Mickiewicz A. Dziady (czesc III) (2)

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wiatr zawiał ciepły.- Owe słupy dymów,�w gmach powietrzny jak miasto olbrzymów,Niknąc pod niebem jak czarów widziadło,Runęło w gruzy i na ziemię spadło:I dym rzekami po ulicach płynął,Zmieszany z parą ciepłą i wilgotną;Znieg zaczął topnieć - i nim wieczór minął,Oblewał bruki rzeką Stygu błotną.Sanki uciekły, kocze i landaryZerwano z płozów; grzmią po bruku koła;Lecz pośród mroku i dymu, i paryOko pojazdów rozróżnić nie zdoła;Widać je tylko po latarek błyskach,Jako płomyki błędne na bagniskach.Szli owi młodzi podróżni nad brzegiemOgromnej Newy; lubią iść o zmroku,Bo czynowników unikną widokuI w pustym miejscu nie zejdą się z szpiegiem.Szli obcym z sobą gadając językiem;201Czasem pieśń jakąś obcą z cicha nucą,Czasami staną i oczy obrócą,Czy kto nie słucha? - nie zeszli się z nikim.Nucąc błądzili nad Newy korytem,Które się ciągnie jak alpejska ściana,Aż się wstrzymali, gdzie między granitemKu rzece droga spada wyrąbana.Stamtąd, na dole, ujrzeli z dalekaNad brzegiem wody z latarką człowieka:Nie szpieg, bo tylko śledził czegoś w wodzie,Ani przewoznik, któż pływa po lodzie?Nie jest rybakiem, bo nic nie miał w rękuOprócz latarki i papierów pęku.Podeszli bliżej, on nie zwrócił oka,Wyciągał powróz, który w wodę zwisał,Wyciągnął, węzły zliczył i zapisał;Zdawał się mierzyć, jak woda głęboka.Odblask latarki odbity od loduOblewa jego księgi tajemniczeI pochylone nad świecą oblicze%7łółte jak obłok nad słońcem zachodu:Oblicze piękne, szlachetne, surowe.Okiem tak pilnie w swojej księdze czytał,%7łe słysząc obcych kroki i rozmowęTuż ponad sobą, kto są, nie zapytał,I tylko z ręki lekkiego skinieniaWidać, że prosi, wymaga milczenia.202Coś tak dziwnego było w ręki ruchu,%7łe choć podróżni tuż nad nim stanęli,Patrząc i szepcąc, i śmiejąc się w duchu,Umilkli wszyscy, przerwać mu nie śmieli.Jeden w twarz spojrzał i poznał, i krzyknął:"To on!" - i któż on? - Polak, jest malarzem,Lecz go właściwiej nazywać guślarzem,Bo dawno od farb i pędzla odwyknął,Bibliją tylko i kabałę bada,I mówią nawet, że z duchami gada.Malarz tymczasem wstał, pisma swe złożyłI rzekł, jak gdyby rozmawiając z sobą:"Kto jutra dożył, wielkich cudów dożył;Będzie to drugą, nie ostatnią próbą;Pan wstrząśnie szczeble asurskiego tronu,Pan wstrząśnie grunty miasta Babilonu;Lecz trzecią widzieć.Panie! nie daj czasu!"Rzekł i podróżnych zostawił u wody,A sam z latarką z wolna szedł przez schodyI zniknął wkrótce za parkan terasu.Nikt nie zrozumiał, co ta mowa znaczy;Jedni zdumieni, drudzy rozśmieszeni,Wszyscy krzyknęli: "Nasz guślarz dziwaczy",I chwilę jeszcze stojąc pośród cieni,Widząc noc pózną, chłodną i burzliwą,Każdy do domu powracał co żywo.203Jeden nie wrócił, lecz na schody skoczyłI biegł terasem; nie widział człowieka,Tylko latarkę jego z dala zoczył,Jak błędna gwiazda świeciła z daleka.Chociaż w malarza nie zajrzał oblicze,Choć nie dosłyszał, co o nim mówili,Ale dzwięk głosu, słowa tajemniczeTak nim wstrząsnęły! - przypomniał po chwili,%7łe głos ten słyszał, i biegł co miał mocyNieznaną drogą śród słoty, śród nocy.Latarka prędko niesiona mignęła,Coraz mniej szata, zakryta mgły mrokiemZdała się gasnąć; wtem nagle stanęłaW pośrodku pustek na placu szeroki�m.Podróżny kroki podwoił, dobiega;Na placu leżał wielki stos kamieni,Na jednym głazie malarza spostrzega:Stał nieruchomy pośród nocnych cieni.Głowa odkryta, odsłonione barki,A prawa ręka wzniesiona do góry,I widać było z kierunku latarki,%7łe patrzył w dworca cesarskiego mury.I w murach jedno okno w samym roguBłyszczało światłem; to światło on badał,Szeptał ku niebu, jak modląc się Bogu,Potem głos podniósł i sam z sobą gadał.204"Ty nie śpisz, carze! noc już wkoło głucha,Zpią już dworzanie - a ty nie śpisz, carze;Jeszcze Bóg łaskaw posłał na cię ducha,On cię w przeczuciach ostrzega o karze.Lecz car chce zasnąć, gwałtem oczy zmrużą,Zaśnie głęboko - dawniej ileż razyBył ostrzegany od anioła stróżaMocniej, dobitniej, sennymi obrazy.On tak zły nie był, dawniej był człowiekiem;Powoli wreszcie zszedł aż na tyrana,Anioły Pańskie uszły, a on z wiekiemCoraz to głębiej wpadał w moc szatana.Ostatnią radę, to przeczucie ciche,Wybije z głowy jak marzenie liche;Nazajutrz w dumę wzbiją go pochlebcęWyżej i wyżej, aż go szatan zdepce.Ci w niskich domkach nikczemni poddaniNaprzód za niego będą ukarani;Bo piorun, w martwe gdy bije żywioły,Zaczyna z wierzchu, od góry i wieży,Lecz między ludzmi naprzód bije w dołyI najmniej winnych najpierwej uderzy.Usnęli w pjaństwie, w swarach lub w rozkoszy,Zbudzą się jutro - biedne czaszki trupie!Zpijcie spokojnie jak zwierzęta głupie,Nim was gniew Pański jak myśliwiec spłoszy,Tępiący wszystko, co w kniei spotyka,205Aż dojdzie w końcu do legowisk dzika.Słyszę! - tam! - wichry - już wytknęły głowyZ polarnych lodów, jak morskie straszydła;Już sobie z chmury porobili skrzydła,Wsiedli na falę, zdjęli jej okowy;Słyszę! - już morska otchłań rozchełznanaWierzga i gryzie lodowe wędzidła,Już mokrą szyję pod obłoki wzdyma;Już! - jeszcze jeden, jeden łańcuch trzyma -Wkrótce rozkują - słyszę młotów kucie."Rzekł i postrzegłszy, że ktoś słucha z boku,Zadmuchnął świecę i przepadł w pomroku.Błysnął i zniknął jak nieszczęść przeczucie,Które uderzy w serce, niespodziane,I przejdzie straszne - lecz nie zrozumiane.Koniec UstępuDO PRZYJACI�A MOSKALIWy, czy mnie wspominacie! ja, ilekroć marzęO mych przyjaciół śmierciach, wygnaniach, więzieniach,I o was myślę: wasze cudzoziemskie twarzeMają obywatelstwa prawo w mych marzeniach.Gdzież wy teraz? Szlachetna szyja Rylejewa,Którąm jak bratnią ściskał carskimi wyroki206Wisi do hańbiącego przywiązana drzewa;Klątwa ludom, co swoje mordują proroki.Ta ręka, którą do mnie Bestużew wyciągnął,Wieszcz i żołnierz, ta ręka od pióra i broniOderwana, i car ją do taczki zaprzągnął;Dziś w minach ryje, skuta obok polskiej dłoni.Innych może dotknęła sroższa niebios kara;Może kto z was urzędem, orderem zhańbiony,Duszę wolną na wieki przedał w łaskę caraI dziś na progach jego wybija pokłony.Może płatnym językiem tryumf jego sławiI cieszy się ze swoich przyjaciół męczeństwa,Może w ojczyznie mojej moją krwią się krwawiI przed carem, jak z zasług, chlubi się z przeklęstwa.Jeśli do was, z daleka, od wolnych narodów,Aż na północ zalecą te pieśni żałosneI odezwą się z góry nad krainą lodów,Niech wam zwiastują wolność, jak żurawie wiosnę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Charles M. Robinson III The Diaries of John Gregory Bourke. Volume 4, July 3, 1880 May 22,1881 (2009)

Moorcock Michael Zeglarz Morz Przeznaczenia Sagi o Elryku Tom III

Moorcock Michael Zeglarz Morz Sagi o Elryku Tom III

Lumley Brian Nekroskop III (SCAN dal 982)

King Stephen Mroczna Wieza III (2)

Jan III Sobieski Listy do Marysienki (2)

Jan III Sobieski Listy do Marysienki (3)

DiMercurio Michael Wektor zagrozenia

Orwell George Corka proboszcza (2)

Sw. Faustyna Kowalska DZIENNICZEK DUCHOWY