Andrzej Sapkowski Narrenturm

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Odarł łodygi z listków, złożył je razem.Chwilę potrwało,nim przypomniał sobie, jak i na które palce nawijać, jak przepleść, jak wykonaćnodus, węzeł.I jak brzmi zaklęcie.Jedna, dwie, trzyWolfsmilch, K�mmel, ZahntrostBinde zu sameneSemitae eorum incurvatae suntZaś ma droga prosta.Jedna z dróg rozstaja zrobiła się po chwili jaśniejsza, sympatyczniejsza, za-praszająca.Co ciekawe, bez pomocy nawęzu Reynevan nigdy by nie przypuścił,że to właśnie jest ta właściwa.Ale Reynevan wiedział, że nawęzy nie kłamią.60* * *Jechał może ze trzy pacierze, gdy usłyszał szczekanie psa i głośne, podnieco-ne gęganie gęsi.Krótko potem nozdrza mile połechtał mu zapach dymu.Dymuwędzarni, w której ponad wszelką wątpliwość wisiało coś wielce smakowitego.Może szynka.Może boczek.A może półgęsek.Reynevan wwęszył się w woń takzawzięcie, że zapomniał o bożym świecie i nie wiedząc nawet jak i kiedy wjechałw opłotki i na podwórze przydrożnej gospody.Pies obszczekał go, ale tak bardziej z obowiązku, gąsior, wyciągając szyję,nasyczał na końskie pęciny.Do zapachu wędzonki dołączył zapach pieczonegochleba, wybijający się nawet ponad smród wielkiej gnojówki, oblężonej przezgęsi i kaczki.Reynevan zsiadł, uwiązał siwka do palika.Chłopak stajenny, który opodaloporządzał konie, nawet nie zwrócił na niego uwagi, tak był zajęty.Uwagę Rey-nevana przykuło natomiast coś innego na jednym ze słupów podsienia, na dośćbezładnie zmotanych różnokolorowych nitkach, wisiał heks trzy gałązki zwią-zane w trójkąt i oplecione wiankiem z przywiędłych koniczyn i kaczeńców.Rey-nevan zadumał się, ale specjalnie nie zdziwił.Magia była wszechobecna, ludzieużywali magicznych atrybutów nie wiedząc nawet, co znaczą i do czego napraw-dę służą.Istotnym był natomiast fakt, że chroniący od złego heks, choć zapewnepartacki, mógł zmylić jego nawęz.Dlatego tu trafiłem, pomyślał.Psiakrew.Ale cóż, skoro już jestem.Wszedł, schylając głowę pod niską belką ościeżnicy.Błony w małych oknach ledwo przepuszczały światło, wewnątrz panował pół-mrok, rozjaśniany tylko rozbłyskami ognia z komina.Nad ogniem wisiał sagan,od czasu do czasu wzbierający pianą, na co ogień reagował sykiem i dymem,dodatkowo utrudniającym widoczność.Nie było wielu gości, przy jednym tylkoze stołów, w kącie, siedziało czterech mężczyzn, prawdopodobnie wieśniaków,w ćmie trudno było rozeznać.Ledwo Reynevan siadł na ławie, dziewka w zapasce postawiła przed nim mi-skę.Choć zrazu miał zamiar kupić tylko chleb i jechać dalej, wstrzymał się z pro-testem prażuchy w misce smakowicie i zniewalająco pachniały topioną słoniną.Położył na stole grosz jeden z tych niewielu otrzymanych od Kantnera.Dziewka pochyliła się lekko, podając mu lipową łyżkę.Zaleciało od niej ni-kłym zapachem ziół. Wpadłeś jak śliwka w kupę mruknęła z cicha. Siedz spokojnie.Jużcię widzieli.Skoczą na cię, ledwo się ruszysz zza stołu.Siedz więc i ani drgnij.Odeszła w stronę paleniska, zamieszała w parującym i pryskającym saganie.Reynevan siedział zmartwiały, wpatrzony w skwarki na kluskach.Jego oczy przy-zwyczaiły się już do mroku.Na tyle, by widzieć, że czterej mężczyzni przy stole61w kącie za dużo mają broni i zbroi na sobie, by być wieśniakami.I że wszyscyczterej uważnie mu się przypatrują.Przeklął w duchu swoją głupotę.Dziewka wróciła. Za mało nas już zostało na tym świecie mruknęła, udając, że wycierastół bym miała dać ci przepaść, synku.Zatrzymała rękę, a Reynevan zobaczył na jej małym palcu kaczeniec, podob-ny do tych w heksie na słupie.Nawiązany łodyżką w taki sposób, że żółty kwia-tek tworzył jakby klejnot pierścienia.Reynevan westchnął, odruchowo dotknąłwłasnego nawęzu, zasupłanych i wpiętych pod guz kubraka łodyg wilczomlecza,zagorzałka i kminu.Oczy dziewki zapłonęły w półmroku.Kiwnęła głową. Zobaczyłam, ledwoś wszedł szepnęła. I wiedziałam, że to właśnie naciebie tamci polują.Ale nie dam ci przepaść.Mało nas już zostało, jeśli nie bę-dziemy sobie wzajem pomagać, wyginiemy ze szczętem.Jedz, nie dawaj pozoru.Jadł bardzo wolno, czując, jak ciarki chodzą mu po plecach pod wzrokiemludzi z kąta.Dziewka pobrzękała patelnią, odkrzyknęła coś komuś w drugiej izbie,dorzuciła do ognia, wróciła.Z miotłą. Kazałam mruknęła, zamiatając zaprowadzić twego konia na gumno,za chlewik.Gdy się zacznie, uciekaj przez tamte drzwi, z tyłu, za rogożą.Zaprogiem miej baczenie.Na to.Wciąż niby sprzątając, podniosła długie zdzbło słomy, ukradkiem, acz szybkozawiązała na nim trzy supełki. Mną się nie przejmuj szeptem rozwiała jego skrupuły. Na mnie niktnie zwróci uwagi. Gerda! krzyknął karczmarz [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Andrzej Mencwel Wiedza o kulturze Cz. I Antropologia kultury

Andrzej Ziemiański Pomnik Cesarzowej Achai t2

Andrzej Ziemianski Pomnik Cesarzowej Achai t1

Zimniak Andrzej Stalo sie jut Zbior 31

Andrzejewski Jerzy Ciemnosci kryja ziemie (SCAN da

Zimniak Andrzej Stalo sie jut Zbior 24

Willocks Tim DwanaÂścioro z Paryża

TCP IP

Kirst Hans Hellmut 08 15 t.1

Blake, William Complete Poetry And Prose