[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przy jednoczesnym istnieniu tych dwóch składników powstaje błyskawicznie rezydentura, choćby dwuosobowa, ale samowystarczalna i niezależna.Oprócz kwestii bezpieczeństwa praktyka ta zapewnia także dublowanie zadań i nadzór jednej rezydentury nad drugą.We Francji jedna z najbardziej ekspansywnych rezydentur mieści się w Paryżu, a niezależna, choć znacznie mniejsza, w Marsylii.Obie ostro ze sobą konkurują, dzięki czemu osiągają doskonałe wyniki.W RFN GRU posiadał pięć rezydentur – przy każdej misji dyplomatycznej i wojskowej.Omawiając rezydenturę nie należy zapominać o jeszcze jednej kategorii ludzi biorących udział w działalności szpiegowskiej: personelu wspierającym.Są to obywatele Rosji wypełniający zlecone im przez oficerów wywiadu zadania.Mogą mieć najrozmaitsze stanowiska – od ambasadora do portiera i wykonywać różne zadania – od typowania kandydatów na potencjalnych agentów do opróżniania skrzynek kontaktowych.Takimi współpracownikami bardzo jest zainteresowany wywiad cywilny, zgodnie z zasadą: „nie narażać się, skoro ktoś może to zrobić za ciebie”.GRU używa ich rzadko i tylko w sytuacjach nie do uniknięcia, zgodnie z inną zasadą: „nawet najlepszemu przyjacielowi nie ufaj w sprawach dotyczących pieniędzy, żony czy agenta”.Personel wspierający pracuje głównie dla nagród (zwłaszcza pieniężnych, które, w odróżnieniu od poborów, są wolne od podatku).Zazwyczaj w każdej ambasadzie czy przedstawicielstwie handlowym na dziesięciu „czystych” siedmiu współpracuje z wywiadem cywilnym, jeden z wojskowym i tylko dwóch jest autentycznie „czystych”.Krótko mówiąc: jeśli ma się do czynienia z jakąkolwiek oficjalną instytucją rosyjską, spotkanie kogoś, kto nie jest związany z którąś ze służb wywiadowczych, graniczy z niemożliwością.Rozdział 17AGENCIAgent to osoba pozyskana do tajnej współpracy przez wywiad, w większości przypadków jest cudzoziemcem, na ogół za swoją pracę otrzymuje wynagrodzenie.W działalności wywiadowczej agenci mogą stanowić źródło informacji bądź być wykorzystywani w ramach tajnych operacji.W GRU przyjęto podział agentów na dwie grupy: agentów podstawowych i pomocniczych (wsparcia).Do pierwszej kategorii zaliczają się: rezydenci albo szefowie grup, agenci-źródła, agenci-egzekutorzy i agenci-werbownicy.SZEFOWIE GRUP I REZYDENCIStoją na czele grup agentów bądź rezydentur agenturalnych.Wybiera się ich spośród najbardziej doświadczonych agentów (płeć nie ma znaczenia) o długoletnim stażu i udowodnionej lojalności.Mają dużą władzę i sporą niezależność finansową, a w przypadku zagrożenia dekonspiracją mogą liczyć na pomoc GRU.Różnice pomiędzy rezydentem a szefem grupy są dwie: szef grupy agentów może podejmować wszelkie decyzje poza kwestią werbunku nowych agentów i podlega rezydenturze („nielegalnych”, agenturalnej lub zwykłej).Rezydent zaś może werbować nowych agentów i podlega tylko Centrali.AGENCI-ŹRÓDŁABezpośrednio uzyskują informacje, dokumenty i inne materiały wywiadowcze.Przy ich werbunku podstawowym kryterium jest dostęp kandydata do tajemnic politycznych, wojskowych czy technologicznych.GRU zawsze preferował werbowanie ludzi zajmujących niezbyt eksponowane stanowiska, ale mających takie same (jeśli nie większe) możliwości dotarcia do tajemnic jak ich szefowie.Dlatego rzadko można wśród agentów-źródeł znaleźć oficerów sztabowych czy dyrektorów ministerialnych departamentów, a często sekretarki, maszynistki, telefonistki, operatorów kserokopiarek (powielanie i oprawa dokumentów), szyfrantów, kurierów dyplomatycznych, operatorów komputerów i informatyków, łącznościowców, kreślarzy i inny personel pomocniczy.AGENCI-EGZEKUTORZYSą werbowani wyłącznie w celu przeprowadzania zadań specjalnych takich jak: zamachy, akty dywersji, sabotaż.Generalnie nie podlegają Centrali, ale wywiadom okręgów wojskowych i przez nie są werbowani.Często przekwalifikowaniu na egzekutorów ulegają agenci-źródła.Dzieje się tak w sytuacji, gdy tracą możliwość zdobywania cennych materiałów.AGENCI-WERBOWNICYWywodzą się spośród najbardziej zaufanych i sprawdzonych agentów, zazwyczaj nie mających lub definitywnie tracących możliwość bezpośredniego zdobywania tajnych informacji.Używani są wyłącznie do werbowania nowych agentów.Najlepsi z nich z czasem mogą zostać szefami grup agentów lub rezydentur agenturalnych.Agenci pomocniczy (wsparcia) wykorzystywani są do przedsięwzięć operacyjno-technicznych nie związanych bezpośrednio ze zdobywaniem informacji wywiadowczych.Wśród agentów zaliczanych do tej grupy możemy wyróżnić kilka najważniejszych kategorii:AGENCI ODPOWIEDZIALNI ZA LEGALIZACJĘPracują przeważnie na potrzeby „nielegalnych” i jako zasadę przyjęto, że są przez nich werbowani i prowadzeni.Kandydaci wywodzą się spośród policjantów, pracowników wydziałów paszportowych i konsulatów, celników, urzędników imigracyjnych i pracowników związków zawodowych.Agenci ci poddawani są szczególnie dokładnemu sprawdzeniu, gdyż to od jakości ich pracy zależy los „nielegalnych”.Gdy „nielegał” przybywa do danego kraju, zadaniem agenta jest wystawienie dla niego odpowiednich dokumentów i uzyskanie wpisów do ksiąg meldunkowych, tak, by oficer GRU uzyskując nową tożsamość stał się jak najlegalniejszym obywatelem.Na potrzeby GRU pracowało na przykład paru księży – dzięki fałszowaniu świadectw zgonu i chrztu oddali wielkie usługi „nielegalnym”, którzy na tej podstawie mogli uzyskać autentyczne dokumenty.W procesie legalizacji ważną rolę odgrywają także osoby odpowiedzialne za pozyskiwanie dokumentów legalizacyjnych.Ich zadaniem jest zdobywanie paszportów, praw jazdy i innych oficjalnych dokumentów oraz formularzy [ Pobierz całość w formacie PDF ]