Zakładnik Pierre Lemaitre(1)

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W uchu ma słuchawkę.Na sto procent to ona.Czeka.Nie.Czatuje.Ponieważ jeśli młoda Arabka siedzi w samochodziezaparkowanym trzydzieści metrów od domu Nicole, to znaczy,że jest tu też Fontana.Czatują na mnie.Czatują na nas.Na Nicole i na mnie.Dorfmann wydal instrukcje.Fontana się do nich zastosował,a tym samym misja się skończyła.Wniosek nasuwa się sam: obecnie, kiedy wygasła już umowaz jego poprzednim mocodawcą, Fontana działa na własną rękę.Trzynaście milionów to silna motywacja.Wystarczy, żebyresztę życia spędzić bez problemów.Dochodzi jeszcze osobista nienawiść, jaką do mnie pała.Ciągle stawiałem go w pozycji pokonanego; wybiła godzinazapłaty.Fontana będzie mnie szukał w domu.Teraz nie ma juższefów; sam sobie jest szefem.Nic go nie powstrzyma.Jestzdolny do wszystkiego.Wystawia Nicole na przynętę, ale to o mnie mu chodzi.Chcemnie uderzeniami młotka zmusić do wyplucia danych banko-wych.Chce mi kazać zapłacić.W każdym tego słowa znaczeniu.Będzie próbował dorwać nas oboje.Krzykiem Nicolewymusić na mnie, żebym mu oddał wszystko, wszystko,wszystko.A potem ją zabije.I mnie też; bez wątpienia szykuje mi specjalny koniec.Fontana chce wyrównać ze mną osobiste porachunki.Nie mam pojęcia, co robić, krążę po ulicach, robię wszystko,byle nie przejechać znów w pobliżu samochodu, w którym namnie czatują.Fontana na pewno tak się ustawił, żeby mniedopaść od razu, gdy się zjawię.Nie wpadłem w jego ręce, bo nieprzewidział, że przyjadę samochodem.Pewnie czekają wtaksówce albo stoją pod domem, sam nie wiem.Jeśli Fontana nas dorwie.Wyobrażam sobie Nicole siedzącąbez ruchu, skrępowaną.Nie wiem, co robić, nie mam czym siębronić.Nie znam okolicy.Rozwijam kartkę z adresem.Nicolejest na ósmym piętrze.Czy jest tu jakiś parking?Nie zdradzić swojej obecności.Ale co robić?W głowie mam kompletny mętlik.Widzę tylko jedno wyjście.Najgorsze, ale jedyne; przedrzećsię siłą i uciekać.To żadne rozwiązanie, lecz nie wiem, coinnego mógłbym zrobić, świadomość pułapki mnieobezwładnia.Sięgam po telefon, ale tak się trzęsę, że wypuszczam słuchaw-kę.Podnoszę ją, przytrzymuję przy piersi, przed bramą widzęjakieś wolne miejsce, zatrzymuję się na nim na chwilę, niewyłączając silnika.Wybierani numer Nicole.I kiedyodpowiada, natychmiast rzucam:- Nicole, musimy wyjechać.- Co? Dlaczego?Jest zdezorientowana.- Słuchaj, nie mogę ci teraz wytłumaczyć.Musimy natych-miast wyjechać.Powiem ci, co masz zrobić.- Ale dlaczego? Co się dzieje? Alain! Nic mi nie tłumaczysz,dłużej tak nie mogę.Zauważa moją panikę, dociera do niej, że sprawa jestpoważna, przeczuwa niebezpieczeństwo i nagle jej głoszałamuje się i zamienia w szloch.Powraca do niej horrorostatnich godzin.Powtarza w kółko: Nie, nie.Jest jaksparaliżowana.Potrzebuje dopingu.Rzucam:- Oni tu są.Nie muszę nawet mówić kto.Nicole znów widzi przed sobątwarz Fontany, Yasmine; na nowo dopada ją przerażenie.- Obiecałeś, że to już koniec.Płacze.- Mam dość tych twoich historii, Alain, dłużej już nie mogę.Nie mam wyboru.Muszę ją jeszcze bardziej przestraszyć,żeby się wreszcie ruszyła.- Jeśli zostaniesz, przyjdą po ciebie.Musimy uciekać.Natychmiast.Jestem na dole.- Gdzie jesteś? - krzyczy.- Dlaczego nie przychodzisz?- Bo właśnie na to czekają! To mnie chcą dopaść!- Ale kto, do cholery, jacy oni ?Krzyczy.Ze strachu.- Zabiorę cię, Nicole.Posłuchaj uważnie.Zejdziesz, skręciszw prawo, w rue Kloeckner.Pójdziesz prawym chodnikiem.Musisz zrobić tylko to, Nicole, tylko to, ja się zajmę resztą.- Nie, Alain, przykro mi.Nie chcę.Dzwonię po policję.Niemogę już.Dłużej tego nie wytrzymam.- NIC NIE R�B! SAYSZYSZ? NIE R�B NIC OPR�CZ TEGO,CO CI M�WI!Cisza.Trzeba ją przycisnąć.Ciągnę:- Ja też nie chcę zdechnąć, Nicole! Więc zrób, co mówię, inic więcej! Zejdz na dół i skręć w prawo.Natychmiast, docholery!Rozłączam się.Tak okropnie się o nas boję.W głębi duszywiem, że moja strategia jest beznadziejna.Ale daremniegłówkuję, nic innego nie jestem w stanie wymyślić.Nic.Odczekuję trzy minuty, cztery, ile czasu zajmie jej podjęciedecyzji, zejście? Ruszam.Nikt nie spodziewa się mnie w takimsamochodzie.Nawet Nicole.Działać szybko.Przedrzeć się siłą.Powoli dojeżdżam do rue Kloeckner, z daleka na prawymchodniku sylwetka Nicole, idzie sztywnym krokiem, jadęrównolegle z nią, słyszy odgłos silnika za plecami, z lewejstrony ale nie odwraca głowy, w każdej sekundzie spodziewasię najgorszego, idzie sztywno, krokiem skazańca, czekam naodpowiedni moment, nic z przodu, nic za mną, przyspieszam,trzy kroki przed nią hamuję, wyskakuję z wozu, wbiegam nachodnik, łapię Nicole za ramię, tłumi krzyk, rozpoznawszymnie, i zanim zdąży zareagować, już otwieram drzwi pasażera,wpycham ją do środka, obiegam samochód, wskakuję zpowrotem za kierownicę, wszystko trwało nie więcej jaksiedem, osiem sekund, nadal nic z przodu, nic z tyłu, powoli ru-szam, Nicole na mnie patrzy, ten samochód, ja, wszystkowydaje jej się takie niesamowite, nie wiem, czy teraz, w tymsamochodzie cichym i sunącym gładko jak fala i ze mną zakierownicą, mniej się już boi, ale zamyka oczy, powoli skręcamw pierwszą ulicę w prawo, nadal nic przede mną, nic z tyłu, jateż na moment zamykam oczy, a kiedy je otwieram, trzydzieścimetrów z przodu widzę kocią sylwetkę Fontany, biegniechodnikiem i znika, bez namysłu przyspieszam, mijam ulicę, wktórą wbiegł i z której wyłania się paszcza czarnej terenówkiwielkiej jak autobus, odruchowo blokuję drzwi, Nicolepodskakuje, orientuje się, że dzieje się coś niezwykłego,dociskam pedał gazu, samochód zrywa się, Nicole krzyczy,kiedy przyspieszenie wciskają w fotel, wóz Fontany podąża zanami, skręcam w lewo, jadąc już z dużą szybkością, potrącamtył jakiegoś zaparkowanego auta, szarpnięcie, znów krzykNicole, która łapie pas bezpieczeństwa i z suchym trzaskiem gozapina.Ruch na ulicach w tej dzielnicy nie jest duży,koncentruje się na dwóch głównych bulwarach, jednymbiegnącym ku centrum Paryża, drugim na przedmieścia.Nanastępnym skrzyżowaniu, które mijam, nie zdejmując nogi zgazu, gwałtownie hamuje, żeby mnie przepuścić, czerwonerenault 25 z ogromnymi zderzakami.To Charles.Zapomniałem o Charles u.Ledwie zdążywszy unieść rękę, widzi, jak pędemprzejeżdżamy, a w sekundę pózniej czarny wóz terenowy, którynas ściga.Wiem, że Charles nie od razu, ale w końcu zrozumie,nie czas się nad tym teraz zastanawiać, dojeżdżam do bulwaru,kolumna samochodów stojących w korku, jeśli się zatrzymam,Fontana nas dorwie, zacznie strzelać przez okna, siłą otworzydrzwi, nie zdołam mu przeszkodzić, tylko o to mu chodzi,żebym się zatrzymał i żeby zdążył nas dopaść, z resztą sobieporadzi, gotów od razu strzelić w głowę Nicole, żeby mniesparaliżować, obezwładnić i wciągnąć do wozu terenowego,który prowadzi Yasmine [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

corneille pierre, racine jan baptiste tragedie

Pierre Choderlos de Laclos Niebezpieczne zwišzki

Pelot Pierre Tranzyt

Rey Pierre Sunset

Zakładnik Pierre Lemaitre

Dzieła ÂŚw. Jan od Krzyża

boziewicz władysław polski kodeks honorowy (2)

Lem Stanislaw Summa Technologiae

Keyes Daniel Kwiaty dla Algernona

Bogusława Czosnowska Ostatni gong