[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Trzasnął słuchawką i zauważył O Dell, która stała w drzwiach, obserwując go. Przepraszam. Wyglądała na zakłopotaną, że była świadkiem jego ataku wściekłości, i topo raz drugi tego samego dnia.Pewnie pomyślała, że jestem nienormalny, stwierdził Nick.%7łe jestem jakimś pieprzonymwariatem, albo, co gorsza, ignorantem. Lucy powiedziała mi, że są tu dokumenty. Tak.Wejdz
.I zamknij drzwi, proszę.Zawahała się, jakby rozważała, czy bezpiecznie jest przebywać z nim za zamkniętymidrzwiami. To był burmistrz  wyjaśnił. Chciał się dowiedzieć, czy mam zamiar aresztować kogośdo piątku, żeby nie musiał odwoływać Halloween. Co mu powiedziałeś? Mniej więcej to, co słyszałaś.Pudła są pod oknem. Obrócił fotel, żeby jej wskazaćmiejsce, i został tak, patrząc przez okno.Ta pochmurna pogoda z
le na niego działała.Niepamiętał, kiedy ostatnio był cały słoneczny dzień.O Dell przyklękła, zdjęła pokrywy z pudeł i rozłożyła na podłodze papiery. Podać ci krzesło?  spytał, nie ruszając się z fotela. Nie trzeba.Tak mi wygodniej.Miała taką minę, jakby znalazła to, czego szukała.Otworzyła teczkę i zaczęła przeglądaćdokumenty, wreszcie skupiła się na jednym z nich.Nagle niezwykle spoważniała.Przebiegaławzrokiem po stronie.Usiadła na piętach. Co tam masz?  Nick pochylił się, żeby zobaczyć, co tak bardzo przyciągnęło jej uwagę. Oryginalne zeznanie Jeffreysa, zaraz po aresztowaniu.Bardzo szczegółowe.Wszystko tujest, od rodzaju taśmy, którą związał stopy i ręce ofiary, do zdobień na nożu myśliwskim, którymsię posłużył. Mówiła powoli, nie odrywając wzroku od dokumentu. Ksiądz Francis powiedział, że Jeffreys nie kłamał.To znaczy, że to wszystko prawda.Noi co z tego? Wiesz, że Jeffreys przyznał się tylko do zabicia Bobby ego Wilsona? Cały czas  rzekła,przeglądając kolejne strony  twardo przy tym obstawał.Twierdził, że nie ma nic wspólnego ześmiercią pozostałych dwóch chłopców. Nie pamiętam, żebym o tym słyszał.Pewnie uznali to za kłamstwo. A jeśli to nie kłamstwo?  Podniosła na niego wzrok.Jej brązowe oczy wyrażały dużowięcej, niż znalazła w papierach. No dobra, jeśli nie kłamał i rzeczywiście zabił tylko Bobby ego Wilsona&  Nick niedokończył.Poczuł mdłości, zanim Maggie zdążyła za niego wypowiedzieć porażającą myśl. To znaczy, że prawdziwy morderca uciekł, by teraz powrócić.ROZDZIAA
DWUDZIESTY SIÓDMYChristine miaÅ‚a nadziejÄ™, że Nick nie wyczuÅ‚ ulgi w jej gÅ‚osie, kiedy zadzwoniÅ‚, żebyodwoÅ‚ać wspólnÄ… kolacjÄ™.Ale cóż, jeÅ›li z tego nowego Å›ladu naprawdÄ™ coÅ› wyniknie, bÄ™dziemusiaÅ‚a pracować do póz
na, żeby mieć kolejną pierwszą stronę w następnym porannym wydaniu. Możemy to przenieść na jutro?  spytał Nick pełen prawdziwej skruchy. Pewnie, nie ma sprawy.Czy dziś wieczorem zapowiada się coś ważnego?  nie omieszkaładodać, korzystając z okazji. Twój wiekopomny sukces, Christine, nie wpływa na ciebie dobrze. Miał zmęczony,pozbawiony energii głos. Dobrze czy nie, to wspaniałe uczucie. Ten numer, który ci dali w gazecie, to komórka? No, jeden z bonusów mojego obrzydliwego sukcesu.Słuchaj. Chciała zmienić temat,zanim brat zapyta ją, gdzie była albo dokąd się wybiera. Możesz mi jutro przynieść swójśpiwór? Pamiętasz? Timmy chciał go pożyczyć na wycieczkę. Jadą na wycieczkę na Halloween? Wracają w piątek wieczorem, bo ksiądz Keller ma mszę na Wszystkich Z
więtych.Niezapomnisz o śpiworze? Nie. I nie zapomnij agentki O Dell. Dobra.Skręciła na parking, wyłączając komórkę i wrzucając ją do torebki.Nick wściekłby się,gdyby wiedział, gdzie podziewa się jego siostra.Trzypiętrowy dom mieszkalny nie przedstawiał się najlepiej.Cegła była zwietrzała i krucha.Zardzewiałe klimatyzatory zwieszały się z okien.Budynek nie pasował do sąsiednich niedużychdrewnianych domków, które, chociaż stare, były dobrze utrzymane.Na ich podwórkach widaćbyło piaskownice, huśtawki i ogromne, wiekowe klony, na których świetnie budowało się domkii wieszało hamaki.Powietrze wypełniała woń palonego w kominku drewna.Gdzieś w końcu ulicy szczekał pies,Christine słyszała też dz
więk poruszających się na wietrze dzwoneczków.W tej okolicy mieszkałDanny Alverez.Jego lśniący czerwony rower znaleziono oparty o ogrodzenie parkingu.To tutajwłaśnie zaczął się horror ostatnich dni jego życia.W miejscu, które uznawał za absolutniebezpieczne.W korytarzu tuż przy wejściu ciężki metalowy pojemnik na śmieci przytrzymywał drzwi.Pełno w nim było petów, które wysypywały się na podłogę.Christine stąpała uważnie.W windzie cuchnęło tytoniem i psim moczem.Spojrzała na poplamioną wykładzinę.Nacisnęła guzik trzeciego piętra.Winda zagrzechotała, zatrzęsła się i zacharczała.Christinew popłochu nacisnęła guzik otwierający drzwi, ale winda akurat majestatycznie ruszyła do góry.Nienawidziła wind.Nienawidziła ciasnych zamkniętych pomieszczeń.%7łałowała, że nieposzła schodami.Szukała wzrokiem guzika alarmu, lecz nie było tu czegoś takiego.Sekundymijały, a według światełka nad jej głową minęła dopiero pierwsze piętro.Nacisnęła dwójkę,pragnąc skrócić wycieczkę, ale przycisk pokruszył się pod jej palcem.Przerażona, pozbierała cowiększe kawałki i zaczęła wciskać je na miejsce niczym układankę.Z dwoma jej się udało, jedenwpadł do dziury, inne wylądowały z powrotem na podłodze.Winda zachwiała się i zatrzymała,drzwi zaskrzypiały i otworzyły się.Christine przecisnęła się przez nie, zanim otworzyły się dokońca.Przystanęła, opierając się o brudną ścianę.Przyćmione światło padało na wykładzinę jeszczebardziej poplamioną niż ta w windzie.I znów ten odór psiej uryny wymieszany z jakimiśzleżałymi, spleśniałymi gazetami i przypalonym obiadem.Jak można żyć w takiej norze?Mieszkanie numer 410 znajdowało się w końcu korytarza.Przed sponiewieranymi drzwiamileżała ręcznie wypleciona wycieraczka.Czysta, bez jednej plamy.Christine zapukała, wstrzymując oddech, żeby nie wdychać korytarzowych smrodów.Wewnątrz szczęknęło parę zamków, w drzwiach pojawiła się szpara [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

wblaskucienia.xlx.pl