[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Ale dlaczego  rzekła panna Michonneau  ten Collin nie ulotni się z kasą? Och!  rzekł agent  gdziekolwiek by się udał, podążyłby za nim człowiek, mającyzlecenie zabić go, o ile by okradł galery.Następnie kasy nie da się wykraść tak łatwo, jak sięwykrada pannę z dobrego domu.Zresztą Collin to zuch niezdolny uczynić czegoś podobnego,uważałby to sobie za hańbę. Tak  rzekł Poiret  ma pan słuszność, to by go bezwarunkowo okryło hańbą. Wszystko to nie tłumaczy, czemu panowie nie chcecie go po prostu uwięzić  zauważyłapanna Michonneau. Zatem, proszę pani, wytłumaczę się jaśniej.Ale  rzekł jej do ucha  niech pani niepozwoli panu Poiret przerywać, inaczej nigdy nie dojdziemy do końca.Starowina musiałbymieć gruby majątek, aby znalez
ć sobie słuchaczy.Ołży-Z
mierć, przybywajÄ…c tutaj, wdziaÅ‚skórÄ™ uczciwego czÅ‚owieka, przedzierzgnÄ…Å‚ siÄ™ w paryskiego mieszczucha, stanÄ…Å‚ wprzyzwoitym pensjonacie; to sprytny ptaszek, ho, ho! Nie da siÄ™ zaskoczyć zatem, panVautrin to jest szanowny jegomość, majÄ…cy znaczniejsze interesy. OczywiÅ›cie  rzekÅ‚ Poiret do siebie. Otóż gdyby siÄ™ nam zdarzyÅ‚o pomylić i uwiÄ™zić prawdziwego pana Vautrin, minister niema ochoty wzburzyć przeciw sobie paryskiego kupiectwa ani opinii.Prefekt policji nie siedzi79zbyt pewnie na krzeÅ›le, ma wrogów.Gdyby siÄ™ okazaÅ‚a pomyÅ‚ka, ci, którzy dybiÄ… na jegomiejsce, skorzystaliby z ujadaÅ„ i wrzasku liberalnych pismaków, aby go wysadzić.Chodzi oto, aby sobie tu postÄ…pić jak w sprawie Cogniarda, faÅ‚szywego hrabiego de Saint-Hélène;gdyby to byÅ‚ prawdziwy hrabia de Saint-Hélène, Å‚adnie byÅ›my wpadli.Toteż trzebasprawdzić! Tak, ale na to trzeba panom Å‚adnej kobiety  rzekÅ‚a żywo panna Michonneau. Ołży-Z
mierć nie dałby się wziąć kobiecie  rzekł agent. Zdradzę pani jego tajemnicę:nie lubi kobiet. Ależ nie widzę w takim razie, na co mogę być potrzebna do podobnej konfrontacji, wprzypuszczeniu, że zgodziłabym się to uczynić za dwa tysiące franków. Nic łatwiejszego  rzekł nieznajomy. Doręczę pani flakon zawierający dawkę płynuprzyrządzonego tak, aby spowodować uderzenie krwi, które nie grozi żadnymniebezpieczeństwem, a udaje apopleksję.Miksturę tę można domieszać zarówno do wina, jakdo kawy.Natychmiast każe go pani przenieść do łóżka i rozbierzesz go dla przekonania się,czy żyje.W chwili gdy pani znajdzie się z nim sama, klapnie go pani po ramieniu, paf! i ujrzypani, jak wystąpią litery. Ależ to bagatela  rzekł Poiret. I cóż, zgadza się pani?  rzekł Gondureau do starej panny. Ale proszę pana  rzekła panna Michonneau  w razie gdyby nie było liter, czy takżedostanę dwa tysiące? Nie. Ile wtedy? Pięćset franków. Robić taką rzecz za tak małą kwotę! Dla sumienia to wychodzi na jedno, a ja muszęuspokoić swoje sumienie. Upewniam pana  rzekł Poiret  że panna Michonneau ma bardzo czułe sumienie, niemówiąc, iż jest to osoba nader miła i inteligentna. Zatem  podjęła panna Michonneau  niech pan da trzy tysiące, jeżeli to jest Ołży-Z
mierć, a nic jeżeli porządny człowiek. Stoi  rzekł Gondureau. Ale pod warunkiem, że załatwimy się z tym jutro. Jeszcze nie, drogi panie, muszę poradzić się spowiednika. Filutka  rzekł agent wstając z ławki. Do jutra tedy.A gdyby pani potrzebowała pilnoze mną mówić, przyjdz
pani na uliczkÄ™ Z
więtej Anny, w rogu dziedzińca Sainte-Chapelle.Sątylko jedne drzwi.Pytać o pana Gondureau.Bianchon, który wracał z wykładu Cuviera, zwrócił uwagę na oryginalny przydomek Ołży-Z
mierć, który dobiegł jego ucha, oraz usłyszał owo: Stoi! słynnego naczelnika policji. Czemu pani nie dobije sprawy? To by dało trzysta franków dożywocia  rzekł Poiret dopanny Michonneau. Czemu?  rzekła. Ależ trzeba się zastanowić.Gdyby pan Vautrin był tym Ołży-Z
mierć,może korzystniej byłoby z nim się ułożyć.Tak, ale prosić go o pieniądze, to by znaczyłoostrzec go, a ten człowiek byłby zdolny dać nogę gratis.To byłby szkaradny psikus [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

wblaskucienia.xlx.pl