Alfred Musset Spowied dziecięcia wieku

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przy-pomniała mi się uczta Petroniusza: lampy gasnące dokoła uśpionych panów, gdy niewolnicywchodzą na palcach i kradną srebra.Wśród tego piosenki szły swoim trybem; trzej Anglicy, ztypu owych automatów, dla których Europa jest szpitalem, zawodzili, na przekór wszystkim,najposępniejszą balladę, jąka się wyłoniła kiedy z ich moczarów. Chodz - rzekłem do Marco - jedzmy! Wstała i ujęła mnie pod ramię. Do jutra! -krzyknął za mną Desgenais i wyszliśmy z sali.Kiedyśmy się zbliżali do mieszkania Marco, serce biło mi gwałtownie; nie mogłem mówić.Nie miałem pojęcia o podobnej.kobiecie; nie czuła pragnienia ani wstrętu, nie wiedziałem, comyśleć widząc, jak ręka moja drży obok tej martwej istoty.Pokój jej był jak ona pełen mroku i rozkoszy; alabastrowa lampa oświecała go mdłym bla-skiem.Fotele, sofa były wygodne jak łóżko; sądzę, że wszystko było tam z puchu i jedwabiu.Na wstępie uderzył mnie silny zapach tureckich pastylek, nie tych, które u nas sprzedaje siępo ulicach, ale konstantynopolitańskich, które są najbardziej drażniącym i niebezpiecznymnarkotykiem.Weszła pokojówka.Marco udała się z nią do alkowy nie mówiąc do mnie sło-wa; za kilka chwil ujrzałem ją wyciągniętą, wspartą na łokciu wciąż w owej zwyczajnej jejniedbałej pozie.Stałem i patrzyłem na nią.Szczególna rzecz, im więcej ją podziwiałem, im zdawała mi siępiękniejsza, tym bardziej gasły żądze, które we mnie budziła.Nie wiem, czy to był magne-tyzm, ale milczenie jej i martwota udzielały mi się.Zrobiłem jak ona; wyciągnąłem się nasofie na wprost alkowy i zimno śmierci zstąpiło mi w duszę.55Pulsowanie krwi w tętnicach to osobliwy zegar, którego tykanie czuje się jedynie w nocy.Tracąc z oczu zewnętrzne przedmioty, człowiek skupia się w sobie: słyszy własne życie.Mi-mo zmęczenia i smutku, nie mogłem zamknąć powiek; Marco utkwiła oczy we mnie; patrzy-liśmy na siebie w milczeniu i z wolna, jeśli można się tak wyrazić.- Co ty tam robisz? - rzekła wreszcie - nie przyjdziesz bliżej?- Owszem - odparłem - jesteś bardzo piękna! Usłyszałem słabe westchnienie podobne doskargi; jedna struna harfy odstroiła się.Zwróciłem głowę, ujrzałem, iż blady świt barwi okna.Wstałem i odsunąłem firanki; blask wdarł się do pokoju.Zbliżyłem się do okna i zatrzy-małem się kilka chwil; niebo było czyste, słońce bez chmur.- Przyjdziesz wreszcie? - powtórzyła Marco.Dałem znak, aby czekała jeszcze.Mieszkanie Marco znajdowało się w dość odległej dziel-nicy; może miała gdzieś inne, dawała bowiem niekiedy przyjęcia.Bywali u niej przyjaciele jejkochanka; toteż pokój, w którym znajdowaliśmy się w tej chwili, był z pewnością jedynie rodza-jem garsoniery; wychodził na Luksemburg: ogród rozciągał się w dali przed mymi oczyma.Niby korek, który, zanurzony w wodzie, drga niespokojnie pod obejmującą go ręką i wy-ślizguje się między palcami, aby wypłynąć na powierzchnię, tak we mnie poruszało się coś,czego nie mogłem pokonać ani usunąć.Na widok alej Luksemburgu zadrgało mi serce;wszelka inna myśl zgasła.Ileż razy, wymknąwszy się za szkołę, wyciągałem się w cieniu natych wzgórkach, z dobrą książką, pełen jakiejś szalonej poezji! Niestety bowiem, takie tylkowybryki znało moje dziecięctwo.Na ogołoconych drzewach, na pożółkłych trawnikach od-najdywałem wszystkie te wspomnienia.Tu, mając dziesięć lat, przechadzałem się z bratem i znauczycielem, rzucając chleb zziębniętym ptaszynom; tam, siedząc w kąciku, patrzałem go-dziny całe na dziewczynki tańczące w koło; słuchałem, jak moje naiwne serce bije w takt re-frenu ich dziecinnych piosneczek; tam, wracając z kolegium, przeszedłem tysiąc razy tę samąaleję, zatopiony w jakimś wierszu Wergilego, podbijając nogą kamyczek. O moje dziecięc-two! tyżeś to! - wykrzyknąłem.- O Boże! tyżeś to tutaj!Obróciłem się.Marco usnęła, lampa zgasła, światło dzienne przeobraziło cały pokój: obi-cia, które wydawały mi się lazurowe, miały odcień zielonkawy i spłowiały; Marco, pięknastatua wyciągnięta w alkowie, była sina jak trup.Zadrżałem mimo woli; spojrzałem w alkowę, potem na ogród; głowa moja, wyczerpana,zaczęła mi ciążyć.Postąpiłem kilka kroków i siadłem przy otwartym sekretarzyku, koło dru-giego okna.Oparłem się o ten mebel i patrzyłem machinalnie na list, zostawiony na wierzchu:zawierał tylko kilka słów.Odczytałem je bezmyślnie kilka razy, wreszcie, stopniowo, pojąłemich znaczenie; uderzyło mnie ono nagle, mimo iż niepodobna mi było zrozumieć wszystkiego.Wziąłem list i przeczytałem te słowa skreślone lichą ortografią: Umarła wczoraj.O jedenastej wieczór czuła, że słabnie., przywołała mnie i rzekła: �Lu-dwisiu, idę za mą koleżanką, idz do szafy i zdejm prześcieradło, które wisi na gwozdziu; to odpary z tamtym.� Przypadłam z płaczem do jej kolan, ale ona wyciągnęła rękę wołając: �Niepłacz! nie płacz! I westchnęła tak.Reszta była podarta.Nie umiem oddać wrażenia, jakie wywarł na mnie ten posępny ury-wek; odwróciłem papier i ujrzałem adres Marco wczorajszej daty. Umarła? kto umarł? -wykrzyknąłem mimo woli idąc ku alkowie.- Umarła? kto? kto taki?Marco otworzyła oczy, ujrzała mnie siedzącego na łóżku z listem w dłoni. Moja matka -rzekła [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Collins Jackie Hollywood 3 Dzieci z Hollywood

Card Orson Scott Dzieci Umyslu (SCAN dal 922)

Peter Berling Dzieci Graala Krew krolow

E. Gruszczyk Kolczyńska, E. Zielińska Dziecięca matematyka

Hogan James P Najazd z przeszlosci

Norton Andre Lackey Mercedes Elfia Krew (SCAN dal 996)

Ks. Rajmund Pietkiewicz Doktorat Pismo ÂŚwięte w j.pol. w latach 1518 1638

Glen Cook Biala Roza (2)

Wright Austin Tony i Susan