Czerwone i czarne t.1 Stendhal

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Zostawię drabinę na korytarzu, zawołam służącego i dam mu jakieś zlecenie. Przygotuj pozór w razie, gdyby służący przechodząc przez korytarz spostrzegł drabinę. Dobrze, aniele odrzekła pani de R�nal całując go. Ty uważaj, aby się skryć pod łóżkow razie, gdyby w mej nieobecności Eliza weszła tutaj.Ta nagła wesołość zdumiała Juliana. Tak więc pomyślał -bliskość niebezpieczeństwamiast ją mieszać wraca jej wesołość, ponieważ daje zapomnieć o wyrzutach! cóż za szlachet-na kobieta! Och, władać w takim sercu to prawdziwa chluba! Julian był oczarowany.Pani de R�nal ujęła drabinę; widoczne było, że jest za ciężka.Julian chciał jej pospieszyć zpomocą; podziwiał tę wytworną kibić, tak nie zdradzającą swej siły, kiedy nagle, bez pomocy,pani de R�nal chwyciła drabinę i uniosła ją, jakby to było krzesło.Zaniosła ją szybko na ko-rytarz na trzecim piętrze i ułożyła przy ścianie.Zawołała służącego i aby mu dać czas sięubrać, poszła do gołębnika.W pięć minut pózniej, wróciwszy, nie zastała już drabiny.Co sięz nią stało? Gdyby Julian był poza domem, niebezpieczeństwo to nie obeszłoby jej wcale.Alew tej chwili, gdy mąż spostrzegł drabinę, mogło to pociągnąć straszliwe następstwa.Pani deR�nal obiegła cały dom.Wreszcie znalazła drabinę na strychu, gdzie służący zaniósł ją i na-wet ukrył.Dawniej szczególna ta okoliczność byłaby ją zaniepokoiła. Cóż mi znaczy pomyślała co się może zdarzyć jutro, kiedy Julian już odjedzie? Czyżwszystko nie będzie dla mnie wówczas ohydą i wyrzutem?Miała jak gdyby mętną myśl, że powinna się rozstać z życiem, ale cóż jej to znaczyło? Porozłące, którą uważała za wieczną, wrócił do niej, oglądała go znowu, a to, co uczynił, aby siędostać do niej, zdradzało tyle miłości!Opowiadając Julianowi wypadek z drabiną, mówiła: Co powiem mężowi, jeśli służący zaraportuje mu, że znalazł drabinę? Zadumała się nachwilę. Trzeba im będzie całej doby, aby odnalezć wieśniaka, który ci ją sprzedał. Rzuciłasię w objęcia Juliana i, ściskając go konwulsyjnie, wykrzyknęła: Och, umrzeć tak! Tomówiąc okrywała go pocałunkami. Ale nie trzeba ci dać umrzeć z głodu rzekła śmiejąc się. Chodz, ukryję cię w pokojupani Derville, jest zawsze zamknięty. Stanęła na czatach w korytarzu; Julian przebiegłspiesznie. Nie otwieraj, choćby kto pukał rzekła zamykając go zresztą mogłyby to uczy-nić jedynie dzieci wśród zabawy. Zciągnij je do ogrodu, pod okno rzekł Julian chciałbym się im przyjrzeć, mów co donich. Dobrze, dobrze odrzekła pani de R�nal odchodząc.Wróciła niebawem niosąc poma-rańcze, biszkopty i butelkę malagi; niepodobna jej było skraść chleba. Co robi mąż? spytał Julian. Targuje się z chłopami.Tymczasem wybiła ósma; w domu wszczął się wielki ruch.Gdyby pani de R�nal się niezjawiła, szukano by jej wszędzie.Trzeba jej było opuścić Juliana.Wróciła niebawem, urąga-jąc wszelkiej ostrożności, z filiżanką kawy: drżała, by nie umarł z głodu.Po śniadaniu udałosię jej ściągnąć dzieci pod okno pokoju pani Derville.Julianowi zdawało się, że wyrosły, alenabrały czegoś pospolitego; może jego pojęcia się zmieniły.Pani de R�nal zagadnęła chłop-ców o Juliana.Najstarszy wspomniał dawnego nauczyciela z sympatią i żalem, młodsi zapo-mnieli go prawie zupełnie.Pan de R�nal nie wychodził tego ranka; wciąż się kręcił po domu, zajęty sprzedażą karto-fli, które kupowali chłopi.Do obiadu pani de R�nal nie mogła ani chwili poświęcić więznio-wi.Skoro zadzwoniono na obiad i podano do stołu, wpadła na myśl, aby ukraść dlań talerzciepłej zupy.Kiedy niosąc ostrożnie talerz, zbliżyła się bez szelestu do pokoju Juliana, spo-129tkała się twarzą w twarz ze służącym, tym samym, który rano ukrył drabinę.Szedł na palcachprzez korytarz, jakby nadsłuchując.Prawdopodobnie Julian niebacznie chodził po pokoju.Służący oddalił się, nieco zmieszany.Pani de R�nal weszła śmiało do Juliana; spotkanie toprzejęło go lękiem. Boisz się! rzekła. Co do mnie, naraziłabym się bez zmrużenia oka na wszystkie nie-bezpieczeństwa.Lękam się tylko jednej rzeczy: chwili, gdy zostanę sama po twoim wyjez-dzie. To mówiąc wybiegła pędem. Ha! pomyślał Julian w zachwycie. Wyrzuty są jedynym niebezpieczeństwem, jakiegosię lęka ta wzniosła dusza!Wreszcie nadszedł wieczór.Pan de R�nal wybrał się do kasyna.Pani oznajmiwszy, że ma nieznośną migrenę, udała się do siebie, odprawiła Elizę i zerwałasię natychmiast, aby wypuścić Juliana.W tej chwili Julian doprawdy umierał z głodu.Pani de R�nal poszła do kredensu po chleb.Julian usłyszał krzyk.Pani de R�nal wróciła i opowiedziała mu, że wchodząc bez światła izbliżając się do szafy, gdzie znajdował się chleb, dotknęła ramienia kobiety.Była to Eliza iona to wydała krzyk słyszany przez Juliana. Cóż ona tam robiła? Kradła słodycze lub może szpiegowała nas rzekła pani de R�nal z zupełną obojętno-ścią. Ale na szczęście znalazłam pasztet i bochenek chleba. Co tu masz? rzekł Julian wskazując kieszenie fartuszka.Pani de R�nal zapomniała, że w czasie obiadu napełniła je chlebem.Julian wziął ją w ramiona z upojeniem; nigdy nie wydała mu się tak piękna. Nawet w Pa-ryżu majaczyło mu w głowie nie mógłbym spotkać wspanialszego charakteru.Miała całąniezręczność kobiety nienawykłej do takich sytuacji, a równocześnie odwagę osoby, któralęka się jedynie niebezpieczeństw innej kategorii, o ileż straszliwszych!Gdy Julian zajadał z apetytem, ona żartowała sobie z tej skromnej wieczerzy unikałabowiem wszelkiej rozmowy serio ktoś nagle wstrząsnął mocno drzwiami.Był to pan deR�nal. Dlaczego się zamknęłaś?! krzyknął.Julian ledwie miał czas wśliznąć się pod kanapę. Jak to! rzekł pan de R�nal wchodząc [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Card Orson Scott Czerwony Prorok (SCAN dal 700)

Ziemkiewicz Rafał Czerwone dywany odmierzony krok

Ziemkiewicz Rafal A Czerwone dywany odmierzony krok (4)

Vina Jackson 03 Osiemdziesišt Dni Czerwonych

Cook Glenn Czerwone Zelazne Noce

Card Orson Scott Czerwony Prorok

clibk

Dickson Gordon R Smoczy rycerz t.2

Eddings Dav

Morris Desmond Zachowania intymne (2)