Helmold Kronika Slowian

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Por.c.40.57Zwrot częsty W Biblii, por.I Ks.Machabejska 14, 7.58Cesarza Manuela I Komnenosa (por.ks.I przyp.783).59Por.Proroctwo Jeremiasza 50, 13.A działo się to za łaską Bożą, która stale krzepiła prawicęnajpobożniejszego księcia.Jeśli zaś jakieś ostatnieniedobitki Słowian pozostały, doświadczały wielkiegogłodu z powodu braku zboża i spustoszenia pól, i to wtakim stopniu, że [Słowianie ci] byli zmuszeni uciekaćtłumnie do Pomorzan względnie do Duńczyków.Ciwszakże nie okazując im żadnej litości sprzedawali ich wniewolę Polanom, Serbom i Czechom 60.Skoro więc książę odchodząc ze Słowiańszczyznyrozpuścił wojsko do domów61, przeniesiono zwłokihrabiego Adolfa do Minden i tamże uroczyście zostałypochowane.Hrabstwo zaś dzierżyła wdowa po nim62Matylda wraz z młodziutkim synkiem.Zmieniło sięoblicze tej ziemi63, ponieważ po odejściu dobrego opiekunazagrożona została całkowicie sprawiedliwość i pokójkościołów.Za jego bowiem życia nie sprawiano klerowiżadnej przykrości, nie napotykał też on żadnych trudności.Do tego stopnia wyróżniał się [hrabia] wiarą, dobrocią,roztropnością i dojrzałą radą, że wydawało się, iż jestwyposażony we wszelkie cnoty.�w jako jeden zbojowników Pana iż pewnością nie ostatni spędził z64pożytkiem dni swego żywota , tępiąc zabobony ibałwochwalstwo i dzia-60Nie ulega wątpliwości znaczna przesada Helmolda w opisienieszczęść słowiańskich.Por.W.Br�ske, Untersuchungen zurGeschichte des Lutizenbund.es, s.110-112; W.Vogel, Der Verbleibder wendischen Bev�lkerung in der Mark Brandenburg, Berlin 1960,zwłaszcza s.8 - 10.61Por.I Ks.Machabejska 11, 38.62Adolfem III, ur.ok.1160, zm.1225.63Por.Proroctwo Daniela 3, 19; 10, 8.64In funiculo sortis suae (por.Proroctwo Micheasza 2, 5: Erit tibimittens funiculum sortis in coetu Domini).łajać na rzecz nowej sadzonki, która miała przynieśćzbawienny owoc.Ostatnio, gdy ukończył wreszcie biegdobrej drogi65, doczekał się palmy męczeństwa, a niosącchorągwie w obozie Pana, służył obroną ojczyznie idochował wiary książętom aż do śmierci.Gdy gopoproszono o to, by szukał ocalenia w ucieczce, gwał-townie tej prośbie odmówił; walcząc rękoma, a modląc sięgłośno do Boga66, z miłości ku cnocie przyjął śmiertelnycios.Zachęceni jego przykładem sławni mężowie i dobrzywasale najlepszego księcia, mianowicie Guncelin iBernard 67, z których jeden stał na czele Skwierzyna, drugi Raciborza, również dokonali dobrego dzieła w swoimzakresie, wojując dla Pana, by rozwijała się służba domu 68Bożego wśród ludu niewiernego i bałwochwalczego.102.ODNOWIENIE DYMINA 69Przybysław więc, sprawca buntu, wyzuty z ojcowskiejdziedziny, przebywał u książąt pomorskich, Kazimierza iBogusława; rozpoczęli więc odbudowę Dymina.Stamtądrobiąc częste wypady, Przybysław najeżdżał z zasadzekkrainę skwierzyńską i raciborską, uprowadzając ze sobąbogatą zdobycz w ludziach65Por.Adam z Bremy I 62(64) za I Listem do Tymoteusza 6, 12 iII Listem do Tymoteusza 4, 7.Zob.c.8 koniec.66Por.II Ks.Machabejska 15, 27.67Data śmierci poprzednika Bernarda Henryka z Badwide, niejest znana.Po raz ostatni jest on świadkiem w wątpliwymdokumencie z 12 VII 1164.Saxo Grammatyk wymienia gowprawdzie jeszcze w 1167, ale świadectwo Helmolda jestwiarygodniejsze (Stoob).68Zwrot częsty w Biblii (por.I Ks.Kronik 23, 28).69Brak odstępu w rkpsie lubeckim.i w bydle.Zledząc jego wypady, walczyli z nim Guncelin iBernard również z zasadzek, a staczając z nim bardzoczęsto potyczki, brali nad nim zawsze górę, tak że w końcuPrzybysław stracił co dzielniejszych ludzi i konie, wskutekczego nie mógł już więcej nic przedsięwziąć.Rzekli więcdo niego Kazimierz i Bogusław: Jeśli chceszzamieszkiwać z nami i korzystać z naszej gościnności70,71bacz, by nie obrażać oczu ludzi książęcych, wprzeciwnym razie wydalimy cię z naszego kraju.Jużprzedtem poprowadziłeś nas na wojnę, w którejponieśliśmy straszliwą klęskę, straciliśmy ludzi i co lepszerody; niezadowolony z tego chcesz jeszcze raz ściągnąć nanas gniew księcia?" Tak powstrzymano Przybysława odjego szaleńczych kroków.W ten sposób poniżone72 zostałysiły73 Słowian; nie ważyli się odtąd buntować 74 z obawyprzed księciem.Książę utrzymywał również pokój z królem duńskimWaldemarem.W interesie obydwu krajów odbywali onizjazdy nad Ejdorą czy w Lubece75.Dał też król księciuwielkie pieniądze za to, że zapewnił jego70Por.Ks.Sędziów 18, 3.71Por.I Ks.Samuela 29, 7: non offendas oculos satraparum.72Wyraz Humiliatae (poniżone) wyróżniony jest w rkpsielubeckim czerwonym inicjałem.73Zamiast vires młodszy rkps kopenhaski ma urbes (miasta).74Por.Ks.Jozuego 10, 21 i T e r e n c j u s z, Andria, III 2, 25.75Do obydwu spotkań doszło w 1166 r.(wg Saxa Grammatyka w1167).Pierwsze z nich doprowadziło do otwartego zerwania, wdrugim Waldemar osiągnął pewne korzyści (Stoob).granicom pokój od zniszczeń ze strony Słowian.Zaczętowięc zamieszkiwać wszystkie wyspy na morzu, którenależą do królestwa Duńczyków; zabrakło bowiempiratów, a okręty rozbójników zostały zniszczone.Zawarliteż ze sobą porozumienie król i książę, że dzielić się będątrybutami tych ludów, które podporządkują sobie na lądzieczy morzu.Wzrosła również władza księcia ponad wszystkich, którzypanowali przed nim; i stał się księciem książąt na ziemi76, ipodeptał karki buntowników, zniszczył ich warowniewytępił łotrzyków dokonujących zniszczeń 77, zaprowadziłpokój w kraju i pobudował silne twierdze, stał się teżwłaścicielem wielkiego majątku.Oprócz bowiem dziedzinpo swych wielkich przodkach, cesarzu Lotarze i jego żonieRyksie, jak i po wielu książętach Bawarii i Saksonii,przypadły mu jeszcze majątki wielu książąt, jako toHermana z Winzenburga78, Zygfryda z Homburga79,Ottona z Assel80 i innych, których imiona wyszły [mi] zpamięci.Cóż mam powiedzieć o rozległych posiadłościacharcybiskupa Hartwiga, pochodzącego ze starożytnego roduUdonów? Otrzymał on ów wspaniały gród Stade zwszelkimi przyległościami, z władzą hrabiego po obydwustronach rzeki Aaby i z hrabstwem Dithmarschen jeszczeza życia biskupa81; niektóre z nich otrzymał prawemdziedzicznym, inne tytułem len-76Por.Apokalipsa 1, 5.77Viros desertores (por.I Ks.Machabejska 7, 24).78Por.c.73.79Zm.w 1144.80Teść Adolfa III, poświadczony w zródłach do 1170.81Arcybiskupa Adalberona, w 1145 r.na.Położył też rękę na Fryzji i skierował przeciwko[Fryzom] wojsko; dali mu przeto tytułem okupu wszystko,czego od nich zażądano 82.103.ZAWIZ KSI%7łT Z POWODU SAAWYKSICIA [HENRYKA]Atoli ponieważ sława rodzi nienawiść83 i nie, ma nictrwałego w rzeczach ludzkich, pozazdrościli mężowi tak84wielkiej sławy wszyscy książęta sascy.Ponieważ ówposiadał wielkie bogactwa, cieszył się sławą zwycięzcy,jaśniał znakomitością dzięki władaniu dwoma księstwami,Bawarią i Saksonią, wydawał się nie do zniesieniawszystkim książętom i panom saskim [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Moorcock Michael Kronika Czarnego Miecza Sagi o Elryku Tom VII

Downum Amanda Kroniki Nekromantki 01 Tonšce Miasto

Peters Ellis Kroniki brata Ca Lato Dunczykow

Marsden John Kroniki Ellie 02 Nieuleczalna

Pohl Frederik Kroniki Heechow

Cassandra Clare Kroniki Bane'a

Anonim Kronika Polska

Michal Psellos Kronika

Kratochvil Stanisław Psychoterapia

Vinge Joan D Krolowa Zimy