[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.ZażądaÅ‚am uÅ›ciÅ›lenia obietnicy, jak mianowicie, bÄ™dÄ… tÄ™ informacjÄ™ wykorzysty-wać? PojÄ…kaÅ‚ siÄ™ chwilÄ™, ale wreszcie powiedziaÅ‚, że, być może, ktoÅ› tam przyjedzie, obej-rzy go sobie i zadecyduje co dalej.SpytaÅ‚am na to, po czym zamierza go rozpoznawaći czy zna może osobiÅ›cie MartusiÄ™.Ów zorientowany po drugiej stronie zakÅ‚opotaÅ‚ siÄ™ nieco i wyraz
nie było widocz-ne, że bardzo chce się ode mnie odczepić, ale ciągle zachowywał nieskalaną grzeczność.Dawne złe we mnie wstąpiło i zaproponowałam jadowicie, że, wobec tego, może ja teżtam przyjadę, a mnie rozpoznają z pewnością.Ku mojemu zdumieniu rozmówca bar-dzo się z tej propozycji ucieszył i gorąco zachęcił mnie do jej realizacji.158W rezultacie, całkowicie wbrew pierwotnym zamiarom spędzenia spokojnego wie-czoru w domu, po dziesięciu minutach znalazłam się w Marriotcie.Korków po drodzenie było nawet na lekarstwo i wszędzie trafiałam na zielone światło zapewne dlatego, żekoniecznie chciałam wykorzystać byle które czerwone, żeby cofnąć o cztery minuty ze-gar w tablicy rozdzielczej, który się niepotrzebnie śpieszył i ciągle mnie mylił.Nic z te-go, dojechałam na miejsce, można powiedzieć, jednym ciągiem.Martusię przy automacie wypatrzyłam od razu.Obok niej siedział i pukał w przy-ciski jakiś młody facet, rzeczywiście duży, ale poza tym bez żadnych rzucających sięw oczy cech szczególnych.Z drugiej strony tkwił Japończyk, więc żadne pomyłki niemogły wchodzić w grę.Podeszłam do niej. Siedz
spokojnie, graj dalej i nie zwracaj na mnie uwagi  wyszeptałam jej doucha zza pleców.Martusia drgnęła gwałtownie i puknęła w niewłaściwy guzik. O, cholera! Nie zaskakuj mnie tak! Wcale nie chciałam tego dublować! Nie patrzę  zapewniłam ją ze skruchą.Rzeczywiście nie patrzyłam, bo interesowały mnie osoby w wejściu.Powinien tamsię znajdować jakiś wysłannik władzy śledczej, goniący za mną chciwym okiem, żebyprzeze mnie rozpoznać Martusię, a przez Martusię tego dużego obok.Dublowania już się nie dało cofnąć.Martusia z determinacją puknęła w cokolwiek. Wyszło!  kwiknęła radośnie. To już zaskakuj mnie, ile chcesz.Pomaga!Teraz już mogłam spojrzeć, chociaż i tak dz
więki wskazywały, że trafiła.Prawie midech odjęło, bo na froncie dostała damę i cudem chyba znalazła za nią króla.Pograło jejdłuższą chwilę, odwróciła się ku mnie na stołku i zapaliła papierosa.Obie równocześnie łypnęłyśmy spod oka na dużego obok.Grał, nie zwracając na nicżadnej uwagi.Hałas dookoła panował wystarczający, żeby szeptanej rozmowy nikt niezdołał dosłyszeć. No i co?  wyszeptała niecierpliwie Martusia. Nie mam pojęcia  odszepnęłam. Może tam się jakiś plącze w wejściu i oglą-da ciebie i jego. Mnie po co? %7łeby wiedzieć, który to on. To już chyba wie, nie? Chyba wie. I co zrobią? A skąd ja mam to wiedzieć? Chyba nic. Jak to, nic?! No nie zakują go przecież w kajdany! Pograj jeszcze, a ja się rozejrzę.159Duży facet obok spojrzał nagle na zegarek, puknął w aut i zaczął wypuszczać swojąwygraną, zwiększając tym hałas.Wydało mi się to podejrzane. Ty graj, a ja wyjdę i będę udawała, że gadam w komórkę  wyszeptałam. Popatrzę, czy on wyjdzie i czy ktoś za nim pójdzie.Martusia kiwnęła głową i wróciła do gry.Przezornie wyszłam od razu, wygrzeba-łam z torby komórkę i przytknęłam ją do ucha, jednym okiem wpatrując się w nad-zwyczaj apetyczne ciastka, a drugim w częściowo dla mnie widoczne wnętrze kasyna.Dostrzegłam, że facet zlazł ze stołka i udał się w kierunku kasy.Udając, że patrzę bezmyślnie, co mi zapewne doskonale wychodziło, rozejrzałam siępo foyer.Jakiś jeden siedział na fotelu przy stoliku blisko wind i gapił się w przestrzeń,ale tego znałam z widzenia w zasadzie jako gracza, drugi, wyglądający na gościa hote-lowego, stał przy balustradzie, patrzył w dół i machał do kogoś rękami.Pan Miecio sie-dział przy stoliku na bocznej galeryjce, najwyraz
niej czekając na klienta, pana Mieciateż znałam.Nikogo więcej nie było, nie licząc kilku osób w wejściu na salę, ci jednakżezaliczali się chyba do obsługi.Uparcie ględząc do wyłączonej komórki, doczekałam upragnionego momentu.Dużyfacet od Martusi wyszedł spokojnym krokiem, nagle skręcił i w dzikim tempie popędziłw dół po schodach.W foyer nic nie uległo zmianie.Jakiś jeden nadal siedział w swoim fotelu, pan Miecionadal czekał na klienta, ten przy balustradzie nadal z radosnym uśmiechem machał rę-kami w kierunku holu na dole.Za facetem nie wyleciał nikt.Odczepiłam się od komórki, czując rozczarowanie i niepokój.Zlekceważyli nasze in-formacje? Nie zdążyli przyjechać? Niepotrzebny im w ogóle ten młody byk do uprząta-nia trupów? To po cholerę nakłonili mnie do przyjazdu, nie mogli powiedzieć wprost,że go znają i nie muszą oglądać i śledzić?Ten przy balustradzie przestał wreszcie machać, osiągnąwszy widocznie swoje cele,bo uczynił gest aprobaty, z kciukiem do góry, i udał się do wind.Pomyślałam, że w ob-liczu czterech możliwych dróg opuszczenia tego drugiego piętra, metoda pozornie bez-troskiego machania z góry do kogoś na dole, przy wyjściu, byłaby najlepsza i sama bymją zastosowała.Posądziłabym machającego o przynależność do służb wywiadowczych,bez względu na jego wygląd, gdyby nie to, że wątpiłam w zaangażowanie takiej ilości lu-dzi do tak nędznego zadania.Młody goryl wydawał mi się średnio ważny, policja po-winna w ogóle znać to środowisko, a poza tym, zdążyliby w tak błyskawicznym tem-pie wszystkich ich porozstawiać we właściwych miejscach.? Chociaż, z drugiej strony,Anita twierdziła, że to młoda kadra, świeży narybek.Postanowiłam być natrętna, za-dzwonić do pana majora z nietaktownym pytaniem, ale to już raczej z domu.Wróciłamdo Martusi. No i co?  spytała chciwie, przerywając grę i odwracając się ku mnie.160Usiadłam przy automacie, opuszczonym przed chwilą przez naszego podejrzanego. Pojęcia nie mam.Albo rozwinęli żywą i skomplikowaną akcję, albo nie zrobiliw ogóle nic. No wiesz.! Mogłam jeszcze, jakoś podstępnie i po kumotersku, dopytać się o jego nazwisko,bo skoro wszyscy tu znają mnie, mam chyba prawo znać przynajmniej niektórych, nie?Ale teraz już za póz
no, łatwo pokazać faceta palcem, trudniej go opisać.Przepadło. To co zrobimy? Nic.Jeśli okaże się nam potrzebny w scenariuszu, po prostu wymyślimy go.A,prawda, bez umowy nie piszę! Ale myśleć możesz? Na tematy uboczne.Teraz, skoro już tu jestem, pomyślę, w co grać.* * * Jesteś jasnowidząca  oznajmiła Martusia z przejęciem, wkraczając w moje pro-gi. Obie jesteśmy jasnowidzące! Mówiłaś, że masz śledzie.?Miałam śledzie, owszem, zrobiłam je przed dwoma dniami sposobem z reguły prze-ze mnie stosowanym, najłatwiejszym pod słońcem, który, nie wiadomo dlaczego spra-wiał, że wychodziły doskonale.Powiedziałam o nich Martusi przez telefon, kiedy ja-koś ostrożnie zawiadomiła mnie, że chyba będzie miała niezmiernie ważne informacjei prawdopodobnie przyjdzie z Bartkiem.Zakomunikowała mi to jakoś tak, że nie by-łam w stanie odgadnąć, czego owe informacje mogłyby dotyczyć, spraw służbowych czyuczuciowo-prywatnych.Oprócz śledzi, miałam również wysoce interesujące wieści, ale przez telefon milcza-łam o nich, bo Martusia rozmawiała tak, jakby jej coś przeszkadzało [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

wblaskucienia.xlx.pl