[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jej ściągnięte usta zdradzałylekkie zniecierpliwienie. Sądzimy, że mój syn, Timmy, mógł zostać porwany wczoraj po południu. Wargi jejdrżały, chętnie by je przygryzła, żeby temu zapobiec. Och, to straszne. McManus nachyliła się i poklepała splecione dłonie Christine, zatrzecim razem nie trafiając i klepiąc ją w kolano.Cofnęła szybko rękę.Christine chciała sięodwrócić, żeby zobaczyć, czy teleprompter podpowiada też gesty. Władze utrzymują, żeporwał go ten sam człowiek, który brutalnie zamordował Danny ego Alvereza i MatthewTannera.Czy tak? Tego nie można stwierdzić z całą pewnością, ale istnieje taka możliwość. Jest pani rozwiedziona, sama wychowuje pani Timmy ego, prawda, Christine?Zdziwiło ją to pytanie. Tak, to prawda. Także Laura Alverez i Michelle Tanner są samotnymi matkami, nie mylę się chyba? Nie, nie myli się pani. Myśli pani, że morderca, wybierając chłopców wychowywanych przez samotne matki,chce w ten sposób coś nam powiedzieć?Christine zawahała się. Nie mam pojęcia. Czy pani były mąż włącza się w wychowanie Timmy ego? Niespecjalnie.Nie, od rozwodu nie włącza się. Zniecierpliwienie wyraziła tylko w tensposób, że ścisnęła trzymane na kolanach dłonie. Czy to prawda, że ani pani, ani Timmy nie widzieliście pana Bruce a Hamiltona od czasu,kiedy opuścił panią dla innej kobiety? On mnie nie opuścił.Jesteśmy rozwiedzeni. Zniecierpliwienie graniczyło już ze złością.Jak taka rozmowa ma pomóc znalez
ć jej syna? Czy to możliwe, że Timmy mógł zostać porwany przez ojca? Nie sądzę. Nie sądzi pani, ale też nie wyklucza, tak? To mało prawdopodobne. Zdawało jej się, że lampy świecą jeszcze jaśniej i potworniegrzeją.Strużka potu poleciała jej po plecach. Czy biuro szeryfa skontaktowało się z pani byłym mężem? Skontaktowalibyśmy się z nim, gdybyśmy tylko wiedzieli, jak to zrobić& Niestety Bruce,rozpoczynając nowe życie, zatarł za sobą wszelkie ślady.To chyba oczywiste, że wolałabym, abyTimmy był z ojcem, a nie z jakimś szaleńcem, który kroi małych chłopców. Jest pani zdenerwowana, proszę odpocząć chwilkę. McManus pochyliła się, marszczącbrwi.Tym razem wyciągnęła ręce, żeby nalać szklankę wody. Rozumiemy wszyscy, jakie todla pani trudne chwile, Christine  rzekła, podając jej wodę. Nic nie rozumiecie. Christine nawet nie spojrzała na szklankę, co rozdrażniło McManus. Słucham? Nie możecie tego zrozumieć.Nawet ja tego nie rozumiem.By zrobić karierę,potrzebowałam jakiejś sensacji, tak jak pani.McManus rozejrzała się, szukając wzrokiem reżysera.Udawała, że nic się nie stało, chociażjej zazwyczaj chłodne oblicze zmieniło się.Cienkie pomalowane wargi ściągnęły się jeszczebardziej. Z pewnością przeżywa pani bardzo trudne chwile, ta rozmowa też musi być dla panistresem.Zróbmy więc przerwę na reklamę, żeby mogła pani trochę odetchnąć.Z twarzy McManus nie schodził przyklejony uśmiech, który zbladł dopiero wtedy, kiedyświatło przygasło i podszedł do niej reżyser.Wówczas na jej twarzy wybuchła wściekłość, przezco na makijażu pojawiły się nowe bruzdy.Jednak furia McManus nie była skierowana doChristine, ale do wysokiego łysego mężczyzny.Prawdę mówiąc, Christine znowu stała sięniewidzialna. Co to ma być, do cholery? Jak mam pracować w takich warunkach? Mogę iść na chwilę do garderoby?  spytała Christine reżysera.Skinął głową.Odpięłamikroport i położyła go obok niechcianej szklanki wody.McManus podniosła na nią wzrok i postarała się o lakoniczny uśmiech. Tylko nie siedz
tam długo, kochana.To nie gazeta.Nie możemy zatrzymać maszynydrukarskiej.Idziemy na żywo. Sięgnęła po szklankę i piła ostrożnie małymi łykami, żeby niezetrzeć szminki.Czy McManus byłaby w ogóle w stanie podać imię jej syna, gdyby nie teleprompter? pomyślała Christine.Przecież ta bajońsko opłacana podpora lokalnej stacji ma gdzieśTimmy ego, Danny ego i Matthew.Boże drogi, a ona była o krok od tego, żeby się do niejupodobnić!Christine wyszła ze studia, omijając plączące jej się pod nogami kable.Gdy tylko znalazłasię poza zasięgiem rażących świateł, poczuła chłodny powiew powietrza.Mogła znów oddychać.Kroczyła wąskim korytarzem, mijając garderoby, charakteryzatornię i wreszcie zostawiając zasobą szare metalowe drzwi z napisem:  Wyjście.ROZDZIAA
SZEZ

DZIESI
TY SZÓSTY Jestem aresztowany?  spytaÅ‚ Ray Howard, wiercÄ…c siÄ™ na krzeÅ›le z twardym oparciem.Maggie przyglÄ…daÅ‚a mu siÄ™.Jego blada, ziemista cera podkreÅ›laÅ‚a wytrzeszczone,wodnistoszare oczy z czerwonymi, popÄ™kanymi z przemÄ™czenia naczyÅ„kami.PomasowaÅ‚a kark,żeby pozbyć siÄ™ wÅ‚asnego zmÄ™czenia.Ciasny wÄ™zeÅ‚ spinaÅ‚ mięśnie miÄ™dzy jej Å‚opatkami.NiepamiÄ™taÅ‚a już, kiedy ostatnio spaÅ‚a.MaÅ‚y pokój konferencyjny wypeÅ‚niÅ‚ aromat Å›wieżo zaparzonej kawy.Przez zakurzoneżaluzje wsÄ…czaÅ‚ siÄ™ pomaraÅ„czowy snop zachodzÄ…cego sÅ‚oÅ„ca.Siedzieli tu z Nickiem od kilkugodzin, powtarzajÄ…c wciąż te same pytania i otrzymujÄ…c te same odpowiedzi.Maggie niewierzyÅ‚a, że Howard jest mordercÄ…, chociaż uznaÅ‚a za konieczne przesÅ‚uchać go.MógÅ‚ coÅ›wiedzieć i miaÅ‚a nadziejÄ™, że wyzna to pod presjÄ… [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

wblaskucienia.xlx.pl