Sinoue Gilbert Księga z szafiru

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Były to posągipana Rodriguo Diaz de Vivar, zwanego Cid Campeador, jego mał-żonki do�i Jimeny, ich syna oraz pięciu innych mniej ważnych osób.Może to był przypadek, a może nie, ale rozpytując o drogę, dowie-dzieli się, że jeśli chcą się znalezć nad rzeką, najszybciej będzieprzejść Paseo de Espolón, a potem pokonać fortyfikację przez Arcode.Santa Maria.W ten sposób zamknął się krąg symboli: Pablo deSanta Maria o imieniu mnogim, zarazem jednym, urodzony w Burgos,pan, małżonka i syn.Stanęli pod posągiem Cyda i przyglądali się mu z zaciekawieniemi uniesieniem.Rafael musnął dłonią rycerski miecz wyrzezbiony w kamieniu.- Cóż za dwuznaczna postać! Przelał tyleż krwi chrześcijańskiej,co muzułmańskiej.Najemnik czy wierny syn ojczyzny? Nie wiem.Najpewniej i jedno, i drugie.- Został pochowany w Burgos? - spytał Sarrag.- Kilka mil stąd, w klasztorze benedyktyńskim San Pedro deC�rdena.Powiadają, że zgodnie z ostatnią wolą wraz z nim pogrze-bano jego konia.- Tak czy inaczej - dodał Ezra - mogę was zapewnić, że musiałbyć z niego nie lada przechera.Kiedy z rozkazu króla Alfonsa VImusiał udać się na wygnanie, pożyczył pieniądze od pewnego ży-dowskiego lichwiarza, zostawiając mu w zastaw kufer rzekomo pełnyzłota.Czy wiecie, co naprawdę było w kufrze? Piasek.Sam piasek!Kiedy lichwiarz to spostrzegł, było już za pózno.- Dobrze mu tak! - oświadczył szejk.- To nauczka dla was,%7łydów, żebyście nie pożyczali pieniędzy na procent, choć waszetarjag micwot stanowczo wam tego zakazują!- Jesteś, przyjacielu, w błędzie! Nasze przepisy zakazują tylkolichwy wśród swoich.%7łyd nie może pożyczyć %7łydowi na procent,może natomiast bez przeszkód pożyczać innym! Sam widzisz, znowuzle wyjaśniłeś nasze prawo!- Cóż za subtelność - zadrwił Sarrag.- Raczej język wamuschnie, niż przyznacie, że rozumiecie prawo tak, jak wam ( jestnajdogodniej!- Myśl sobie, co chcesz.Ja wolę zająć się szukaniem trójkąta niżzapuszczać w jałowe dysputy.- Podszedł do balustrady i przyjrzał siębrzegom, między którymi płynęły spokojne wody Arlanzón.-Spójrzcie - powiedział, wyciągając rękę w stronę najbliższego mostuw górę rzeki.- Z pewnością o nim właśnie wspomniał Baruel. Nabrzegu między dwoma ocaliłem 3.- To całkiem możliwe - przyznał franciszkanin.- W tekście po-dano: Od pana, jego małżonki i syna w górze rzeki.Jeśli zatemstaniemy tak, jakbyśmy mieli udać się w górę rzeki, szukany przed-miot musi znajdować się tutaj.- wskazał palcem najpierw na brzegprawy, potem na lewy -.albo tutaj.Winniśmy.Zaturkotał głucho wózek załadowany drewnem.Rafael odczekał,aż wózek się oddali, a potem ciągnął:- Winniśmy się rozdzielić i zbadać brzegi.- To odpowiedni moment - poparł go Ezra.- Ty i Sarrag zaj-miecie się prawym brzegiem, ja zaś lewym.Chwilę pózniej zakonnik i szejk szli jednym brzegiem, a rabindrugim.I to rabin natknął się na wierzbę płaczącą.Jej zielone gałęzie nurzały się w wodzie, a zwisie liście przeglą-dały w płynnym zwierciadle, czekając na nie wiadomo jakiegopocieszyciela. U stóp bursztynowych łez.Wierzba płacząca.Tym razem - pomyślał Ezra - Baruel okazał osobliwe poczuciehumoru.Przyjrzał się uważnie ziemi, lecz nie wypatrzył niczego szcze-gólnego.Wstał, podszedł powoli bliżej, przyjrzał się pniowi.Na korzewidać było niezdarnie wyryte litery J.H.W.H.I tuż pod nimi wy-brzuszenie ziemi, które nie wyglądało na dzieło natury.Przyklęknął izaczął gorączkowo rozgrzebywać palcami ziemię.Natychmiastdoszły go przez wodę głosy Rafaela i Sarraga.- Hej tam, rabbi! Znalazłeś coś?Ezra, zajęty pracą, nie uznał za stosowne odpowiedzieć.Odrzucałdłońmi kolejne grudy ziemi.Towarzysze z drugiego brzegu przestę-powali niecierpliwie z nogi na nogę.- I co?Minęła chwila.Ezra wyprostował się wreszcie.W ręku trzymałczwarty trójkąt z brązu.Póznym popołudniem nad stolicą królestwa rozszalała się burza,jakiej nigdy nie widziano o tej porze roku.Niebo zasnuło się chmu-rami w momencie, gdy słońce zaczęło zachodzić za wzgórza.Kiedyzniknęło, połknięte przez linię horyzontu miasto wstrzymało dech.Najpierw dały się słyszeć odległe pomruki, które zbliżały się bardzoszybko, nabierając ogłuszającej mocy.W ciągu kilku sekund ci, którzy zamarudzili na ulicach, wróciliczym prędzej do domów.Plac katedralny, na którym zwykle byłoczarno od ludzi, teraz całkowicie opustoszał.Nosiciele wody, ulicznisprzedawcy rozpierzchli się po mieście i rychło poza paroma kotamizuchwalcami na ulicy nie było nikogo.Błyskawica przemknęłazygzakiem przez niebo dokładnie nad klasztorem Las Huelgas,wypełniając żółtawym światłem refektarz, w którym schroniła sięczwórka wędrowców.Siedząca na końcu stołu, z szalem zarzuconym na ramiona, Ma-nuela z trudem zapanowała nad dreszczem.- Zimno ci? - zapytał Rafael.- Nie, nie.Nic mi nie jest - odparła, starając się, żeby jej głoszabrzmiał niedbale.- To przez tę burzę - powiedział Sarrag.- W jej pomrukach jestcoś z Sądu Ostatecznego.Dzień, którego muszą się lękać wszystkieniewiasty.Roześmiał się, ale ten śmiech zabrzmiał fałszywie.We wszystkim,co robił, widać było zmęczenie.To samo czuli zresztą wszyscy.Błysnęło mocniej niż poprzednio i zaczęło padać.- I tak mamy szczęście, że zakonnice zechciały nas przyjąć -zauważył Ezra.- Zawdzięczamy to tobie, braciszku Rafaelu.Deszcz bębnił teraz miarowo i tylko od czasu do czasu rozlegał siępomruk grzmotu, zakłócając na chwilę ten rytm.Ezra zastukał palcami w blat i spytał:- Aha, czy przed chwilą, opowiadając o tej ksieni, która rządziłaklasztorem dwa stulecia temu i którą nazwałeś se�ora de horca ycuchillo, mówiłeś zupełnie poważnie? Decydowała o życiu i śmiercipięćdziesięciu szlacheckich dworów?- Władczyni szubienicy i noża.O tak, rabbi.Tłumaczyłem już,że do Las Huelgas przyjmowano jako zakonnice wyłącznie damy znajwyższych sfer, nic więc dziwnego, iż korzystały ze szczególnychprzywilejów.A to wymagało przyznania rozległej władzy ksieni.- Czyste szaleństwo.Nie chcę, byś pomyślał, że chcę cię znie-ważyć albo się z tobą spierać, wyjaw mi jednak, gdzie w tymwszystkim jest jeszcze miejsca dla Boga?Franciszkanin zignorował to pytanie.Spostrzegł rozłożone na stoledwie karty z całością piątego Pałacu i zaczął studiować tekst.Niewkładał w to jednak serca.Tym razem piorun strzelił tak blisko, że zadygotały mury refek-tarza.- I jakże nie pomyśleć, że może w istocie nadeszła godzina SąduOstatecznego - mruknął pod nosem Ezra.- Dobre chociaż to, żeumrzemy wśród modłów i zanurzeni w świętość.Miał to być żart, który jednak nikogo nie rozbawił.Rabin walnąłpięścią w stół.- Co się dzieje? Przed nami tylko dwa etapy.Znalezliśmyczwarty trójkąt, lecz oto zamiast się cieszyć, siedzimy tu z pogrze-bowymi minami.Rafael patrzył obojętnie na tekst piątego Pałacu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Winston S. Churchill Druga Wojna Swiatowa[Tom 3][Księga 2][1995]

Jarosław Bzoma Krajobrazy Mojej Duszy cz.V KSIĘGA O PODRÓŻY NOCNEJ

Pierce Tamora Krag Magii [Tam Ksiega Daji

CROWLEY Aleister Księga Jogi i Magii

Pratchett Terry Nomow Ksiega Kopania

Bar Do Thos Grol (księga umarłych) (2)

Mochnacki M. Powstanie Narodu Polskiego (ksiega I)

MAREK KRAJEWSKI Edward Popielski 01.Głowa Minotaura (2009)

Johann Wolfgang Goethe Cierpienia młodego Wertera

Griffin Laura Tracers 02 Nie do opisania