[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ja na przykład mogę “być” wszędzie tam, gdzie pozwolą mi dotrzeć przenikające się nawzajem datasfery, to znaczy na wszystkich planetach Sieci, na infopłaszczyźnie, na którymkolwiek z tworów TechnoCentrum przypominających Starą Ziemię, ale tyl­ko w tym środowisku dysponuję czymś w rodzaju świa­domości i jestem w stanie sterować działaniem mojego cybryda.Odstawiłam kubek z kawą i popatrzyłam na to coś, z czym minionej nocy kochałam się jak z mężczyzną.- Tak?- Planety o statusie kolonii mają datasfery o bardzo ograniczonym zasięgu - ciągnął Johnny.- Co prawda kontakt z TechnoCentrum jest utrzymywany za pomocą komunikatorów, lecz w ten sposób można przesyłać tylko informacje - zupełnie jak w Pierwszej Epoce Informatycz­nej - a nie zapisy świadomości.Datasfera Hyperiona jest tak prymitywna, że prawie nie istnieje, z tego zaś, co wiem, wynika, że TechnoCentrum w ogóle nie ma kontaktu z tą planetą.- A może to całkiem normalne? - zauważyłam.- Biorąc pod uwagę odległość, i w ogóle.- Na pewno nie - stwierdził stanowczo mój niedawny kochanek.- TechnoCentrum utrzymuje kontakt ze wszys­tkimi koloniami, z międzygwiezdnymi barbarzyńcami w ro­dzaju Intruzów oraz z wieloma innymi miejscami i bytami, o których istnieniu Hegemonia nie ma najmniejszego pojęcia.Byłam wstrząśnięta.- Z Intruzami? - wykrztusiłam.Od kilku lat, a dokładniej od Bitwy o Bressię, Intruzi, mówiąc bardzo delikatnie, nie cieszyli się nadmierną sympatią.Sama myśl o tym, że TechnoCentrum, czyli zbiorowisko Sztucznych Inteligencji, które służą radą Senatowi oraz WszechJedności, kierują całą ekonomią Sieci, kontrolują system transmiterów i w ogóle są odpowiedzialne za funkcjonowanie naszej cywilizacji, może utrzymywać kontakty z Intruzami, była co najmniej przerażająca.A co Johnny rozumiał przez “inne miejsca i byty”? Jeśli mam być szczera, to wcale nie zależało mi na tym, żeby się tego dowiedzieć.- Powiedziałeś jednak, że twój cybryd mógłby tam dotrzeć - przypomniałam mu.- Co rozumiesz przez “przeniesienie” do niego całej osobowości? Czy SI jest w stanie zamienić się w człowieka? Czy byłoby możliwe, żebyś istniał tylko w swoim cybrydzie?- Kiedyś już zrobiono coś takiego - odparł cicho Johnny.- Tylko raz.Chodziło o rekonstrukcję osobowości bardzo podobnej do mojej.Dwudziestowieczny poeta Ezra Pound.Zrezygnował z życia na infopłaszczyźnie i uciekł do Sieci w swoim cybrydzie.Ale ta rekonstrukcja była szalona.- Albo zupełnie normalna - mruknęłam.- Być może.- Tak więc cała osobowość i wiedza SI może przetrwać w organicznym mózgu cybryda?- Oczywiście, że nie, Brawne.Przemieszczenia nie przetrwałby nawet jeden procent jednego procenta mojej świadomości.Mózgi organiczne nie dają sobie rady z przetwarzaniem nawet najbardziej prymitywnych infor­macji.Osobowość, jaką otrzymałoby się w wyniku takiej operacji, nie przypominałaby ani SI, ani człowieka, gdyż.Johnny przerwał w pół zdania i odwrócił się szybko w stronę okna.- Co się stało? - zapytałam, kiedy minęła minuta, a on nadal siedział bez ruchu.Wyciągnęłam rękę, ale go nie dotknęłam.- Być może myliłem się twierdząc, że ta osobowość nie przypominałaby człowieka - szepnął nie odwracając głowy.- Jest całkiem możliwe, że jednak byłby to człowiek, tyle tylko że z domieszką odrobiny boskiego szaleństwa i umiejętności spoglądania na świat z nadludzkiej perspektywy.Gdyby zaś uwolnić go od wspo­mnień o naszej epoce i wymazać z jego pamięci wiedzę na temat TechnoCentrum.może wówczas stałby się do końca tą osobą, której kopię miał stanowić jego cybryd.- John Keats - powiedziałam.Johnny dopiero teraz odwrócił się od okna i zamknął oczy.Kiedy przemówił, jego głos był aż ochrypły ze wzruszenia.Po raz pierwszy słyszałam go recytującego poezję.Fanatyków marzenia piękny uplatająOgród rajski dla sekty.Nawet sny dzikusówNa najwyższym swych marzeń wierzchołku sięgająSamego nieba.Ale biedni nie potrafiąNa papirusie albo na palmowym liściuUtrwalić choćby cienia melodyjnych wizji.Bez laurowych drzew żyją, śnią i umierają.Tylko poezja bowiem sny wyrazić umie,Magią słów tylko ona potrafi wydobyćWyobraźnię z niewoli mrocznego zaklęcia,Ze spętania niemego.Czyż wolno powiedzieć:“Ty nie jesteś poetą, więc nie mów snów swoich?”Każdy człowiek, którego dusza nie jest kłodą,Ma wizje, które mógłby, gdyby chciał, wyrazić,Gdyby dokładnie zgłębił swój język ojczysty.Czy ów sen, który teraz ma być zapisany,Będzie snem fanatyka czy raczej poety,Okaże się, gdy skrzętna ta i ciepła rękaOdpocznie w zimnym grobie.- Nie rozumiem - przyznałam.- Co to znaczy?- To znaczy, że wiem, jaką podjąłem decyzję i dlaczego to uczyniłem - odparł, uśmiechając się lekko.- Chciałem przestać być cybrydem, a stać się człowiekiem.Chciałem polecieć na Hyperiona.Nadal tego chcę.- Tydzień temu ktoś zabił cię z powodu tej decyzji.- Tak.- I mimo to pragniesz spróbować jeszcze raz?- Tak.- Czy nie lepiej byłoby przenieść świadomość tutaj, do tego cybryda, i zacząć życie w Sieci?- Coś takiego nigdy by mi się nie udało – odparł Johnny.- To, co ty postrzegasz jako złożone między­gwiezdne społeczeństwo, stanowi jedynie maleńki fragment matrycy rzeczywistości.Bez przerwy byłbym zdany na łaskę i niełaskę Sztucznych Inteligencji z TechnoCentrum, a Keats jako rzeczywisty człowiek nie miałby naj­mniejszych szans na przeżycie.- W porządku - zgodziłam się.- Musisz wydostać się poza Sieć.Dlaczego jednak akurat na Hyperiona? Przecież jest wiele innych kolonii.Wziął mnie za rękę i zacisnął na niej swoje długie, ciepłe i silne palce.- Nie rozumiesz, Brawne? Jest całkiem możliwe, że sny Keatsa o Hyperionie świadczyły o nawiązaniu czegoś w rodzaju ponadczasowej łączności między nim z “wtedy” i z “teraz”, a nawet jeżeli nie, to Hyperion stanowi jedną z największych zagadek naszych czasów - zarówno natury czysto fizycznej, jak i poetyckiej - i jest całkiem możliwe, że on.to znaczy, że ja urodziłem się, umarłem i ponownie urodziłem się po to, aby ją rozwikłać.- Dla mnie wygląda to na zupełne wariactwo - powie­działam szczerze.- Mania wielkości.Johnny roześmiał się.- Prawie na pewno.A mimo to chyba nigdy nie byłem szczęśliwszy! - Chwycił mnie za ramiona, postawił na nogi i objął mocno.- Polecisz ze mną, Brawne? Polecisz ze mną na Hyperiona?Zamrugałam ze zdziwienia, zaskoczona nie tylko pyta­niem, ale także odpowiedzią, która błyskawicznie ogarnęła mnie falą ciepła.- Tak - powiedziałam.- Polecę.Przeszliśmy do sypialni i kochaliśmy się przez resztę dnia.Potem zasnęliśmy, a obudził nas dopiero sączący się przez brudne szyby blask reflektorów oświetlających kratownice doków załadunkowych, na których właśnie za­czynała pracę trzecia zmiana [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

wblaskucienia.xlx.pl