[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nieuchwytny  duch wchodził nimi do biblioteki. Ale którędy? którędy?!  zapy-tywałem siebie.I gnany ogromną ciekawością, zupełnie zapomniałem o niebezpieczeństwie, jakiemogło mi grozić.Zapomniałem, że wraz ze mną znajdował się tu także i ów  duch , o czym świad-czył mokry ślad w  świątyni dumania.235Nie zapalałem już zapałek, aby mej uwagi nie uszły dalsze otwory obserwacyjne, jakie spo-dziewałem się jeszcze napotkać.Po omacku, w zupełnych ciemnościach zrobiłem kilka kroków poschodach.Nagle doznałem bolesnego uderzenia w głowę.Było tak silne, że czułem, jak ogarnia mnie bez-wład i kolana się pode mną uginają.Wydawało mi się, że tracę oddech.A potem straciłem przytom-ność.ROZDZIAA
DZIEWI
TYREFLEKSJE UWI
ZIONEGO " CO ZROBI  DUCH ? " NA WIDOWNI ZJAWIA SI
WRÓG " GDZIE JEST SKRYTKA? " ZAPROSZENIE NA  BALLADYN
 " DA
UGOPISDEMASKUJE IN%7Å‚YNIERA " JAKI JEST MÓJ S
D O BIGOSIE " ZNOWUO WOLNOMULARZACH " PRZYGODY W PODZIEMNYM KORYTARZU "ROZUMIEMY JU%7ł TAJEMNICZE ZNAKIOcknąłem się pod wpływem dotkliwego chłodu, który przenikał moje ciało.Tył głowy bolałmnie bardzo i ból ten promieniował aż na czoło.Gdy chciałem dotknąć czoła, przekonałem się, żeręce mam związane do tyłu.Tak samo  grubym powrozem  spętano mi nogi.W ustach miałem237jakąś okropną szmatę, lecz na próżno starałem się ją wypluć lub wypchnąć językiem.Przytrzymywałją szalik, owiązany wokół mojej brody.Dokoła zalegała nieprzenikniona ciemność, zorientowałem się jednak, że znajduję się nadalw tajnym korytarzyku.Tkwiłem w nim związany, w pozycji siedzącej.Plecami opierałem się o ścia-nę.Nie mogłem sobie uświadomić, jak długo przebywam tutaj.Nie potrafiłbym też powiedzieć, czyna dworze jest jeszcze dzień, czy też zapadła już noc.Domyślałem się tylko, że chyba znajduję siętu od dość dawna, ponieważ trząsłem się z zimna, chłód murów przenikał mnie aż do kości.Było bardzo cicho.Ale od czasu do czasu odnosiłem wrażenie, że przez mury albo otwory ob-serwacyjne w ścianach dochodzi do mnie słaby głos czyjejś rozmowy i echo kroków.Nogi i ręce miałem zdrętwiałe.Zacząłem więc nimi poruszać na tyle, na ile pozwalały mi więzy.Robiłem to tak długo, aż uczucie zdrętwienia ustąpiło.Od tego ruchu zrobiło mi się cieplej, alewysiłek odezwał się w czaszce tępym bólem, który omal nie przyprawił mnie o ponowne omdlenie. Duch obszedł się ze mną bardzo brutalnie.I skrępował mnie sznurem tak mocno, że o uwolnieniusię z więzów własnymi siłami mogłem tylko marzyć.Pozostało mi jedynie cierpliwie czekać.238 Czekać? Na co?  przemknęło mi przez głowę. Tajemniczy  duch niesamowitego dwo-ru  medytowałem  nie zamierza chyba zamrozić mnie w korytarzu czy też skazać na głodowąśmierć?I zaraz przyszła inna myśl, niewesoła: A kto mu przeszkodzi właśnie tak postąpić?Trudno sobie było wyobrazić, aby  duch , który starał się pozostawać nieuchwytny i nigdynie pokazał nam swego oblicza, obezwładniwszy mnie w tajnym korytarzu, raptem przyszedł domnie, związanego jak barana, i uchyliwszy kapelusza, powiedział:  A teraz uwolnię pana z więzówi uprzejmie pozwolę, aby opuścił pan tajny korytarz.Było oczywiste, że uwalniając mnie, sam skazywał się na kłopoty. Ale chyba nie zamierza mieć na swoim sumieniu mojej śmierci?  pocieszałem się.Skoro jednak nie wiedziałem, kim jest  duch , nie mogłem również wiedzieć, czy nie ma sumie-nia czarnego jak noc w podziemiu.Pozostawała mi więc tylko nadzieja, że może zechce tak długomnie tu więzić, aż odkryje to  coś , czego szuka w starym dworze.Bo przecież chodziło o coś, coznajduje się w Janówce.239 A może ktoś inny mnie uratuje?  zastanawiałem się.Natychmiast jednak odrzuciłem tęmyśl.Nikt mnie przecież nie widział, jak wchodziłem do  świątyni dumania.Nikt też nie mógł siędomyślić, że zniknąłem w podziemiu. Mogę liczyć tylko na jedno: po mojej śmierci Bigos ułoży balladę o zaginionym kustoszu i od-śpiewa ją przy wtórze swej czerwonej gitary  rozważałem.I cieszyłem się, że mimo ciężkiejsytuacji dobry humor mnie nie opuszcza.Czas jednak mijał, a w moim położeniu nie następowała zmiana.Powoli nikła we mnie nadzieja,że wkrótce odzyskam wolność.Dobry humor ustępował miejsca coraz bardziej ponurym rozmyśla-niom.Na czyją pomoc mogłem liczyć? Bigosa? Panny Wierzchoń?O Bigosie miałem wyrobiony sąd.Przecież nawet zwykłego meldunku w milicji nie potrafiłzłożyć.Tak wszystko zagmatwał, że aż sam się wydał podejrzany.A panna Wierzchoń? Powie doBigosa:  Kustosz gdzieś przepadł, nareszcie będziemy mieli trochę spokoju.Ja go zastąpię.Sierżant Wąsik?Tak, to była osoba, którą należało poważnie brać pod uwagę.Na wieść o moim zniknięciu zapew-ne zaraz gorliwe zabierze się do poszukiwań.Ale kiedy zostanie zawiadomiony o moim zniknięciu?240I czy trafi do podziemnego korytarza? Przecież nawet ja, kustosz i kierownik muzeum, nie wpadłemna myśl, że wejście do tajnego korytarza kryje się w  świątyni dumania.Mogłem więc tylko oczekiwać, że nieuchwytny  duch zdobędzie się na odrobinę litości i zna-lazłszy wreszcie to, czego szukał we dworze, uwolni mnie z więzów. Liczysz więc na dobre serce złoczyńcy?  szydziłem z siebie. Obyś się nie przeliczył,przyjacielu.I nagle zobaczyłem światełko.Tuż przed swoim nosem.Na wprost moich oczu był otwór obserwacyjny do jakiegoś pomieszczenia, w którym zapaliło sięświatło.Rozpoznałem wnętrze biblioteki dworskiej.Chciałem głośno krzyknąć.Natężyłem strunygłosowe, ale knebel w ustach zagłuszył mój jęk.O mało się nie udusiłem, usiłując wołać.Do biblioteki wszedł w towarzystwie Bigosa mój wróg, a chyba i główny sprawca tajemniczychwydarzeń we dworze.Zobaczyłem.Waldemara Baturę.Człowieka, który zajmował się ciemnymiinteresami, handlował dziełami sztuki.Tak więc potwierdziły się moje podejrzenia: Batura interesował się naszym dworem. To on jest tym nieuchwytnym  duchem  pomyślałem. Gdyby wiedział, że jestem wedworze, przenigdy nie ośmieliłby się tu przyjść.Jeśli przyszedł, to znaczy, że wie, iż mnie tu nie ma,siedzę uwięziony w tajnym korytarzu.A więc to on mnie uwięził.241Przez otwór obserwacyjny z wściekłością śledziłem każdy jego ruch.Słyszałem też każde słowo.Batura miał pod pachą gruby notatnik, w rękach trzymał taśmę mierniczą, którą powoli zwijał. Szkoda, że nie zastałem kustosza  powiedział do Bigosa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

wblaskucienia.xlx.pl