Czerwone i czarne t.2 Stendhal

Startseite

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.L o p e d e V e g aLedwie wróciwszy do Paryża, po wyjściu z gabinetu margrabiego, który wydawał siębardzo zbity z tropu otrzymanymi depeszami, bohater nasz pobiegł do hrabiego Altamira.Zurokiem skazańca piękny ten cudzoziemiec łączył wielką powagę oraz szczęśliwą cnotęnabożności te dwa przymioty, przede wszystkim zaś wysokie urodzenie, zjednały muwzględy pani de Fervaques, która zapraszała go często.Julian zwierzył mu się bardzo serio, że jest w niej zakochany. Jest to osoba wysokiej i nieskazitelnej cnoty odparł Altamira tylko nieco przesadnai jezuitka.Bywają dnie, że rozumiem każde ze słów, którymi się posługuje, ale nie rozu-miem całego zdania.Często budzi we mnie uczucie, że nie posiadam języka francuskiegotak dobrze, jak ludzie twierdzą.Znajomość ta ściągnie na ciebie uwagę, doda ci znaczeniaw świecie.Ale chodzmy do Bustosa rzekł hrabia Altamira, który miał umysł systema-tyczny on swego czasu zalecał się do marszałkowej.Don Diego Bustos wysłuchał w milczeniu szczegółów dotyczących sprawy, niby adwo-kat udzielający konsultacji.Miał pulchną twarz mnicha, czarne wąsy i odznaczał się nie-zrównaną powagą; poza tym szczery carbonaro. Rozumiem rzekł. Czy marszałkowa de Fervaques miała przygody miłosne, czynie? Czy ma pan jakie widoki powodzenia? Oto kwestia.Rozumie pan tym samym, że codo mnie, nie powiodło mi się.Teraz, kiedy mi już o to nie chodzi, patrzę jasno: jest to oso-ba podlegająca kaprysom i jak to panu zaraz opowiem, porządnie mściwa.Nie widzę w niej owego żółciowego temperamentu, który bywa udziałem płomiennychdusz i powleka wszystkie uczucia pokostem namiętności.Przeciwnie, rzadką swą pięknośći świeże kolory zawdzięcza marszałkowa spokojnej naturze Flamandki.Powolność i niezachwiany spokój Hiszpana niecierpliwiły Sorela; od czasu do czasuwymykało mu się kilka słów. Czy raczy mnie pan słuchać? rzekł poważnie don Diego Bustos. Daruj pan moją furia francese: cały zamieniam się w słuch rzekł Julian.107 Marszałkowa umie tedy nienawidzić; prześladuje bez litości ludzi, których nigdy niewidziała, adwokatów, biednych piosenkarzy � la Coll�, zna pan?Moja gosposia,Luba Małgosia etc.Julian musiał wysłuchać cytatu w całości.Hiszpan lubował się swoim francuskim śpie-wem.Nikt chyba nie wysłuchał cierpliwiej tej rozkosznej piosenki. Marszałkowa podjął don Diego skończywszy śpiewać pozbawiła posady autora tejpiosenki.Jednego dnia, dzieweczka hoża.Julian zadrżał, że zechce ją odśpiewać.Hiszpan zadowolił się rozbiorem: utwór był wistocie bezbożny i nieobyczajny. Kiedy marszałkowa zaczęła się miotać na tę piosenkę rzekł don Diego zwróciłemjej uwagę, że kobieta na tym stanowisku nie powinna czytać wszystkich głupstw, któreukazują się w druku.Mimo postępów, jakie czynią w tym kraju nabożność i powaga, zaw-sze będzie istniała we Francji literatura karczemna.Kiedy pani de Fervaques sprawiła, żeautorowi, spensjonowanemu oficerowi, odebrano posadę przynoszącą tysiąc osiemset fran-ków rocznie, rzekłem: Niech się pani ma na baczności, zaczepiła pani tego rymarza swojąbronią, może pani odpowiedzieć rymami: kropnie piosenkę na cnotę.Salony będą po stro-nie pani, ale ludzie, którzy się lubią pośmiać, będą powtarzali jego koncepty.Wie pan, dro-gi panie, co mi odpowiedziała marszałkowa? Dla religii zniosłabym męczeństwo w oczachcałego Paryża; byłoby to dla Francji nowe widowisko.Naród nauczyłby się szanować cno-tę.Byłby to najpiękniejszy dzień mego życia. Nigdy oczy jej nie lśniły tak pięknie. Wspaniałe ma oczy wykrzyknął Julian. Widzę, że pan zakochany.Zatem ciągnął poważnie don Diego Bustos nie posiadaona owego gwałtownego temperamentu, który popycha do zemsty.Jeżeli mimo to lubiszkodzić, to stąd, że jest nieszczęśliwa; podejrzewam jakąś n i e d o l ę m o r a l n ą.Możeznudzona jest własną cnotą?Hiszpan popatrzył na Juliana w milczeniu, które trwało dobrą minutę. Oto całe pytanie dodał poważnie i oto na czym możesz budować niejakie nadzieje.Dużo zastanawiałem się nad tym w ciągu dwóch lat, przez które byłem jej służką.Przy-szłość pańskiej miłości zależy od tego problemu: czy ona jest znudzona własną cnotą i zładlatego, że jest nieszczęśliwa? Lub rzekł Altamira ocknąwszy się z głębokiego milczenia może to to, co ci powia-dałem dwadzieścia razy, po prostu francuska próżność: wspomnienie ojca, słynnego fabry-kanta sukna, dręczy ten charakter z natury oschły i smutny.Dla tej osoby byłoby tylko jed-no szczęście: mieszkać w Toledo, pod obuchem spowiednika, który by jej codziennie uka-zywał ziejące piekło.Kiedy Julian się żegnał, don Diego, coraz poważniejszy, rzekł: Altamira wspominał mi, że jesteś jednym z n a s z y c h.Kiedyś pomożesz nam odzy-skać wolność, otóż ja chcę panu dopomóc wzajem w tej rozrywce.Dobrze jest, abyś znałstyl marszałkowej; oto cztery listy jej pióra. Przepiszę je wykrzyknął Julian i odniosę! I nigdy nikt nie dowie się ani słowa z tego, cośmy tu mówili? Nigdy, honorem ręczę! wykrzyknął Julian [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

Card Orson Scott Czerwony Prorok (SCAN dal 700)

Ziemkiewicz Rafał Czerwone dywany odmierzony krok

Ziemkiewicz Rafal A Czerwone dywany odmierzony krok (4)

Vina Jackson 03 Osiemdziesišt Dni Czerwonych

Cook Glenn Czerwone Zelazne Noce

Card Orson Scott Czerwony Prorok

K. J. Yeskov Ostatni Wladca Pierscienia (2)

Daniel Goleman Inteligencja emocjonalna 1997

Isaac Asimov Agent Fundacji

Moorcock Michael Saga o Elryku Tom 2 Perłowa Forteca