Elkeles Simone Prawo przycišgania

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.I w dodatku język tak mi skołowaciał, żenie mogłam wykrztusić słowa bez jąkania.Och, tak strasznie mi wstyd.Jak spojrzę mu woczy rano? Co gorsza, jak spojrzę w oczy samejsobie?39.CarlosOstatniej nocy przespałem jakieś dwie godziny.Kiedy budzi mnie słońce, jęczę i kulę się w łóżku,żeby jeszcze trochę pospać.To prawieniemożliwe w pokoju tak żółtym jak samosłońce.Gdy będę koło sklepu z farbami, kupięczarną i przemaluję to miejsce, żeby pasowałodo mojego nastroju.Leżę na boku i przyciskam poduszkę do oczu.Gdy znowu je otwieram, jest dziesiąta.Dzwonię do mi am�, bo muszę znowuusłyszeć jej głos.Mówi, że chce kupić bilety, żebymnie odwiedzić.Wyczuwam w jej głosiepodekscytowanie, jakiego nie słyszałem od lat.Przypominam sobie, że obiecałem pani W., żepomogę jej dzisiaj w sklepie.Wyślę mi am�dodatkową kasę, żeby miała na podróż.Biorę prysznic i pukam do drzwi pokoju Kiary.Nie ma jej, więc idę na dół. Gdzie jest Kiara? pytam Brandona, którygra w jakąś grę na komputerze w gabinecieprofesora.Nie wiem, czy mnie ignoruje, czy nie słyszy. Hej, Zcigaczu! wołam. Co jest? mówi Brandon, ale się nieodwraca.Staję obok niego i patrzę, w co się tak wkręcił.Na ekranie jakaś banda rysunkowych postacispaceruje po parku.W narożniku widzę napis: Towar: 3 gramy kokainy, 7 gramówmarihuany. Co to za gra? pytam dzieciaka. W handlowanie.Ten dzieciak jest pieprzonym elektronicznymdilerem. Wyłącz to mówię. Czemu? Bo to głupia gra. Skąd wiesz? Brandon patrzy na mnieniewinnym wzrokiem. Chyba w to nie grałeś. Właśnie że grałem. I to w realu.I robiłemto tylko po to, żeby przetrwać.Ale Brandon mawybór i nie musi handlować narkotykami, żebyprzeżyć.Nie ma sensu, żeby grał w grę, która jużprzedszkolakom wbija do głowy takie rzeczy. Wyłącz to, Brandon, albo sam to zrobię.Nieżartuję.Wysuwa brodę i gra dalej. Nie. W czym problem? pyta Westford,wchodząc do pokoju. Carlos kazał mi wyłączyć grę.Tatusiu,powiedziałeś, że mogę pograć na twoimkomputerze i znalazłem grę w handlowanie.Wszyscy moi koledzy w to grają.Pokazuję na Brandona. Pana syn i jego koledzy są elektronicznymihandlarzami narkotyków mówię doWestforda.Profesor robi wielkie oczy i podchodzi doekranu. Handlarze narkotyków? Brandon, w co tygrasz?Wychodzę z pokoju, kiedy Westford tłumaczyBrandonowi, że niedozwolone narkotyki niemogą być towarem.Potem mruczy coś na tematrodzicielskiej kontroli i że nie można w tensposób zastąpić rodziców, i że powinien bardziejuważać, co Brandon robi na komputerze.Wychodzę na dwór.Kiara majstruje coś przysamochodzie.Nogi wystają jej spod przednichdrzwi.Leży wsunięta pod deskę rozdzielczą iwywija śrubokrętem. Pomóc ci? pytam. Nie mówi, nie patrząc na mnie. Mogę obejrzeć drzwi? Może dam radę jenaprawić. Są w porządku. Wcale nie.Zacięły się.Nie możesz wnieskończoność jezdzić z zepsutymi. Uważaj.Schylam się z boku samochodu.Czekam.Iczekam.Jeśli nie wyłoni się za kilka minut, towyciągnę ją stamtąd siłą.Z domu wychodzi Westford. Kiara, o której jedziecie z Carlosem doHospitali-Tea? Jak tylko uda mi się połączyć kabelki, tato.Na razie mi nie wychodzi. Pewnie trzeba je przylutować mówię doniej, chociaż wiem, że w tej chwili nie chce mojejrady. Daj mi znać, kiedy będziesz gotowa.Carlos,chcę zamienić z tobą słówko. Westford kiwa namnie palcami. Chodz do mojego gabinetu.Sądząc po jego minie, coś do mnie ma.Prawdę mówiąc, nic dziwnego.Wczoraj w nocydobierałem się do jego córki.Po drodze mijam Brandona, który oglądakreskówkę w telewizyjnym. Co się dzieje? pytam profesora i siadam. Najwyrazniej nie to, co powinno. Rzuca miT-shirt, który miałem na sobie wieczorem.Znalazłem to na podłodze w pokojutelewizyjnym.Co tam wyprawialiście?Okej, czyli już wie, że się miętoliliśmy.Dobrzechociaż, że na koszulce nie leżał stanik Kiary. Taaak& sprawy trochę nam się wymknęły,kiedy pani W.poszła spać odpowiadam. Tego właśnie się obawiałem.Colleen i jauważamy, że z dziećmi trzeba rozmawiaćotwarcie.I chociaż nie jesteś moim rodzonymsynem, w tym momencie jestem za ciebieodpowiedzialny. Profesor przeciera twarzdłonią i wciąga głośno powietrze. Myślałem, żejestem przygotowany do takiej rozmowy.Teżbyłem kiedyś nastolatkiem i robiłem to samo wdomu rodziców. Patrzy na mnie. Oczywiście,bardziej uważałem, żeby nie zostawiaćdowodów. To się więcej nie powtórzy, sir. Co? Zostawianie dowodów czy kręcenie zmoją córką w moim domu? I daruj sobie to sir.Nie jesteśmy w wojsku. To ja mu się narzucałam, tato. Kiara staje wdrzwiach. To nie była jego wina.Profesor marszczy czoło i mówi: Do tanga trzeba dwojga.Nie mam zamiarunikogo obwiniać.Po prostu rozmawiamy.Szkoda, że nie ma twojej mamy.Ona lepiej sobieradzi z takimi sprawami.Czy pomyśleliściechociaż o zabezpieczeniu?Kiara wydaje jęk i zwija się ze wstydu. Tato, nie uprawialiśmy seksu. Och mówi profesor. Naprawdę?Kręcę głową.Nie mieści mi się we łbie, że to się dziejenaprawdę.Ojcowie w Meksyku nie prowadzątakich rozmówek, zwłaszcza z chłopakami, zktórymi kręcą ich córki.Najpierw skopalibykolesiowi tyłek, a potem zadawali pytania.A nakoniec zabroniliby córce wychodzić z domu bezprzyzwoitki.Nie zajmują się takimi bzduramijak otwarte rozmowy.Czuję się, jakbym brał udział w jakimśprogramie telewizyjnym białasów, i nie jestempewien, co mam powiedzieć.Nie jestemprzyzwyczajony do tego, żeby jakiś ojciec chciałrozmawiać o takiej gównianej sprawie.Czy tonormalne, czy dotyczy tylko ojców, którzy sąpsychologami i ryją nam w mózgach? Nie jestem taki głupi, żeby myśleć, że mogęwam wyperswadować robienie tego& co tamrobiliście mówi dalej Westford. Aleustanawiam nową zasadę: koniec z migdaleniemsię pod moim dachem.Jeśli wam to utrudnię, tomoże dwa razy się zastanowicie.I powiem wamjedno, jako twój ojciec, Kiaro, i twój opiekun,Carlosie, lepiej pozostać w dziewictwie do ślubu.Opiera się i uśmiecha do nas, wyrazniezadowolony z ostatniej kwestii.Szkoda, że tarozmowa odbywa się kilka lat za pózno,przynajmniej dla mnie. A pan był prawiczkiem, kiedy brał pan ślub? pytam prowokacyjnie.Jego uśmiech szybkogaśnie. Tak, hm, cóż& To były zupełnie inne czasy.Dzisiaj dzieci są mądrzejsze i lepiejwykształcone.Wiedzą o nieuleczalnychchorobach& wiedzą, co może grozić obojgupartnerom, jeśli nie pozostają w poważnym,monogamicznym i odpowiedzialnym związku.Kiwa na nas palcem. I nie zapominajcie osłowie na c.Nie mogę powstrzymać śmiechu.�Perdón? O słowie na c ? O ciąży! Profesor patrzy na mnie, mrużącoczy. Nie chcę jeszcze być dziadkiem, i to przezdługi, długi, długi czas.Myślę o mamie, która zaszła w ciążę, kiedymiała siedemnaście lat.Mi am� kazała miobiecać, że zawsze będę używał prezerwatywy nie chciała, żeby któryś z jej synów skończył takjak ona i mi pap�.Do diabła, sama schowałakilka kondomów między moje majtki, żebympamiętał.Ostatnia noc przeraziła mnie jak diabli [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Abercrombie Joe Pierwsze prawo 03 Ostateczny argument królów

Goodkind Terry Pierwsze prawo magii

Lackey Mercedes Prawo miecza

Christian Jacq Prawo Pustyni (2)

Zajdel Janusz A Prawo do powrotu

Walczak R. Prawo Turystyczne

Cortazar Julio Gra w klasy (SCAN dal 1110)

Ringo John Wojny Rady Tom 1 Tam Będą Smoki

Henryk Sienkiewicz Potop tom 1