rozwiązać pewien problem.Może zdarzyć się, że dane wyjściowe są niejasne, zmienne, obsesyjne,że są ledwie kaprysem albo wspomnieniem.Ale póz
niej problem trzeba rozwiązać siedząc za biurkiem,badając materię, nad którą się pracuje  materię, która ujawnia rządzące nią prawa naturalne, ale jedno-cześnie niesie z sobą wspomnienie kultury, jaką jest brzemienna (echo intertekstualne).Kiedy autor powiada, że pracował w porywie natchnienia, kłamie.Genius is twenty per cent inspirationand eighty per cent perspiration.Nie pamiętam już, o jakim swoim sławnym wierszu Lamartine pisze, że narodził się od ręki, pewnejburzliwej nocy spędzonej w lesie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

wblaskucienia.xlx.pl