[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.I teraz właśnie przyszła na mnie chwila uśpienia zmysłów, więc mówiłem w duchu doAnielki: Czy ty myślisz, że idealne struny we mnie nie grają? A oto w tej właśnie chwili ko-cham cię w ten sposób, że ty nawet możesz i powinnaś się na takie uczucie zgodzić, i szkodabędzie, jeśli je zmarnujesz  bo sama nie straciłabyś nic, a mnie byś uratowała.Powiedział-bym sobie: oto jest mój świat, oto granice, w których mi żyć wolno  i miałbym choć cokol-wiek, i starałbym się przeistoczyć własną naturę, przejść na twoją wiarę i raz na zawsze się jejtrzymać.Zdawało mi się, że ona może i powinna zgodzić się na taki układ, po którym nastąpiłbymiędzy nami i dla nas obojga wieczny spokój.Obiecywałem sobie, że jej to powiem i przed-stawię, a gdy uznamy, że dusze nasze należą raz na zawsze do siebie, to potem będziemy mo-gli choćby nawet się rozjechać.Obudziła się we mnie nieprzeparta nadzieja, że na taki układona się zgodzi, bo zrozumie, że bez.niego życie stanie się nam obojgu niemożliwe.Była godzina dziewiąta, gdy dojechaliśmy do Hofgasteinu.We wsi było już spokojnie; anijednego powozu przed hotelami, w domach ciemno.Z
wieciły się tylko okna w gasthausach, au Megera jodłowało kilka wcale niezłych głosów męskich.Gdyśmy stanęli, wysiadłem z po-wozu chcąc, zaproponować śpiewakom, czyby się nie chcieli popisać przed hotelem, poka-zało się jednak, że to byli nie wieśniacy, ale jacyś alpiniści z Wiednia, którym nie podobnabyło ofiarować zapłaty.Kupiłem dwa bukiety z edelwajsów i innych kwiatów alpejskich.Wróciwszy do powozu, oddałem jeden Anielce, drugi rozwiązałem, niby niechcący, tak żerozrzucone kwiaty spadły pod jej nogi. Niech tam leżą  rzekłem widząc, że chce się po nie schylić.I poszedłem po trzeci bukiet dla ciotki.Zbliżając się do powozu, usłyszałem następne zda-nie Kromickiego: I tu, w Hofgasteinie, gdyby urządzić dobrze drugi zakład, można by mieć sto od sta. A ty zawsze o tym samym?  spytałem go spokojnie.166I zadałem to pytanie umyślnie, było to bowiem to samo, co powiedzieć Anielce: Patrz, gdycała moja istota tobą jest tylko zajęta, on, obok ciebie, myśli o pieniądzach  porównaj naszeuczucia  i porównaj nas!Jestem niemal pewny, że ona mnie zrozumiała.W powrotnej drodze kilkakrotnie usiłowałem zawiązać rozmowę, ale nie udało mi sięwciągnąć w nią Anielki.Gdyśmy stanęli przy bramie willi, Kromicki poszedł z paniami nagórę, ja zaś zostałem, by zapłacić powóz.Wróciwszy nie znalazłem już Anielki przy herbacie.Ciotka powiedziała mi, że czuła się nieco zmęczona i poszła się położyć.Porwał mnie zarazwielki niepokój, i począłem czynić sobie wyrzuty, że to ja ją męczę.Nie może być nic bar-dziej gnębiącego dla człowieka, który prawdziwie kocha, niż to poczucie, że przynosi zło iszkodzi istocie kochanej.Piliśmy herbatę w milczeniu, bo ciotka była senna, Kromicki takżejakiś niespokojny, ja zaś dręczyłem się coraz bardziej.Musiała  myślałem sobie  wziąć bar-dzo do serca mój postępek.Ona wszystko bierze ze złej strony.Czułem, że jutro będzie mnieunikała i że pokój, jaki zawarliśmy między sobą, uważa za zerwany przeze mnie.Te myśliprzejęły mnie strachem, i postanowiłem nazajutrz jechać, a raczej uciekać do Wiednia, razdlatego, że bałem się Anielki, po wtóre, że chciałem zobaczyć Chwastowskiego, a po trzeciemyślałem  i Bóg jeden wie, z jaką goryczą  że jednak lepiej będzie uwolnić ją od mojejosoby i dać jej, choć przez dwa dni, wypoczynek.15 lipca.Cały szereg zdarzeń i wypadków! Nie wiem, od czego zacząć, bo ostatnie wrażenia najsil-niejsze.Nigdy w życiu nie miałem tak jasnego dowodu, że jednak ona nie jest dla mnie obo-jętna.Muszę się wysilać, żeby zachować porządek w opowiadaniu.Mam prawie pewność, żeAnielka zgodzi się na te warunki, które jej przedstawię.Chwilami dostaję zawrotu głowy.Lecz oto zmuszam się do jakiegoś ładu w pisaniu i zaczynam od początku.Byłem w Wiedniu.Wróciłem dziś wieczorem.Przywiozłem nieco wiadomości, o którychpogadamy z ciotką.Widziałem Chwastowskiego i rozmówiłem się z nim.Co to za dzielny chłopak!.Pracuje,jak wół, w klinice; zabrał się do pisania higieny dla ludu, którą brat jego księgarz ma wyda-wać w postaci kilkugroszowych małych broszurek; należy do różnych stowarzyszeń lekar-skich i nielekarskich, których jest czynnym członkiem, a oprócz tego umie znalez
ć czas narozmaite wesoÅ‚e, może zbyt wesoÅ‚e, stosunki w okolicach Kärthnerstrasse.Nie wiem, do-prawdy, kiedy ten czÅ‚owiek sypia.WyglÄ…da przy tym bestia jak Herkules jarmarkowy.Co zabujność życia: aż kipi!MówiÅ‚em z nim o powodach, które mnie sprowadziÅ‚y do Wiednia, bez żadnych ogródek. Nie wiem, czy panu wiadomo  powiedziaÅ‚em  że i ja, i ciotka posiadamy dość znacznekapitaÅ‚y; nie potrzebujemy spekulować, ale bÄ…dz
co bÄ…dz
gdybyśmy mogli włożyć je w jakieobroty, przynoszące znaczne zyski, zyski te przyszłyby do kraju.Przypuszczam także, że pa-nu Kromickiemu moglibyśmy oddać przysługę  byłaby więc dwustronna korzyść [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

wblaskucienia.xlx.pl