[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Paskudny ból prześwidrował klatkę piersiową.Zacząłem się osuwać po ścianie; złapał mnie za kark, wykręcił twarzą do góry i strzelił raz jeszcze z tak bliska, że oślepił mnie ogień wylotowy.Huku nie usłyszałem, bo straciłem przytomność.Byłem potem w zupełnym mroku, dusząc się, bardzo długo, coś targało mną, podrzucało, mam nadzieję, że ani ambulans, ani helikopter — myślałem, potem zrobiło się, w tym mroku, jeszcze ciemniej, i nawet owa ciemność rozpuściła się w końcu, tak że nie zostało już nic.Gdy otwarłem oczy, siedziałem na schludnie posłanym łóżku, w pokoju o wąskim oknie, z szybą zamalowaną białym lakierem; patrzałem tępo na drzwi, jak gdyby na coś czekając.Nie miałem pojęcia, ani gdzie jestem, ani skąd się tu wziąłem.Na nogach miałem płaskie trepy, na sobie — pasiastą piżamę.Dobrze, że choć coś nowego — przemknęło mi —jakkolwiek nie zapowiada się to nazbyt ciekawie.Drzwi uchyliły się.Stał w nich, otoczony gromadką młodych ludzi w białych płaszczach szpitalnych, krępy brodacz z siwą, szczotkowatą czupryną, w złotych okularach.W ręku trzymał gumowy młotek.— Ciekawy przypadek — rzekł.— Bardzo ciekawy, proszę kolegów.Pacjent ten uległ zatruciu znaczną dawką halucynogenów cztery miesiące temu.Działanie ich ustąpiło już od dawna, lecz on nie potrafi w to uwierzyć i nadal uważa wszystko, co dostrzega, za objaw halucynatoryczny.W aberracji swej posunął się tak daleko, że sam prosił żołnierzy generała Diaza, którzy uciekali kanałami z zajętego pałacu, aby go rozstrzelali, ponieważ liczył na to, że śmierć będzie w samej rzeczy przebudzeniem z omamów.Został uratowany dzięki trzem bardzo poważnym zabiegom — usunięto mu dwie kule z komór sercowych — i uznał, że nadal halucynuje.— Czy to jest schizofrenia? — cienkim głosem spytała niska studentka, która, nie mogąc się przepchać przez stłoczonych kolegów, stawała na palcach, aby zobaczyć mnie ponad ich barkami.— Nie.Jest to psychoza reaktywna o nowej postaci, wywołanej, niewątpliwie, zastosowaniem tych fatalnych środków.Wypadek zupełnie beznadziejny; tak źle rokujący, że zdecydowaliśmy się poddać go witryfikacji.— Doprawdy? Panie profesorze! — studentka nie posiadała się z zainteresowania.— Tak.Jak wiecie, przypadki beznadziejne można już obecnie zamrażać w płynnym azocie na okres od czterdziestu do siedemdziesięciu lat.Każdy taki pacjent zostaje umieszczony w hermetycznym pojemniku, rodzaju naczynia Dewara, z dokładnym opisem historii choroby; w miarę nowych odkryć i postępów medycyny, podziemia, w których przechowuje się tych ludzi, podlegają remanentom, i wskrzesza się każdego, któremu już można pomóc.— Czy pan się chętnie godzi na to, aby zostać zamrożonym? — spytała mnie studentka, wetknąwszy głowę między dwu rosłych studentów.Oczy jej płonęły naukową ciekawością.— Nie rozmawiam z przywidzeniami — odparłem.— Najwyżej mogę powiedzieć, jak pani na imię.Halucyna.Gdy zamykali drzwi, słyszałem jeszcze głos studentki, która mówiła: — Zimowy sen! Witryfikacja! To przecież podróż w czasie, jak romantycznie! — Nie podzielałem jej zdania, lecz cóż mi pozostawało nad poddanie się fikcyjnej zewnętrzności? Pod wieczór następnego dnia dwaj pielęgniarze zaprowadzili mnie do sali operacyjnej, w której stał szklany basen, dymiący parami tak lodowatymi, że od ich powiewu ścinało dech.Dostałem moc zastrzyków, potem, ułożonego na stole operacyjnym, napojono mnie przez rurkę słodkawym przezroczystym płynem — gliceryną, jak mi wyjaśnił starszy pielęgniarz.Był dobry dla mnie.Nazywałem go Halucjanem.Gdy zasypiałem już, pochylił się nade mną, żeby mi jeszcze krzyknąć do ucha: — Szczęśliwego przebudzenia!Nie mogłem mu ani odpowiedzieć, ani nawet palcem ruszyć.Przez cały czas — tygodniami! — obawiałem się pośpiechu z ich strony — że mnie wrzucą do basenu, nim stracę przytomność.Widać jednak pospieszyli się zbytnio, ponieważ ostatnim dźwiękiem tego świata, jaki doszedł mych uszu, był plusk, z którym ciało moje wpadło do płynnego azotu.Przykry dźwięk.*Nic.*Nic.*Nic, ale to zupełnie nic.*Zdawało mi się, że coś, lecz gdzie tam.Nic.*Nie ma nic — mnie też nie.*Jak długo jeszcze? Nic.*Jak gdyby coś, chociaż to niepewne.Muszę się skoncentrować.*Coś, ale bardzo niewiele tego.W innych okolicznościach uznałbym, że nic.*Lodowce białe i błękitne.Wszystko jest zrobione z lodu.Ja też.*Ładne te lodowce, gdyby tylko nie było tak cholernie zimno.*Igły lodowe i śniegowe kryształki.Arktyka.Kra w gębie.Szpik w kościach? Jaki tam szpik — czysty, przezroczysty lód.Jest lodowaty i sztywny.*Mrożonka — to ja.Ale co to znaczy ,ja”? Oto pytanie.*Jeszcze nigdy nie było mi tak zimno.Całe szczęście, że nie wiem, co to „mi”.Mnie? Niby komu? Lodowcowi? Czy góry lodowe mają dziurki?*Jestem zimowym kalafiorem w promieniach słońca.Wiosna! Wszystko już taje.Ja przede wszystkim.W ustach — sopel albo język.*Jednak to język.Męczą mnie, turlają, łamią, trą, a nawet, zdaje się, biją.Leżę pod plastykową płachtą, nade mną — lampy.A więc stąd mi się wziął ten inspektowy kalafior.Musiałem majaczyć.Biało — wszędzie biało, ale to ściany, nie śnieg.Odmrozili mnie.Z wdzięczności postanowiłem pisać dziennik — jak tylko będę mógł wziąć pióro do zgrabiałej ręki.W oczach — wciąż jeszcze lodowe tęcze i niebieskie lśnienia.Zimno piekielne, ale już mogę się wygrzewać.27 VII.Podobno reanimowano mnie przez trzy tygodnie.Były jakieś trudności.Siedzę w łóżku i piszę.Mam pokój duży za dnia i mały wieczorem.Pielęgnują mnie młode ładne kobiety w srebrnych maseczkach.Niektóre bez piersi.Widzę podwójnie lub lekarz naczelny ma dwie głowy.Wikt całkiem zwykły — kasza manna, strucla, mleko, płatki owsiane, befsztyczek.Cebulka nieco przypalona.Lodowce już śnią mi się tylko — ale z okropną uporczywością.Zamarzam, lodowacieję, zalodowuję się ośnieżony i skrzypiący od wieczora do ranka.Termofory, kompresy nie pomagają.Najlepiej jeszcze spirytus przed snem.28 VII.Te kobiety bez piersi — to studenci.Nie można poza tym odróżnić od siebie płci.Wszyscy duzi, ładni i wciąż uśmiechnięci.Jestem słaby, rozkapryszony jak dziecko, wszystko mnie drażni.Po zastrzyku wbiłem dziś igłę w zadek siostrze przełożonej, ale prawie nie przestała się do mnie uśmiechać.Chwilami jakbym płynął na krze, to jest na łóżku.Wyświetlają mi na suficie zajączki, mrówki, krówki, robaczki i żuczki.Czemu? Dostaję gazetę dla dzieci.Pomyłka?29 VII.Męczę się szybko.Ale już wiem, że poprzednio, to znaczy na początku reanimacji, majaczyłem.Podobno tak ma być.To normalne.Przybyszów sprzed kilkudziesięciu lat przyzwyczaja się do nowego życia stopniowo.Proceder ten przypomina sposób, w jaki wyciągają nurka z otchłani, nie można z wielkiej głębi wydobyć go za jednym zamachem.Tak i odmrożeńca — to pierwsze nowe słowo, jakie poznałem — przysposabia się na raty do nie znanego mu świata.Mamy rok 2039.Jest lipiec, lato, ładna pogoda.Moja osobista pielęgniarka nazywa się Aileen Rogers, ma niebieskie oczy i dwadzieścia trzy lata [ Pobierz całość w formacie PDF ]