Chattam Maxime Otchłań zła 02 W ciemnociach strachu

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ledwie znalazła się na stałym gruncie po drugiej stronie mostu, pozwoliłasobie na potężne westchnienie ulgi, która zresztą nie trwała długo.Otwierałasię przed nią ziejąca gęba urwiska, pełna śliskich od wilgoci zębów, lodowa-tych kłów trzydziestocentymetrowej długości, które w każdej chwili mogły sięna nią zwalić.Aż podskoczyła na dzwięk głosu Thayera.- Straszne te stalaktyty, nie? Krzywiąc się, podszedł do nich Tuttle.- Most jest solidny, stoi tu od lat - zauważył.Thayer pokiwał głową.- Powinien, skoro Bob i jego banda tu przychodzą.Zwiatła wszystkich trzech latarek skierowali w głąb tunelu.Weszli do środkapowoli, omijając tory i śmieci.Ze ścian zwisały setki włóknistych korzeni;wkrótce też ogarnął ich zapach pyłu i kurzu.Nie mogli dostrzec wyjścia ztunelu - jedynym dowodem jego istnienia był przeciąg.Nagle snop światła latarki oświetlił ogromny przedmiot o groznychkrawędziach.Najpierw zardzewiały łańcuch, następnie szczękę zaczepusprzęgającego, na koniec zaś brunat-nożółtą stal wagonu towarowego.Skądśkapały krople wody, tworząc kałużę.Kryty wagon, porządnie nadżarty przez rdzę, był z boku zamkniętyprzesuwanymi drzwiami.Musiał tu tkwić od zamknięcia linii gdyż odstawieniego było zbyt kosztowne, albo został zapomniany przez urzędnikówkolejowych.Annabel obeszła go z lewej strony.Teraz czuła walenie w skroniach.Odpiąwszykaburę, powoli wyjęła berettę.W świetle latarki pochwyciła spojrzenie szarychoczu Thaye-rt.Przez sekundę wydało jej się nawet, że Jack się śmieje, myliła sięjednak.Pokazał jej głową drzwi i wśliznął się obok gotów do ich otwarcia.Mając za plecami Tuttle'a, który stał metr dalej, Annabel wycelowała przedsiebie broń i latarkę, następnie skinęli głową w kierunku partnera.Thayerpociągnął z całej siły u dzwignię, a drzwi przesunęły się znacznie łatwiej niżprzypuszczał.Wyłoniły się znikąd, spoglądając wzrokiem szaleńców i szczerząc zęby wkrwiożerczym uśmiechu.Na twarze Annabel, Jacka i Sama Tuttle'a padł strach.W jednej chwili śmierć chwyciła ich w swoje szpony.36Wraz z zapadnięciem zmroku nad Brooklynem spowita zasłoną śniegudzielnica Red Hook skuliła się w sobie, szukając schronienia wśród kominów,doków i magazynów.Budynek, który zamierzał zwiedzić Brolin, znajdował sięw samym środku tego białego szaleństwa.Powoli czerwone cegły budowlirozpłynęły się w gęstej mgle, gdy przez jedną noc nad miastem królowałperłowy diadem.Brolin czekał na odpowiednią porę, popijając miętowąherbatę w obrzydliwym barze, którego jedyną klientelę stanowiło dziesięciucałorocznych stałych bywalców.Wsłuchiwał się w mlaskanie języków na falachsłów, których nie rozumiał, i obrazów, które mu umykały.Gdy nadszedł wieczór, przyczaił się za wrakiem samo-chodu u stóp magazynu, w którym z całą pewnością Bob i jego występna sektaodprawiali swoje obrzędy.Korzystając z tego, że spadł gęsty śnieg, Brolin zanurzył się w tym zimnym pylei wszedł na jedną z ramp załadunkowych.Za dnia zdążył wypatrzyć przejście zboku.Najważniejsze było zachowanie dyskrecji, która teraz, dzięki kaprysompogody, przestała stanowić problem.Pomacawszy dłońmi w poszukiwaniuwystępu, wspiął się na położony nieco wyżej gzyms.Po kilku szybkich krokachznalazł się nad rampami, na dachu.Nad nim zaś górował masywny cień pięterbudynków, które osłaniały go od wiatru.Skuliwszy się, Brolin ruszył na drugąstronę.Zgodnie z jego przewidywaniami, w oddali rozciągał się betonowydziedziniec - strefa magazynowa równie zrujnowana jak cała reszta.Przeciw-legły kraniec zamykał kanał Gowanus, tocząc swoje zielonewody częściowo przykryte mgłą.Detektyw zeskoczył właśnie po tej stronie,lądując wśród kęp wysokiej trawy wyrastającej ze szczelin między płytami, poczym zabrał się do poszukiwania drzwi, które wkrótce znalazł.Miał teraz mnó-stwo czasu, nie istniało też żadne niebezpieczeństwo, że zobaczy go jakiśwłóczęga.Wyposażony w komplet wytrychów, Brolin przystąpił do otwierania zamka.Wtej sztuce jego palce nie miały sobie równych - na widok jego wyczynów samHoudini powstałby z grobu.Tym razem zmarznięte dłonie detektywa potrze-bowały mniej niż dziesięciu minut, żeby drzwi ustąpiły, po czym zamknęły się zgłuchym łoskotem, pozostawiając go w nieprzeniknionych ciemnościach.Miniaturowa latarka Brolina rzucała wąski promień światła, który wyglądał jakmaleńka biała kreska na środku czarnej tablicy.Unoszący się wewnątrzmagazynu pył mienił się w tej smudze.Po prawej stronie piętrzyła sięniewiarygodna liczba drewnianych skrzynek, rozkładających się z powoduwilgoci.Brolin podszedł trochę do przodu wśród rozmiękłych kar-tonów i rozmaitychodpadków.Wtem zaskrzypiała podłoga.Brolin zesztywniał z dłonią gotową chwycić glocka.Skrzypienie powtórzyło się, bardziej stłumione.Podniósłszy głowę, spostrzegł,że część dachu jest wykonana z grubego plastiku - materiału, któryprzepuszcza światło. To śnieg, kretynie, to z powodu ciężaru śniegu".Wznowił poszukiwania w warunkach przypominających wnętrze staregogaleonu: wśród trzasków, zgrzytów i wilgoci.Po obejrzeniu dwóch dużych salBrolin zagłębił się w wąski korytarz, który prowadził od długiego i płaskiegomagazynu do wysokiego budynku.W kącie leżała sterta pustych puszek pofarbie.Dalej wiły się zaś całe metry powłoki izolacyjnej na przewody,podziurawionej lub pobrudzonej zaschniętym gipsem.Zbyt słabe światłolatarki nie pozwalało widzieć na większe odległości, całość wydała mu się więcnagle olbrzymia. Postępuj metodycznie, przypomnij sobie doktor Fol-stom z Portland, którazawsze powtarzała: �trzeba się zachowywać jak przystało na technika�.Odsuńna bok emocje, nie trać ducha".Nagle przed oczyma stanęła mu uśmiechnięta twarz Rachel Faulet - młodejkobiety, którą znał jedynie z opowieści innych ludzi i ze zdjęć.Myśląc o jejrodzinie, miał jednak nadzieje, ze dziewczyna jeszcze żyje. Dla niej, dla wszystkich pozostałych.Skup się.Gdzie, twoim zdaniem.Boburządziłby swoją siedzibę? Nie - raczej gdzie urządziłby świątynię na chwałęKalibana?"Szybko przypomniał sobie wszystkie informacje, jakie zgromadził na tematBoba i imienia Kaliban.To ostatnie ciągle pozostawało niejasne; było toosobliwe pojęcie, niemal imię bóstwa - łaciński psalm nie pozostawiał pod tymwzględem żadnych wątpliwości.Bob to prawdopodobnie egocentryk, jak wieluprzestępców jego pokroju chciałby, żeby wszystko kręciło się wokół niego,uważając się za coś w rodzaju guru.Co jeszcze?Nic jest młokosem.Ma co najmniej trzydziestkę, ale udało mu się omotaćwiele osób, choćby rodzeństwo Shapiro czy Spencera.Nie żywi uprzedzeń codo rasy ani płci ofiar, nie zabija zatem dla przyjemności seksualnej, aprzynajmniej nie tylko dla niej - nie bezpośrednio.Wierzy w to, co robi, mamanię wielkości.To on wymyślił Kalibana i cały ten bełkot.Pragnie czegoświelkiego.Jeśli jego świątynia znajduje się tutaj, wybrałby dla niej większą,bardziej uroczystą salę.Poza tym jest ostrożny - nie zostawia odcisków palców,nikt go nigdy nie widział, starannie opracowuje sposób działania, żebyuprowadzać ofiary; jest inteligentny.Z pewnością trochę paranoiczny.Wybrałby pomieszczenie położone najbardziej na uboczu.Na górze [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Trylogia Hana Solo.02.Zemsta Hana Solo

Trylogia Lando Calrissiana.02.Lando Calrissian i Ogniowicher Oseona (3)

Roberts Nora Marzenia 02 Odnalezione marzenia

Carey Jacqueline [ Dziedzictwo Kusziela 02] Wybranka Kusziela

Vinge Joan D Królowe 02 Królowa Lata Zmiana

Lindskold, Jane [Firekeeper 02] Wolf's Head, Wolf's Heart

Feist Raymond E & Wurst Janny Imperium 02 Sługa Imperium

Wiera Kamsza Odblaski Eterny 05 Serce zwierza 02 Kula losów

Ian Cameron Esslemont Imperium Malazańskie 02 Powrót Karmazynowej Gwardii 01

Niemeyer Pat, Knudsen Jonathan Learning Java