[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Paszko szybko cofnÄ…Å‚ siÄ™ o dwa kroki.Szarlej Å‚apaÅ‚ konie, Samson zaÅ› Å›ciÄ…gnÄ…Å‚ z przybramnego stojaka okrÄ…gÅ‚y kutypuklerz. Na nich!  wrzasnÄ…Å‚ Buko, podnoszÄ…c upuszczony przez Wittrama miecz. Weyrach! Kuno! Paszko! Na nich! O, Chryste.ZobaczyÅ‚, co robi Samson.Samson zaÅ› ujÄ…Å‚ puklerz chwytem dyskobola i jakdyskobol obróciÅ‚ siÄ™, zawirowaÅ‚.Puklerz wystrzeliÅ‚ z jego rÄ™ki jak z balisty, nie-wiele chybiajÄ…c Weyracha ze Å›wistem przeleciaÅ‚ przez caÅ‚e podwórze, wyrżnÄ…Å‚w kroksztyn muru, druzgocÄ…c go w drzazgi.Weyrach przeÅ‚knÄ…Å‚ Å›linÄ™.Samson zaÅ›zdjÄ…Å‚ ze stojaka drugi puklerz. Chryste. sapnÄ…Å‚ Buko, widzÄ…c, że olbrzym znowu zaczyna obracać siÄ™i wirować. Kryj siÄ™! Na cycki Å›wiÄ™tej Agaty!  wrzasnÄ…Å‚ Kuno Wittram. Ratuj siÄ™ kto może!Raubritterzy rzucili siÄ™ do ucieczki, każdy w innÄ… stronÄ™, nie można byÅ‚o prze-widzieć, w kogo Samson rzuci.Rymbaba zemknÄ…Å‚ do stajni, Weyrach zanurkowaÅ‚za sag opaÅ‚u, Kuno Wittram wpeÅ‚zÅ‚ znowu pod wóz, odzyskujÄ…cy wÅ‚aÅ›nie przy-tomność Tassilo de Tresckow rozpÅ‚aszczyÅ‚ siÄ™ znów na ziemi.Buko von Krossigw biegu zerwaÅ‚ z ćwiczebnego manekina podÅ‚użnÄ… staromodnÄ… tarczÄ™, okryÅ‚ niÄ…plecy w ucieczce.Samson zakoÅ„czyÅ‚ wirowanie na jednej nodze, w klasycznej pozie, godnejdÅ‚uta Myrona lub Fidiasza miotniÄ™ty puklerz z gwizdem pomknÄ…Å‚ do celu, z do-337noÅ›nym hukiem walnÄ…Å‚ w tarczÄ™ na plecach Krossiga.Impet cisnÄ…Å‚ raubritteremna odlegÅ‚ość co najmniej piÄ™ciu sążni, a byÅ‚oby dalej, gdyby nie mur.Przez chwilÄ™zdawaÅ‚o siÄ™, że rozsmarowaÅ‚o Buka na Å›cianie, ale nie, po kilku sekundach osunÄ…Å‚siÄ™ po niej na ziemiÄ™.Samson Miodek rozejrzaÅ‚ siÄ™.Nie byÅ‚o już w kogo rzucać. Do mnie!  krzyknÄ…Å‚ z bramy Szarlej, już w siodle. Do mnie, Samsonie!Na koÅ„!KoÅ„, choć rosÅ‚y, przysiadÅ‚ lekko pod ciężarem.Samson Miodek uspokoiÅ‚ go.Poszli w cwaÅ‚.RozdziaÅ‚ 25w którym, jak u Béroula i Chrétiena de Troyes, jak u Wolframa von Eschen-bach i Hartmanna von Aue, jak u Gotfryda ze Strasburga, Gwilelema deCabestaing i Bertrana de Born  mowa jest o miÅ‚oÅ›ci i Å›mierci.MiÅ‚ość jestpiÄ™kna.Z
mierć nie.W istocie mogło być prawdą, czego jeden z praskich mentorów Reynevanausiłował dowodzić odnośnie lotów czarodziejskich, a to mianowicie, że są onepoddane kontroli mentalnej wysmarowanej maścią lotną czarownicy lub czarow-nika.Przedmioty zaś, na których się leci, miotła, ozóg, łopata czy cokolwiek in-nego, to jedynie martwe przedmioty, nieożywiona materia poddana woli magikai całkowicie od tej woli zależna.Coś w tym być faktycznie musiało, albowiem wioząca Reynevana i Nikolettęławka, wzbiwszy się w nocne niebo na wysokość blanków wieży zamku Bodak,zataczała wokół kręgi dopóty, dopóki Reynevan nie zobaczył, jak zamek opuszczadwóch jez
dz
ców, z czego jeden nieomylnie wielkiej postury.A
awka lekko poszy-bowała w ślad, jakby chcąc uspokoić go, że żaden z pędzących drogą na Kłodzkokonnych nie jest poważnie ranny i że nie idzie za nimi pogoń.I jakby rzeczywi-ście wyczuwając jego ulgę, zatoczyła wokół Bodaku jeszcze jeden krąg, po czymwzleciała w górę, w przestworza, ponad zalane blaskiem księżycowym chmury.Rację jednak, jak się okazało, miał też Huon von Sagar, gdy twierdził, żewszelka teoria jest szara, albowiem wywody praskiego doktora o kontroli mental-nej sprawdzały się w zakresie ograniczonym.I to mocno ograniczonym.Upew-niwszy Reynevana, że Szarlej i Samson są bezpieczni, ławkolotnia zupełnie prze-stała być zależną od jego woli.W szczególności, absolutnie nie było wolą Reyne-vana fruwać tak wysoko, że księżyc zdawał się być na wyciągnięcie ręki, a zimnopanowało takie, że zęby jego i Nikoletty jęły szczękać jak hiszpańskie kastaniety.Dalekie od woli Reynevana było też latanie po kręgu wzorem polującego my-szołowa.Jego wolą było lecieć za Samsonem i Szarlejem  ale tę akurat wolęławkolotnia ewidentnie miała gdzieś.339Wcale też nie miał Reynevan chęci na studiowanie geografii Z
ląska z lotu pta-ka, nie wiadomo było tedy, jakim cudem i pod wpływem czyjej kontroli mentalnejmebel obniżył lot i poszybował w kierunku północno-wschodnim, nad stokiemReichensteinu.Minąwszy po prawej masywy Jawornika i Borówkowej, ławkaniebawem przefrunęła nad grodem otoczonym podwójnym i najeżonym baszta-mi murem, grodem, którym mógł być wyłącznie Paczków.Potem poniosła ichnad doliną rzeki, którą mogła być wyłącznie Nysa.Wkrótce przesunęły się podnimi dachy wież biskupiego Otmuchowa.Tu ławka zmieniła jednak kierunek, za-toczyła wielki łuk, wróciła nad Nysę i tym razem poleciała w górę rzeki, szlakiemwijącej się, srebrnej w księżycowym blasku wstęgi.Serce Reynevana przez mo-ment biło rytmem przyspieszonym, wyglądało bowiem tak, jakby ławka chciaławracać na Bodak.Ale nie, zawróciła nagle i poleciała na północ, szybując nadniziną.Niebawem mignął pod nimi klasztorny kompleks Kamieńca, a Reynevanznów się zaniepokoił.W końcu Nikoletta też wysmarowała się lotną miszkulancjąi też mogła wpływać na ławkolotnię siłą woli.Mogli  kierunek zdawał się na towskazywać  lecieć wprost do Stolza, siedziby Bibersteinów.Reynevan wątpił,by dobrze go tam przyjęto.A
awka jednak skierowała się nieco ku zachodowi, przeleciała nad jakimś mia-stem, Reynevan tracił jednak pomału orientację, przestawał rozpoznawać krajo-braz przewijający się pod łzawiącymi od wiatru oczami.Pułap, na którym lecieli, nie był już zbyt wysoki, toteż lotnicy nie trzęśli sięjuż i nie szczękali zębami.A
awka leciała płynnie i stabilnie, bez powietrznychakrobacji, paznokcie Nikoletty przestały wbijać się w dłonie Reynevana, dziew-czyna, poczuł to wyraz
nie, odprężyła się nieco.On sam, co tu dużo gadać, teżoddychał swobodniej, nie dusił już ani pęd powietrza, ani adrenalina.Lecieli pod podświetlonymi księżycem obłokami.W dole przesuwała się sza-chownica lasów i pól. Alkasynie. przemogła wiatr. Czy wiesz.dokąd.Przycisnął ją silniej do piersi, wiedząc, że tak trzeba, że tego oczekuje. Nie, Nikoletto.Nie wiem.Nie wiedział.Ale podejrzewał.I dobrze podejrzewał.I nawet nie był specjal-nie zaskoczony, gdy cichy krzyk dziewczyny uświadomił mu, że mają towarzy-stwo.Wiedz
ma po lewej, kobieta w kwiecie wieku i czepku mężatki, leciała klasycz-nie, na miotle, pęd powietrza rozwiewał poły jej baraniego kożuszka.Podlatującnieco bliżej, pozdrowiła ich uniesieniem ręki.Po chwili wahania odwzajemnilipozdrowienie, a ona wyprzedziła ich.Dwie lecące po prawej nie pozdrowiły ich i chyba nawet nie zauważyły, takmocno były sobą zajęte.Obie bardzo młode, z rozpuszczonymi warkoczami, sie-działy okrakiem, jedna za drugą, na płozie od sań.Całowały się namiętnie i za-chłannie, przy czym pierwsza, wyglądało, kark sobie skręci, by dosięgnąć ustami340ust tej drugiej, siedzącej z tyłu.Ta druga natomiast całkowicie pochłonięta byłapiersiami pierwszej, wyłuskanymi spod rozpiętej koszuli.Nikoletta chrząknęła, kaszlnęła dziwnie, zawierciła się na ławce, jak gdybychciała się odsunąć, oddalić.Wiedział, dlaczego to czyni, zdawał sobie sprawę zeswego podniecenia.Winien był nie tylko erotyczny widok, nie on jeden przynaj-mniej.Huon von Sagar ostrzegał przed ubocznymi skutkami specyfiku, Reynevanpamiętał, że w Pradze również o tym mówiono.Wszyscy specjaliści zgodni bylico do faktu, że wtarta w ciało maść lotna działa jak silny afrodyzjak [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

wblaskucienia.xlx.pl